INTERVIEW: HIGH PLACES

© Kitty Bons


Wanneer een man en een vrouw samen een muzikaal duo vormen, hoeft er niet per definitie een addertje onder het gras te zitten. High Places zijn geen ex-geliefden, het ene groepslid is niet getalenteerder dan het ander, en bovendien zijn ze cool zonder een specifiek publiek aan te spreken. Meevaller is dat goed volk bij Pitchfork een aardig woordje voor ze deed, en de bal zo aan het rollen bracht. Hun debuutalbum is een ruim half uur aan dromerige lo-fi pop, doorspekt met exotische klanken. De groep deed in november al een paar shows in Europa, en komt in december nog eens terug naar onder meer Brussel en Amsterdam. Vice spreekt Rob Barber & Mary Pearson aan de vooravond van hun eerste optreden in België en op de day after van de presidentsverkiezingen.

Hoe gaat het ermee? Kijken jullie uit naar de show van vanavond?

ROB: Zeker weten. Het is zo fijn om in een club te arriveren en goed behandeld te worden. In Amerika speelden we in clubs waar iedere dag 5 groepen spelen, en wordt je min of meer behandeld alsof je de eigenaren in de weg zit. Dat kan behoorlijk frustrerend zijn wanneer je tijdens een vermoeiende tour een lange dag reizen achter de rug hebt. Het komt ons voor dat in Europa de mensen je veel vriendelijker benaderen. Dat is misschien ook wel uit economisch oogpunt; wanneer de groepen zich amuseren, zullen ze immers vaker nog eens terug keren. In Amerika zien ze je eerder als een uitzendkracht die die avond moet zorgen voor drankinkomsten. Een ontzettend verschil met een Europese venue als hier in Trix.
De drank zal er niet minder om vloeien. Jullie hebben vorig jaar met Liars en Deerhunter getourd. Zijn er bepaalde steden die jullie dit jaar aandoen waar jullie in het bijzonder naar uitkijken om heen te reizen?

MARY: Nouja, nadeel van touren in Europa is dan wel weer dat het ons als Amerikanen handenvol geld kost. Vooral in de UK. Maar dat is part of the adventure. Dit is na onze tour met Liars en Deerhunter onze eerste tour door Europa als headliner en we reizen nu ook niet alleen meer per vliegtuig, maar zo nu en dan ook met een busje en in het oosten per trein. We zien er naar uit om voor het eerst naar Polen te gaan. Robs ouders zijn oorspronkelijk van Poolse origine.
ROB: Toch vreemd; Via internet ontvingen we uit alle windstreken complimenten op de muziek, maar nooit uit Polen. Nu de tour inmiddels gepland is wel. It’s exciting. Krakow must be wonderful. Jammer dat we net te laat zijn om het Unsound Festival nog mee te pikken. Aan de andere kant: we zouden er waarschijnlijk geen tijd en/of geld voor hebben.

Commentaar op de verkiezingen? Politiek geëngageerd na al dat touren met No Age?

ROB: We kennen Dean en Randy (alias No Age) al heel lang. We zijn min of meer rond dezelffde tijd begonnen met muziek maken. Een boel Amerikaanse indiebands van de laatste paar jaar trekken geregeld met elkaar op. Zo is er de LA scene met bands als Abe Vigoda, No Age en Mika Miko, en een NY scene met bands als Liars, Deerhunter en wij. We voelen ons tot elkaar aangetrokken omdat we dezelfde zalen, labels en bedden delen.
MARY: En veganistische maaltijden.
ROB: Zou je dat politiek engagement noemen? Ik zie het eerder als een soort hippie lifestyle.
MARY: Ik heb de verkiezingen wel gevolgd, maar in tegenstelling tot Randy zou ik mezelf daar nooit zo expliciet over uitdrukken. We heten nochtans High Places, maar willen geen priester zijn. Niet dat Randy enige blaam treft overigens, hij had dat akkefietje (No Age zou een tv-optreden verzorgen maar gitarist Randy Randall mocht zijn t-shirt met een print van Obama niet aan, red.) immers niet kunnen voorzien. En een beetje provocatie op zijn tijd moet kunnen. Zolang je maar niet direct op de man speelt. We hebben ooit eens een nummer gemaakt wat daar over ging. Dat je op de middelbare school bepaalde zaken gay of retarded noemt, en later beseft dat dat eigenlijk helemaal niet zo tof is omdat je mensen er mee kwetst zonder het door te hebben. Nu spreek ik mezelf misschien een beetje tegen door op de moralistische toer te gaan, maar persoonlijk ben ik er voor in om je politiek bewustzijn te laten gelden door de maatschappij simpelweg met een open geest te benaderen.
ROB: In dat opzicht ben ik erg blij met de verkiezing van Obama omdat ik denk ik dat hij op die manier progressie kan boeken. Subtiel is het kernwoord. Zo willen we onze muziek ook laten klinken.

Die muziek klinkt, wanneer ik me nu wat minder subtiel uitdruk, mij soms erg bekend in de oren. Ik hoor flarden Broadcast, Solex, Jackson & His Computer Band.

MARY: Haha, die vergelijking met Trisha Keenan van Broadcast heb ik al vaker gehoord. Wat kan ik erover zeggen? Goede zangeres. Vooral ‘Haha Sound’ is voor ons zeker wel een inspiratiebron geweest. Dat album ademt een geweldige kinderlijke vreugde die we, ondanks alles, nog altijd niet hebben weten te kopiëren. Maar ik ben blij dat je inziet dat we hard ons best aan het doen zijn. De ironie!

Wat is het belangrijkste verschil tussen 03/07/06-09/07/06 en jullie selftitled debuut?

ROB: Je moet het zien als een verhalenbundel in verhouding tegen een debuutroman. We waren niet van plan om 03/07/06-09/07/06 uit te brengen, en hebben de tracklist voor 03/07/06-09/07/06 samengesteld toen we al een platendeal hadden voor het officiele debuut. De nummers doen niet zo zeer voor elkaar onder, maar het verschil zit hem meer in de thema’s en de aanpak; hoe ze tot stand gekomen zijn, de tijd die we er aan besteed hebben. De selftitled klinkt naar ons idee coherenter. Dat ons label Thrilljockey die oude nummers ook wilde uitbrengen, daar zijn we achteraf niet ontevreden over. Het heeft er wel toe geleid dat sommigen nu liever de oude’ plaat opzetten in plaats van ons meer ambitieuze werk. Aan de andere kant, we spelen live nummers van beide albums, dus zo een verschil maakt het ook weer niet.We hadden misschien voor opheldering kunnen zorgen door ons debuut ook te vernoemen naar de datum van opname. Maar dat is nogal pietluttig, hè? Open minds, High Places, you know.

