KWARTET NIEK HILKMANN

Nee, Niek Hilkmann komt niet uit de lucht vallen. Dartele Nederlandstalige liedjes schrijft hij al ruim tien jaar. Dat zijn begeleidingsband geen Yoshimi meer heet maar zijn eigen naam is gaan dragen, plus het gegeven dat Teken Aan De Wand op Excelsior verschijnt, zou echter wel eens zoden aan de dijk kunnen zetten qua publieksbereik buiten Rotterdam. Hilkmann zingt als vanouds charmant knullig en is nog even kwistig met kwinkslagen. Voor fans van Bram Vermeulen, Fulco, en het Polygoonjournaal. 

ARLO PARKS

You shouldn’t be afraid to cry in front of me. Het is de laatste strofe van een gedicht waarmee Arlo Parks haar debuut opent. Een album waar – terecht – naar uit is gekeken. De Londense strooide afgelopen jaar met krachtige singles die bol staan van dit soort opbeurende spreuken. Niet voor niets sierde ze als één van de weinigen de virtuele jubileumeditie van Glastonbury op. Collapsed In Sunbeams lost de verwachtingen nu moeiteloos in. Parks’ popmuziek is fris, toegankelijk, en opmerkelijk naturel. Er hoeven nergens wilde capriolen of smaakversterkers aan te pas te komen om de liedjes zeggingskracht te geven. Dat zit immers wel goed met zo’n loepzuivere en kalmerende stem, vooral sterk in de middelhoge registers, en eerdergenoemde ontwapenende songteksten. Zo is Black Dog een prachtige hymne over vriendschap, ontboezeming, en compassie. Eugene handelt dan weer over liefdesverdriet, jaloezie en zelfacceptatie. Als we het diepste punt bereikt hebben van deze crisis, die óók een mentale is, dan komt Parks precies op het juiste moment om ons naar de haven te loodsen.

THE NOTWIST

Met hun invloedrijke cocktail van krautrock, indiepop en elektronica zijn de Duitsers van The Notwist eigenlijk al twintig jaar een instituut binnen het alternatieve circuit. Op het negende volwaardige album sinds de oprichting, en het eerste in bijna zeven jaar, neigt de groep vooral naar textuur. Het maakt van Vertigo Days een nevelige maar gevarieerde plaat die met name op de hoofdtelefoon zijn finesses demonstreert, wanneer de vibrafoon, rietblazers en viool tijdens in- en outro’s in bochtjes om elkaar heen drentelen. Toch komen ook de liefhebbers van het meer rechtuit popgeoriënteerde werk aan hun trekken. Bijvoorbeeld tijdens warmbloedige songs als Where You Find Me en Sans Soleil, waarop de onderkoelde vocalen van Markus Acher precies het juiste tegenwicht bieden dat nodig is voor de melancholie waar The Notwist om bekend staat. Ook opmerkelijk: de keur aan gastbijdragen, van onder meer Ben Lamar Gay, Saya en Juana Rosario Molina. Fijn om te horen dat The Notwist zichzelf blijft uitdagen.

VARIOUS #105

01/Keep Dancing INC. - Long Enough
02/BSÍ - Bu On You
03/Star Feminine Band - Rew Be Me
04/Julia Jacklin - Someday
05/King Hannah - Bill Tench
06/Field Music - Orion From The Street
07/La Loye - I'm Still Asleep
08/Travoltas - Find You There
09/Teen Creeps - Fall Out
10/Abel Natürlich - Farm
11/Jockstrap - Acid
12/Black Country New Road - Track X
13/Adrienne Lenker - Anything
14/S10 - Handen Van Mijn Moeder
15/Lip Service - Can't Have It All
16/Space Siren - It Was Better To Stay At Home
17/Jan Teertstra - Waarom Huil Je Nou
18/Lomelda - Wonder
19/Sophie Straat - Geluk
20/Price - Mute City