Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

september 27, 2017

LEE RANALDO & THE DUST



Electric Tim is het derde album van Lee Ranaldo sinds het uiteenvallen van Sonic Youth in 2011. Zijn oude band is ver weg. Ranaldo klinkt vooral bedaard en onthaast, en laat zich hier inspireren door R.E.M. en Neil Young. Subtiel gitaarspel, parlando voordracht, een vleugje oriëntalisme. Het is zeker niet zijn meest spectaculaire plaat, maar wel een oerdegelijke. Het nummer Let’s Start Again is in geen enkel opzicht te interpreteren als een pleidooi voor een reünie.

september 25, 2017

MOSES SUMNEY


Moses Sumney heeft de afgelopen jaren in een achtbaan gezeten. Hij was dé rage van 2014 op basis van een geruchtmakende live-reputatie en de daarna wat haastig opgenomen EP Mid-City Island. Pleidooien van Sufjan Stevens, Solange en James Blake volgden, en met laatstgenoemde ging Sumney als protegé op tour. Het werd stilaan tijd dat hij zijn eerste album zou loslaten. Het is een plaat geworden van groot kaliber die een wereldtournee als hoofdmoot zonder meer rechtvaardigt. Hoewel Sumney raakvlakken vertoont met popsterren als Laura Mvula en Jamie Lidell, kleeft er aan zijn muziek een unieke en ongrijpbare kwaliteit. Natuurlijk springt die verrukkelijke falset er onmiddelijk uit en zijn er die ingenieus kale arrangementen, zoals bijvoorbeeld op de sterke slotstukken Doomed en Indulge Me. Ook voor een fraai staaltje futuristische R&B ben je bij hem aan het goede adres, getuige Make Out In My Car. Sumney stelt zich kwetsbaar op met deze intieme, persoonlijke liedjes over liefdeloosheid. Van nu af aan staat hij op eigen benen. 

september 20, 2017

LIARS


Liars was altijd al een vreemde eend in de bijt. Dat werd voor het eerst duidelijk toen in 2004 het tweede album uitkwam. Zonder een spier te vertrekken werd de uitstekend bij de tijdsgeest passende punkfunk aan de kant geschoven voor een bizarre noiseplaat over hekserij. De toon was gezet. Dit zijn anno 2017 de feiten: iedereen heeft de band verlaten, Angus Andrew trok zich terug aan een meertje in een Australisch bos, TFCF is de achtste plaat van zijn hand, en nota bene de eerste waarop een akoestische gitaar te horen is. Wat gaan we nu weer krijgen, denk je bij openingsnummer The Grand Delusional meteen. De introspectieve, psychedelische trip vaart ook langs hiphop (Face To Face With My Face) en happy hardcore (No Tree No Branch) - al lijken de spastische beats soms doelbewust vast te lopen. Andrew krijgt het op het mooie No Help Pamphlet zelfs voor elkaar om te ontroeren. De kwaliteit van Liars is zijn opwindende onnavolgbaarheid, zoveel is duidelijk.

september 02, 2017

VARIOUS #90

01/Omni - Southbound Station
02/Bill MacKay & Ryley Walker - I Heard Them Singing
03/Jonny Greenwood - Smear
04/The Avonden - Misschien Is Er Iets Mis Met Mij
05/Tin Fingers - Young Mother
06/Moon Moon Moon - Room
07/Dieter Von Deurne & The Politics - Heart Shaped Stone
08/Kettel - Alacasa
09/St. Vincent - New York
10/Mogwai - Party In The Dark
11/The Nicholas - Reason
12/Sauropod - By The Tree
13/Hater - Mental Haven
14/Henry's Dress - Target Practice
15/Dirk Martens - Stokkevis En Bakkelau
16/Tongue - Hang
17/The Stevens - Cruiser
18/Rhinos Are People Too - LA Confidential
19/Bergsonist - Ressentiment
20/Bounty Island - Avocado Girl

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be