SEMI-PROFESSIONEEL: JAARLIJSTJE 2008

Deze maand verscheen er een album dat nog een plaatsje in de uiteindelijke hitlijst wist te bemachtigen. Verder hebben er sinds het opstellen van de longlist begin december nog wat verschuivingen plaatsgevonden, naargelang ik mijn objectieve kijk losliet op iets wat in de eerste plaats - laat dat duidelijk zijn - vanuit een subjectieve waarneming tot stand komt. Muziek hoef je niet zozeer te begrijpen, denk ik, maar moet je zenuwen prikkelen. Om uiteindelijk tot een evenwichtig oordeel te kunnen komen hebben echter ook factoren als authenticiteit, toegankelijkheid en muzikale achtergrond meegespeeld. Dat is nu precies de reden waarom jaarlijstjes uiteindelijk echt niet zo spectaculair zijn als sommigen hen doen voorkomen. Tot slot nog een verzoek aan Matthijs van Nieuwkerk en consorten: stop in hemelsnaam met het verheffen van Leo Blokhuis, want het ziet er niet uit.

1. No Age - Nouns


2. Vampire Weekend - Vampire Weekend


3. Born Ruffians - Red Yellow & Blue


4. Elbow - The Seldom Seen Kid


5. British Sea Power - Do You Like Rock Music


6. The Walkmen - You & Me


7. Ponytail - Ice Cream Spiritual


8. Roosbeef - Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten


9. Dr. Dog - Fate


10. The Dodos - Visiter

SEMI-PROFESSIONEEL: (DE AANLOOP NAAR HET) JAARLIJSTJE 2008

Eervolle vermeldingen;

Sigur Rós - Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust

Sigur Ros Gobbledigook
Video
Envoyé par attitude sur wat.tv

Little Joy - Little Joy


Fleet Foxes - Fleet Foxes


Spinto Band - Moonwink


The Wave Pictures - Instant Coffee Baby

RECENSIE: ROOSBEEF - ZE WILLEN WEL JE HOND AAIEN MAAR NIET MET JE PRATEN

release: 15 december 2008 (Excelsior)

Roosbeef won enkele jaren geleden de Grote Prijs Van Nederland in de categorie singer/songwriters. Na beluistering van Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten blijkt dat volkomen terecht te zijn geweest. De jury heeft een goede beslissing genomen. Roos Rebergen, inmiddels nog steeds amper 20 jaar oud, is namelijk een uiterst frisse wind in het Nederlandse poplandschap, heeft een zeer doordacht debuut afgeleverd waar het plezier vanaf spat, en is geschikt voor liefhebbers van zowel Andre Manuel als Annie M.G. Schmidt.

Ze heeft haar haren rood geverfd en draagt het liefst jurken met bloemetjes en stipjes. Maar dat wil niet zeggen dat haar liedjes over bloemetjes en stipjes gaan. Roos schrijft over het leven, over de dood, over liefde en verdriet. Vaak gaan haar teksten over de oppervlakkigheid van mensen, waar ze zich dan duidelijk over op kan winden. Een fragment uit het juryrapport destijds dat klopt als een bus. De teksten zijn een van Rebergens troeven: scherpe observaties die het hart van de luisteraar onmiddelijk veroveren. Want wanneer Roos in het aanstekelijke Te Heet Gewassen zingt over leeftijdsgenoten uit de Randstad die haar vriendje in hebben gepikt, is het lastig een glimlach te onderdrukken, maar ze weet me evengoed muisstil te krijgen tijdens het melancholische Boerderij, het sleutelnummer van de plaat, dat gaat over het verlaten van het ouderlijk huis. Alles blijft echter te allen tijde heerlijk lichtvoetig. In vergelijking met die andere, de laatste jaren zeer gerespecteerde artiest op Excelsior, is Roosbeef, zowel op muzikaal maar vooral op tekstueel niveau, daarom een absolute verademing voor de Nederlandstalige popmuziek.

Zoiets puurs kan haast alleen uit een plattelandsgemeente als Duiven afkomstig zijn. Ondanks het rijpingsproces dat zich sinds 2005 voltrokken heeft, gaat er een bepaalde kinderlijke eigenzinnigheid uit van de muziek die onweerstaanbaar is. Naief, maar tegelijkertijd zeer intelligent. Het goede volk aan producers, namelijk Tjeerd Bonhof en Tom Pintens, verdient hier ook zeker een vermelding, want zij hebben alles mooi gearrangeerd, met op de juiste momenten een handvol blazers als sublieme toevoeging. Over het algemeen staat de piano centraal in een verder traditioneel instrumentarium van bas, gitaar, en drums, wat de band van een authentieke sound voorziet, en de nummers soms een beetje naar kleinkunst doen neigen. Daar moet je van houden.

Toch kent het album eigenlijk enkel maar sterke liedjes; verdere hoogtepunten zijn openingsnummer Onder Invloed, alweer een liefdesliedje, en het uptempo Alles Draait, het lijflied voor onschuldige dronkaards. Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten is een sprekende titel voor een conceptalbum dat handelt over een pubermeisje van het platteland dat volwassen wordt. Roosbeef is erg origineel en een reden tot enthousiasme over nieuw vaderlands talent. Het artwork bevat de teksten. Vanaf volgende maand op tour door het clubcircuit, te beginnen met een albumpresentatie in Paradiso op 12 januari.

http://www.myspace.com/roosbeef
http://www.roosbeef.nl

SEMI-PROFESSIONEEL: DE VOORSPELBARE VIJFHONDERD

"De Feesten" - zelden werd een minder toepasselijke naam zo wijdverbreid. De obligate kersthitjes, het dwangmatige shoppen voor de kids - waar is de tijd dat dat nog "winkelen voor de kinderen" heette? - en de eindeloze lokale feestmarkten waar middenstanders zelf voor de grootste omzet zorgen aan misselijkmakende glühwein en goedkope jenevers. Maar daarnaast steekt nog een veel ernstiger fenomeen ook jaarlijks rond deze tijd de kop op. We hebben het niet over de inhalige collectes voor de goede en/of lokale doelen, maar wel over de top 100, 500, 2008, tot en met oneindig.

Wij begrijpen het standpunt van de radiomakers. Niemand werkt graag op een feestdag, zo'n hitparade van de grootste cliché's der voorbije decennia behoeft nu eenmaal weinig tekst en uitleg én de presentator hoeft maar drie keer per uur eens z'n neus tegen de microfoon te zetten. Ook de samensteller kan het er rustig van nemen. Meestal beperkt zijn inzet zich tot het lichtjes herschikken van de tracklist van het jaar ervoor. Dat lukt nog nét na een copieuze maaltijd en drie flessen rode wijn.

Node vindt men een mooiere ode aan de voorspelbaarheid. De luitjes die de tijd nemen om de talloze internetformulieren in te vullen teneinde "hun" top samen te stellen moeten toch een troep anticreatieve gewoontedieren zijn van heb ik jou daar? Het soort dat Monets waterlelies nog steeds lekker gewaagd vindt, maar Picasso na zijn roze periode toch een beetje kwijt is. Het soort dat claimt van wijn te houden "maar toch liefst een zoete witte", want "ik weet wat ik lekker vind maar niet waarom". Droog en rood is in den beginne een aanslag op de smaakpapillen. Kubisme is een aanslag op het voorstellingsvermogen. En goeie muziek is níet datgene wat je op 'Alle 13 Goed' vindt - spijts de naam.

Twee vragen rijzen. Primo: waarom maakt een artiest überhaupt nog een hele plaat? Het enige wat er na enige jaren van overblijft, is dat ene singletje dat jaren na dato één maal 's jaars gehoord wordt tijdens het smakkend verorberen van de kerstkalkoen, als de zatte nonkel op dat eigenste moment tenminste geen drie minuten durende mop aan het vertellen is. En wie opwerpt dat de best verkochte singles toch meestal de beste nummers uit de beste platen zijn, dwaalt. Als wij tijd hadden voor dat soort dwazigheden, stelden we zo een top 500 samen van steengoede nummers van bekende artiesten die het nooit tot hitsingle schopten.

Secundo: waarom koopt dat kiesvee niet gewoon een 'Greatest Hits' van pakweg Queen, Simple Minds, Bruce Springsteen of The Cure? Of waarom schafte het zich destijds niet een hoogst eigen exemplaar aan van Nothing Else Matters of No Woman No Cry? Of beter nog: een van de talloze top-zoveel-aller-tijden-cd's. Elk radiostation heeft zijn reeks. Ziet, den cd-speler. Ziet, den cd. Stel zelf uw top samen en stoor er niemand anders mee. Waarom wil men zo krampachtig elk jaar (I Can't Get No) Satisfaction horen? Zelfs Mick Jagger is het volgens mij al moe gehoord.

Of neem nu die eeuwige Bohemian Rhapsody! Wil men daarmee bewijzen toch een plaat van langer dan drie minuten uit te kunnen zitten? Of zichzelf een deerniswekkend soort cultuurvoelendheid aanmeten? Dat soort gedateerde arty-farty collage-bombast uitroepen tot het summum van de rockmuziek is een aanfluiting van alles waar muziek voor staat.

Tot overmaat van ramp laten zelfs zogenaamd progressieve radiozenders hun zogenaamd tegendraadse luisteraars jaar na jaar voor dezelfde songs kiezen. Meestal waren die songs ooit vernieuwend en tegendraads, maar al even meestal heet dat nu mainstream. En de mode wordt bepaald door wie de leukste oude platenkast opentrekt en herwerkt, niet door wie iets nieuws maakt. De nieuwe binnenkomers klinken dan ook meestal heel hard als de andere tophits.

Mensen zijn tamme runderen. Gemakzuchtige gewoontedieren. Zonder een schop tegen hun kont komt er zelden beweging in. Misschien moest men bij wijze van kontschop maar eens een top 500 samenstellen met als enige regel: "nummers die de vorige jaren al aan bod kwamen, mogen niet meer opgenomen worden in de lijst". Na een jaar of drie is het gros van de voorspelbare hits weggespeeld en wordt het wat meer zoekwerk en wat minder voorspelbaar. Maar dat is wellicht een iets te tegendraads concept voor de progressieve zenders...

(Stefaan van Slycken)

VIDEO: BOSTON SPACESHIPS - WINSTON'S ATOMIC BIRD

Robert Pollard staat ook wel bekend als de meest productieve songwriter op aarde. Een impressie: als frontman van het legendarische Guided By Voices bracht hij vanaf 1987 in 20 jaar tijd 21 albums uit. Als solo-artiest staan er reeds 16 platen op zijn naam. En dan laten we alle officieuze releases nog buiten beschouwing. Toch indrukwekkend voor een leraar aan een basisschool in Ohio. Sinds zijn band niet meer bestaat lijkt zijn artistieke vruchtbaarheid bovendien alleen maar te zijn toegenomen. Zijn meest recente kindje is Brown Submarine onder de naam Boston Spaceships. Winston's Atomic Bird is de eerste single van dat album en zal hoogstwaarschijnlijk ook de enige blijven, want het volgende album van de band komt volgende maand (!!) alweer uit. Jammergenoeg niet het beste nummer van Brown Submarine, maar dat is bijzaak. Overigens is dit niet de officiële clip, die tamelijk saai is, maar toch door de meeste fans werd verkozen. Dankzij YouTube kunnen we gelukkig ook alle andere inzendingen voor de wedstrijd bekijken, die door de band werd georganiseerd met het doel op een moderne manier een low-budget video te schieten. De geluidskwaliteit is een smet.

OUD NIEUWS: BLUR

Deze blog staat er niet om bekend je dagelijks heet nieuws te verschaffen, maar mogelijk ben ik deze keer voor sommigen toch de boodschapper van de heuglijke mededeling dat Blur weer bij elkaar komt in de oorspronkelijke formatie. Dat is een paar uur geleden bevestigd. Al jaren gonsten er geruchten, dikwijls in navolging van weer een mysterieuze toespeling van Albarn danwel Coxon. Met het verschil dat de twee elkaar nu niet meer tegenspreken. Blur heeft daadwerkelijk geoefend en gaat op 3 juli 2009 in het Londense Hyde Park stadion spelen voor 60 000 bezoekers die voor hun kaartje 45 quid zullen moeten neerleggen. Ondanks het feit dat er vooralsnog niets bekend is over een aansluitende tournee of een opvolger van 13 (met alle respect voor Think Tank natuurlijk, geweldig album), heeft de reünie niet de schijn van korte duur te zijn. We put the A-team back together. We zullen zien welke festivals de band gaan binnenhalen. Wordt vervolgd.

VIDEO: EL GUINCHO - PALMITOS PARK

El Guincho is de naam waaronder Pablo Diaz Reixa vanuit Barcelona opereert. Zijn eerste album is sinds kort ook in Europa verkrijgbaar. Een boel mensen zullen omwille van Alegranza haastig hun jaarlijstje nog even aanpassen. Hen zou ik het volgende willen zeggen: neem geen al te impulsieve besluiten. Ik kan me voorstellen dat de op het eerste gehoor sprekende gelijkenis met Panda Bear, die ook mij zeker niet is ontgaan, je daar tot zou kunnen aanzetten. Maar voordat je te hoge verwachtingen krijgt of al te enthousiast wordt na de allereerste luisterbeurt, is het misschien goed om van mij aan te nemen dat Alegranza geen meesterwerk is als Person Pitch, het album dat vorig jaar uitsluitend goede recensies oogstte. Er zijn namelijk een paar wezenlijke verschillen hoorbaar. Voor de duidelijkheid: die vallen niet per definitie slecht uit. Smaken verschillen. Buiten kijf staat wel dat de muziek van El Guincho zeer upbeat is, en daarmee de suggestie wekt enkel voor de dansvloer bestemd te zijn, terwijl de inmiddels ervaren Panda Bear zichzelf met Person Pitch vooral leek te willen voorzien in de behoefte even niet in een band te spelen - iets dat achteraf overigens goed uitpakte voor zowel hemzelf als voor Animal Collective, wier album Strawberry Jam mede door de postieve kritieken op Person Pitch een half jaar later voor het eerst een notering in de hitlijsten wist te bemachtigen - maar dit terzijde. El Guincho maakte in essentie een plaat voor een feestje, wat in de praktijk neerkomt op een kleine diversiteit en een grote voorspelbaarheid. Barcelona en Lissabon liggen uiteindelijk toch 1200 km uit elkaar. Voor iedereen die Person Pitch net iets te psychedelisch vond, is Alegranza in ieder geval zeker een aanrader.

SEMI-PROFESSIONEEL: (DE AANLOOP NAAR HET) JAARLIJSTJE 2008

Er is geen ontkomen aan: de decemberstatistieken. Min of meer iedere zichzelf respecterende muziekliefhebber maakt op het eind van het jaar de balans op om zo het geheugen een handje te helpen. Best leuk. Ik maak jaarlijstjes sinds 2004:

2004.
1. graham coxon - happiness in magazines
2. interpol - antics
3. the go! team - thunder lightning strike
4. soulwax - any minute now
5. the thermals - fuckin' a
6. gomez - split the difference
7. magnus - the body gives you everything
8. devendra banhart - nino rojo
9. lali puna - faking the books
10. squarepusher - ultravisitor

2005.
1. bloc party - silent alarm
2. clap your hands say yeah - s/t
3. autechre - untilted
4. the frames - burn the maps
5. stars - set yourself on fire
6. brakes - give blood
7. grandaddy - excerpts from the diary of todd zilla
8. boards of canada - the campfire headphase
9. death from above 1979 - you're a woman i'm a machine
10. autolux - future perfect

2006.
1. spinto band - nice and nicely done
2. the strokes - first impressions of earth
3. sonic youth - rather ripped
4. mono - you are there
5. sparklehorse - dreamt for light years in the belly of a mountain
6. squarepusher - hello everything
7. joanna newsom - ys
8. mogwai - mr. beast
9. morrissey - ringleader of the tormentors
10. flaming lips - at war with the mystics

2007.
1. radiohead - in rainbows
2. battles - mirrored
3. menomena - friend and foe
4. animal collective - strawberry jam
5. explosions in the sky - all of a sudden i miss everyone
6. the good the bad the queen - s/t
7. clap your hands say yeah - some loud thunder
8. smashing pumpkins - zeitgeist
9. panda bear - person pitch
10. coparck - the third album

In tegenstelling tot voorgaande jaren was 2008 een jaar waarin originele pop weer de klok sloeg. Een jaar waarin de gerenommeerde bands zich over het algemeen koest hielden, maar vol uitstekende debutuutalbums. Desalniettemin geen echte uitschieters of platen waarover ik durf te beweren er over drie jaar nog even hartstochtelijk naar te luisteren. Wel een jaar met in verhouding de meeste goede zangeressen. En - niet te vergeten - een boel mooie videoclips. Mijn longlist betrof circa 25 albums. Later meer. Luister ondertussen nog eens naar de solo-albums van Graham Coxon. Het zal immers even gaan duren voor Blur weer bij elkaar komt; de volgende golf van reünies wordt door ingewijden pas verwacht tegen 2010.

SEMI-PROFESSIONEEL: VARIOUS #47

namedropping;

01/Deerhunter - Nothing Ever Happened
02/Sugababes - About You Now
03/Oasis - Shock Of The Lightning
04/The Raveonettes - You Want The Candy
05/Megapuss - Adam & Steve
06/The Sea & Cake - Aerial
07/Radiohead - Gagging Order
08/The Last Shadow Puppets - Age Of The Understatement
09/Max Tundra - Will Get Fooled Again
10/Tortoise - Eros
11/Adem - To Cure A Weakling Child
12/Devo - Whip It
13/High Places - Shared Islands
14/Little Joy - Next Time Around
15/Moby - Disco Lies
16/Smoov-e - Rusty Squeezebox
17/The Ugly Suit - Chicago
18/The Last Shadow Puppets - Standing Next To Me
19/The Walkmen - The Rat

(sommige nummers hebben aardige clips die nog niet eerder op deze blog zijn vertoond. scroll met je muis over de letters en laat je verrassen!)

CARPOOLPARTY DJ-SET:
Cul de Sac(Tilburg),19dec
Botte Hommel(Bergen op Zoom),10jan

OUD NIEUWS: MANIC STREET PREACHERS

Vandaag werd bekend dat Richey Edwards, voormalig gitarist van de Manic Street Preachers, door een rechter officieel dood is verklaard. De gitarist vertrok in 1995 van de één op de andere dag. Hij was alcoholverslaafd en depressief, en omdat zijn auto twee weken na de verdwijning gevonden werd nabij een Londense brug, werd al sinds zijn verdwijning aangenomen dat, hoewel zijn lichaam tot op de dag van vandaag niet aan werd getroffen, het om zelfmoord ging. Het heeft de geschiedenis van de Manic Street Preachers getekend. Ze besloten als drietal door te gaan. Je zou kunnen stellen dat de band na het verlies van de gitarist een minder radicale weg in is geslagen (lees: minder punk), die uiteindelijk leidde naar het imago dat de band vandaag de dag kenmerkt: een politiek nog altijd zeer geëngageerde maar minder ruige popgroep, die bovendien enkele grote hits op haar naam wist te zetten. De Welshmen gebruiken in hun muziek nog steeds teksten van Edwards en maken ook nog altijd een deel van de royalties over op een aparte bankrekening ten gunste van hun oud-bandlid, in de veronderstelling dat hij nog zou leven. Ach, triest verhaal. Bijgevoegd is de video van 'Ocean Spray', een latere single uit 2002.

RECENSIE: MAX TUNDRA - PARALLAX ERROR BEHEADS YOU

Een paar dagen geleden hoorde ik voor het iets van Max Tundra op de 3voor12 luisterpaal; zijn derde album is daar voorlopig gratis te beluisteren. Deze Londense alleskunner, die eerder al remixes maakte voor Franz Ferdinand en Mogwai(?!), maakt spastische muziek waarbij je volgens het cliché niet stil kunt blijven zitten. Clichés zijn er niet voor niets. Tel uit je winst. De muziek stuitert werkelijk alle kanten uit. Eerste single 'Will Get Fooled Again' is opzwepende indiepop met onweerstaanbare 1990s strings en vintage casio, op de potentiële opvolger 'Which Song' horen we Jamie Lidell in een kitscherige bui, terwijl 'Nord Lead Three' in feite een schizofrene lo-fi punksong is, compleet met van Kraftwerk geleende vocoders en noise in midi. Bovenal klinkt het allemaal zeer catchy, en behoudt Tundra met zijn stem van begin tot eind een aangenaam warme sfeer. Voor alle liefhebbers van Destiny's Child en(/of) Frank Zappa, en ieder die het wachten op een nieuwe plaat van About eigenlijk moe is. Parralax Error Beheads You, kan ik je vertellen, is sowieso een stuk duurzamer, want: rijker.

http://www.maxtundra.com/
http://www.myspace.com/maxtundra

VIDEO: LITTLE JOY - NEXT TIME AROUND

The Strokes staan momenteel op een laag pitje. De band hoopt in februari 2009 weer bij elkaar te komen in de studio (mogelijk met Rick Rubin achter de knoppen). Na reeds 2 soloplaten van Albert Hammond Jr. is het nu de beurt aan Nickel Eye en Little Joy, respectievelijk de bezigheden van bassist Nikolai Fraiture en drummer Fabrizio Moretti, om zich middels hun tweederangs formaties te manifesteren. Waar Nickel Eye tot op heden unaniem teleurstelt, heeft Little Joy met hun gelijknamige album een bescheiden triomf in handen - toch zeker in vergelijking met die andere zijprojecten. Overigens was vanaf het begin al duidelijk dat Fabrizio Moretti met zijn band per definitie de coolste zou zijn. Met de muziek bewijst hij het ook. Hij speelt samen met een in Brazilië alom bekende dude (Rodrigo Amarante genaamd, bassist van Los Hermanos, een band die aldaar een cultstatus geniet maar op het eerste gehoor weinig indruk achterlaat) en zijn nieuwe chick. Mooie samenzang. Het Portugees is de kers op de taart. Mooiste taal van de wereld. Studioversie (met drums) is wel beter.

RECENSIE: PONYTAIL - ICE CREAM SPIRITUAL

Ponytail - Ice Cream Spiritual
(release: 17 juni, We Are Free - US ONLY)

Ponytail is een van mijn persoonlijke revelaties van het seizoen. Deze band bestaat uit drummer Jeremy Hyman, gitaristen Ken Seeno en Dustin Wong, en vocaliste Molly Seagel. Nee maar! Geen bassist. Alle groepsleden zijn of waren studenten aan de kunstacademie in Baltimore, en de groep ontleent haar bestaansrecht feitelijk aan het gezamenlijke huiswerk van de vier leden. Dit stelt me in staat de term artrock (al eens spottend de overtreffende trap van indie genoemd) nog eens te hanteren.

Ponytail maakt bijzondere muziek, maar laat ik eerst lukraak met wat overeenkomstige groepen strooien. Weird als Deerhoof, luidruchtig als Parts & Labor, episch als Sonic Youth in haar beste jaren - eind 1980s.

Hetgeen Ponytail onderscheidt van alle groepen die ik tot nu toe heb gehoord, is Molly Seagel. Haar energieke vocalen zijn zonder meer de spil van de band. Teksten ontbreken, melodieuze zanglijnen ook. Zie, Molly Seagel is meer van de oerkreten. Niet normaal wat er uit dat mens ontsnapt. Gekreun en gekrijs zoals je het werkelijk nog nooit heb gehoord. Het doet me vaak denken aan de geluiden die Japanse vechtersbazinnen maken in videospellen als Tekken III. Wanneer je aandachtig luistert, merk je dat de vocalen echter verbazingwekkend goed bij de muziek passen. Ze illustreren niet alleen Ponytail’s aanstekelijke jeugdig enthousiasme, maar geven het album bovendien een geheimzinnig trekje dat Ice Cream Spiritual (een betere titel had het album trouwens niet kunnen krijgen) zo fris en opwindend laat klinken. Overigens verdient niet alleen Seagel de eer: 34 minuten lang wordt er in 8 nummers ook nog een salvo pompende drums en razendsnelle gitaren op de luisteraar afgevuurd. Je zult eerst door die ruwe bolster van noise heen moeten - een beetje doorzettingsvermogen is wellicht gewenst - maar bleek Nouns van No Age (om maar een voorbeeld te noemen) na een tijdje ook niet een van de leukste platen die dit jaar uit zijn gekomen? Juist.

De meningen over Ponytail zullen nogal verdeeld zijn. In dit geval is er dan ook geen gulden middenweg. Onweerstaanbaar of onverstaanbaar. Het best te ontdekken via Die Allman Bruder of Beg Waves, respectievelijk slot- en openingsnummer en eerste en tweede single van het album. Beg Waves is zelfs één van de beste singles die ik dit jaar gehoord heb.

http://www.myspace.com/jreamteam
htttp://www.jeremyhyman.com

VIDEO: SMOOV-E - RUSTY SQUEEZEBOX

The old timers spoke of a drifter who rode bareback searching for sweet release. His insatiable lust for fornication became that of legend... Dit is voor (vrouwelijke liefhebbers van vieze hiphop, maar zijn die ooit in de zaal?) en gangsters. Ik ben geen hiphopkenner, maar CARPOOLPARTY wil ook door hen gelezen worden. Deze Smoov-E schijnt zelfs al aan zijn achtste plaat toe te zijn! En de beat is vet. Je kunt hem naspelen op je drumstel. Fuck Timbaland. Niet zo tof komen doen met je mueslirepen! Bovendien is het ontzettend leuk wanneer een white man pretendeert een gangster te zijn. Dan kom je al snel terecht bij het type cowboy. Juist dit thema zorgt voor een behoorlijk hilarische video. Uiteraard te nuttigen met een korreltje zout - en een slok tequila.

RECENSIE: NO AGE IN PARADISO (04-NOV-08)

De ster van No Age is snel gerezen. Na het voorproefje Weirdo Rippers gonsde het al op internet, en hun debuut Nouns werd door veel critici bijzonder positief ontvangen. Hun show in de bovenzaal van Paradiso, 4 november jongstleden, is na optredens in diezelfde zaal én een overtuigende set op Lowlands hun derde avond voor Nederlands publiek. Een publiek dat er klaar voor is, de plaat heeft kunnen doorgronden en zich inmiddels heeft gerealiseerd dat de band een goede kans maakt om volgende maand hoog te scoren in de jaarlijstjes.

Uiteindelijk lost No Age deze hoge verwachtingen slechts gedeeltelijk in. Dat heeft meerdere oorzaken. Één van de redenen is het feit dat het optreden absurd vroeg begint; 1930. Beste programmeurs van Paradiso, op een gebruikelijke dinsdagavond zijn mensen dan net klaar met eten! Goed, de zaal is alsnog redelijk gevuld. En de vorige keer in Paradiso (een goed optreden in mei 2008) was de show maar een half uurtje later begonnen. Het is echter toch ook aan de groep zelf te merken dat dit een onchristelijk uur is voor een punkband. Een eenzame enthousiasteling doorbreekt de stilte en draagt hiermee feitelijk enkel maar bij aan de toch al wat gespannen sfeer.

Het optreden komt moeilijk op gang. De als opening dienende soundscape is feitelijk niet boeiend genoeg. Best vreemd. Afgezien van het feit dat Nouns een aantal sterke instrumentals bevat, zou je zeggen dat een vlammend begin de groep beter zou passen. Eventueel de gulden middenweg middels het sterke 'Every Artist Needs A Tragedy'. Ach, een band moet het ook spannend voor zichzelf houden, denk je dan. Maar in het eerste kwartier speelt het duo gek genoeg uitsluitend de zwakkere nummers van Nouns. Pas wanneer 'Sleeper Hold' de revue passeert, leeft zowel publiek als band zichtbaar op.

Weliswaar gaat het vanaf dat moment beter, toch zijn de kansen op een glansrijke avond dan al vrijwel verkeken. Dat is dus ook te wijten aan de setlist, die zelfs voor het publiek dat zich niet onmiddelijk bewust is van de overbodige vijftien minuten - een band als No Age zou immers niet een uur, maar gewoon drie kwartier moeten spelen - daarna maar weinig adempauze overlaat. Wanneer gitarist Randy Randall tegen het eind van het optreden Brain Burner inzet, een hoogtepunt, zit één van de overdreven pogoënde liefhebbers op het toilet. Dat noem ik een duidelijk voorbeeld van ongewenste onvoorspelbaarheid.

Kortom: het optreden is rommelig in de negatieve zin van het woord. Het wordt later op de avond in de Stubnitz, een concert dat overigens volledig is geregistreerd door 3voor12, niet beter. No Age snijdt zich op Election Day lelijk in de vingers. Zonde, want het had een memorabele avond kunnen worden.

OUD NIEUWS: YO LA TENGO

Yo La Tengo is waarschijnlijk een van mijn lievelingsbands wanneer het gaat om klassieke indie, dat wil zeggen alternatieve noisy pop. Desondanks heb ik meer platen van Sonic Youth in de kast. Die verkopen nu eenmaal beter in Bergen op Zoom. Beide bands hebben een uitgebreide discografie die al uit begin jaren '80 stamt. Haast onmogelijk dus om alles goed te kennen wanneer je in 1988 bent geboren. Wanneer ik echter mijn favoriet van Sonic Youth (Daydream Nation) tegenover die van Yo La Tengo (I Can Hear The Heart Beating As One) leg, wint die laatste het toch. Dat komt vooral omdat Yo La Tengo mijns inziens veelzijdiger is en betere melodiën heeft; vooral dat laatste is iets waar Kim Gordon en Thurston Moore nooit in hebben kunnen uitblinken. Toegegeven: Sonic Youth heeft wel betere riffs. Misschien ook wel een betere drummer. En mooier artwork, wellicht. Maar in ieder geval laat Ira Kaplan zijn blonde vrouw, in tegenstelling tot Thurston Moore, niet opdraven als totaal ongepast lustobject. Bovendien is Yo La Tengo weer een veel gavere naam dan Sonic Youth. Ach, al die vergelijkingen, smaak is onverklaarbaar, niet waar? Laten we het daar maar op houden. Dit nummer is overigens afkomstig van de gelijknamige EP van 5 jaar geleden. Supercool.

OUD NIEUWS: THE WALKMEN

Donderdag ben ik weer eens in mn eentje naar een concert geweest. Ik had 2 kaartjes gewonnen, maar ieder die ik vroeg mee te gaan had al iets anders te doen. Dus ging ik met de trein naar Brussel. Het korte stukje lopen tussen CS en AB is altijd een lust voor het oog. Ik kende alleen de laatste plaat 'You & Me' van The Walkmen, maar ze hebben me live goed weten in te palmen. Ik zou ze als volgt omschrijven: vertrek vanaf Interpol. Vervang Carlos D. door een minder begaafde bassist. Meer toetsen. Sporadisch een trombone. Paul Banks verwisselen we met een kruising tussen (de melodielijnen van) Julian Casablancas en (het geschreeuw van) die gast van The Music. Wildere drums. Kortom, de klankkleur van Interpol is eigenlijk de enige overeenkomst die min of meer stand houdt. Over het algemeen is het vooral aan de drummer en de zanger te danken dat The Walkmen een stuk feller en eigenwijzer klinken, zonder de beheersing te verliezen. Denk ook aan garagerock á la Velvet Underground of Pixies. Ik kan ze zeker aanbevelen. Een reactie op onderstaand nummer, overigens afkomstig van een album van een paar jaar geleden: The Strokes on speed instead of weed. Oordeel zelf, maar niet te snel!

SEMI-PROFESSIONEEL: DE GROTE COMEBACK SHOW

Hallo. Vrijdag speelt Missing Coins, een 'vrij bijzondere band uit Bergen op Zoom', Hun Grote Comeback Show in café 't Slik, eveneens gelegen te Bergen op Zoom. Zij waren degenen die ons voor het eerst op lieten treden - dat was in November 2004. In oktober 2008 zijn we officieel 5 jaar de meestbelovende groep uit de regio. We spelen dan dus voor de vijfde keer in evenzoveel jaren in 't Slik. Voor deze speciale gelegenheid verleggen we onze grenzen en spelen we ditmaal geen 3, maar liefst 5 kwartier aan muziek (verdeeld over 2 sets)! Gezien onze productiviteit, waar ik enkele regels hierboven al eerder impliciet over sprak, zal dat dus betekenen dat er ook diverse oudere nummers aan bod zullen komen - hoewel dat niet betekent dat aan ieders wensen voldaan zal kunnen worden, de setlist staat immers al weken vast en voor garanties zul je bij andere bands beter terecht kunnen. Desalniettemin verzoek ik ieder die dit leest (en voor vrijdagavond a.s. nog geen spectaculaire plannen had) af te reizen naar Brabant. De Grote Comeback Show vangt aan rond 2200.

http://www.myspace.com/missingcoins

VIDEO: THE WAVE PICTURES - JUST LIKE A DRUMMER

Normaal gesproken probeer ik mezelf enigszins te beperken in het uithangen van de fanboy, maar voor The Wave Pictures maak ik toch een uitzondering. Een adorabele popplaat als Instant Coffee Baby wordt immers niet iedere week (buiten de UK) uitgebracht. De oplettende kijker heeft hem al aan kunnen treffen op de 3voor12 Luisterpaal. Even ter herrinnering: Lekker nummertje van een band uit Londen. Drie sullige, aandoenlijke Britten in de bloei van hun leven. Vrienden van Herman Dune en Jeffrey Lewis. Veel EP's en singles. Gauw checken voordat ze in zee gaan met Vodafone! Just Like A Drummer is weer zo een onweerstaanbare single van dit trio, met een - zo mogelijk - nog briljantere videoclip dan I Love You Like A Madman. En als je na deze twee songs nog niet bent overtuigd, download dan Strange Fruit For David maar. Of het hele album. Of wacht, koop het! Dat is ook een mogelijkheid. Als ik het goed heb begrepen vanaf volgende week in de winkel te verkrijgen.

SEMI-PROFESSIONEEL: VARIOUS #46

namedropping;

01/King Kahn & The Shrines - I Wanna Be A Girl
02/Parts & Labor - Nowhere's Nigh
03/David Grubbs - Holy Fool Music
04/John Mayer - Kid A
05/Sigur Rós - Inní Mér Syngur Vitleysingur
06/The Week That Was - Learn To Learn
07/The Walkmen - In The New Year
08/Crystal Antlers - Until The Sun Dies (Pt. II)
09/TV On The Radio - Dancing Choose
10/Monkey - Monkey Bee
11/Mika Miko - See You There
12/The Original Silence - Argument Left Hanging
13/Broken Social Scene - Stars & Sons
14/Jose Gonzalez - Heartbeats
15/Low - I Started A Joke
16/Spinto Band - Needlepoint
17/High Places - From Stardust To Sentience
18/Brian Eno & David Byrne - My Big Nurse
19/PJ Harvey & Thom Yorke - This Mess We're In
20/Part Chimp - Baroque

OUD NIEUWS: CLINIC

Het is geen geheim dat Radiohead nogal eens een neusje heeft voor goede nieuwe muziek. Onder hun voorprogramma's behoren onder meer Sigur Rós, Low, Lali Puna, Willy Mason, en Deerhoof (zelf speelden zij ooit als support act van Alanis Morrisette, maar daar hebben we het niet meer over). Ook Clinic fungeerde ooit als opening voor concerten van Radiohead. Echter, dit viertal uit Liverpool is tegenwoordig, tot mijn spijt, geen band meer om werkelijk rekening mee te hoeven houden. Van de vijf albums die zij tot en met het ter perse gaan van dit bericht hebben uitgebracht, is hun debuut Internal Wrangler nog altijd het album dat de meeste indruk achterlaat. Na verloop van tijd kan een specifieke stijl, een imago, al is het nog zo eigenzinnig, soms geen kant meer op, en in het geval van Clinic was dat helaas al snel het geval. Distortions is met voorsprong het beste nummer dat de groep ooit heeft uitgebracht, en dat compenseert de weinig spectaculaire clip. Die voedt overigens wel het gerucht, dat overigens nooit openlijk uit zal worden gesproken, dat Distortions een nummer is dat zich manifesteert als pro-life, ofwel tegen abortus. Je zou het niet zeggen.

SEMI-PROFESSIONEEL: SURVEY

Om een beter beeld te krijgen van wie deze weblog leest had ik het idee om een kleine enquête te houden. Ik verzoek jullie vriendelijk om zo veel mogelijk vragen in te vullen. Je hoeft niet noodzakelijk je naam te vermelden.

Nederlandse hiphop. Kies:

*Brainpower
*Extince
*Huilende Rappers
*Osdorp Posse
*Opgezwolle
*DuvelDuvel
*Anders, nl.

1980s. Kies:

*Echo & The Bunnymen
*The Cure
*Joy Division
*Talking Heads
*New Order
*The Smiths
*Anders, nl.

1990s. Kies:

*Rage Against The Machine
*Nirvana
*Pearl Jam
*Soundgarden
*Smashing Pumpkins
*Red Hot Chili Peppers
*Anders, nl.

Britpop. Kies:

*Oasis
*Blur
*Anders, nl.

1960s. Kies:

*Beatles
*Rolling Stones
*Beach Boys
*Velvet Underground
*Anders, nl.

Popzangeressen met een tintje. Kies:

*Toni Braxton
*Whitney Houston
*Tina Turner
*Mariah Carey
*Rihanna
*Beyonce
*Anders, nl.

Vergane Glorie. Kies:

*Micheal Jackson
*The Stooges
*Oasis
*Sex Pistols
*Lou Reed
*Anders, nl.

Singer/songwriters. Kies:

*Tom Waits
*Bob Dylan
*Nick Drake
*Nick Cave
*Eric Clapton
*Paul Simon
*Daniel Johnston
*Jeffrey Lewis
*Leonard Cohen
*Anders, nl.

Wat vind je van de nieuwe lay-out?

Media. Kies:

*CD
*CD-RW
*MP3
*Vinyl
*DVD
*Radio
*Cassette
*Anders, nl.

Festivals. Kies:

*Dour
*Metropolis
*Sziget
*Pukkelpop
*Lowlands
*Motel Mozaique
*ZXZW
*Coachella
*Lollapalooza
*Glastonbury
*Anders, nl.

Covers. Kies:

*British Sea Power - Tugboat (Galaxie 500)
*Radiohead - Ceremony (New Order)
*Arcade Fire - Distortions (Clinic)
*Jose Gonzalez - Hearbeats (The Knife)
*David Kitt - Teen Age Riot (Sonic Youth)
*Isaac Rose - Umbrella (Rihanna)
*Flaming Lips - Bohemian Rhapsody (Queen)
*The White Stripes - Jolene (Dolly Parton)
*John Mayer - Kid A (Radiohead)
*The Killers - Shadowplay (Joy Division)
Anders, nl.

Nederlandse Podia. Kies:

*Melkweg
*013
*Rotown
*Paradiso
*Ekko
*Effenaar
*Doornroosje
*Anders, nl.

Dode Idolen. Kies:

*Jim Morrison
*Kurt Cobain
*Ian Curtis
*Bob Marley
*John Peel
*Jimi Hendrix
*Anders, nl.

Wat is je favoriete gitaarsolo?

Lekkere wijven. Kies:

*Carla Bruni
*Anders, nl.

Ruimte voor opmerkingen/suggesties:

VIDEO: CRYSTAL ANTLERS - UNTIL THE SUN DIES (PT. 2) + UNTITLED

Uit de serie Don't Look Down van Pitchfork. Crystal Antlers is, zo te horen, een groep uit California, niet bang voor drugs, zonder hoogtevrees, en zo hoort dat. Fuckin psychedelisch; voor de liefhebbers. Er is 1 EP uit met 6 nummers en die zijn de moeite waard.

VIDEO: RADIOHEAD - RECKONER

Alweer de vierde videoclip die afkomstig is van In Rainbows. Waar de vorige clip (voor House Of Cards) om voor mij nog altijd bedenkelijke redenen een waar meesterwerk genoemd werd, spreekt Reckoner mijns inziens veel meer tot de verbeelding. Vervaardigd door Clement Picon als inzending voor een wedstrijd georganiseerd door de bandleden zelf, die zo enthousiast bleken te zijn dat ze Picon direct hebben gevraagd of ze zijn korte animatie mochten gebruiken als officiële video. De jonge filmmaker schetst een abstract beeld van de planologie van de eenentwintigste eeuw. Op het moment dat het nummer overgaat in die zalige brug zien we een wit licht verschijnen in de straten dat de stad begint te overheersen, waarna onze wereld krimpt en zich elders begeeft. Qua sfeer roept het Pyramid Song in herinnering. Qua thematiek zou het wellicht beter hebben gepast bij een nummer als Let Down. Maar dat is nooit een single geweest. Heb hem nog niet op MTV gezien. Zoals Thom Yorke ook spreekt op Deadairspace: and if you're like me and find it hard to find videos on televsion any more, or even turn on the television you can watch right here.

VIDEO: TV ON THE RADIO - DANCING CHOOSE

Worden al jaren overladen met positieve kritieken (de één meer op zijn plaats dan de ander), maar schonken mij tot nu toe alleen een waardeloos optreden van 20 minuten, omdat hun Tunde Adebimpe onder de paddo's zat - zo bleek later. We gooiden een leverworst op het podium. Hun nieuwe album Dear Science staat sinds een weekje op de 3voor12 luisterpaal en ontving van Pitchfork een waardering van 9.2, doorgaans voor Europese media een vrijbrief om het album ook maar flink te gaan hypen, maar uiteraard ook niet zomaar; Pitchfork zit er wat 9+ betreft niet vaak naast wanneer ze beweren dat iets ook echt wel goed is. Wat een tof nummer is dit! Een typische instant-repeat. Stukken cooler (want: dansbaarder) dan die vergeten culthit Staring At The Sun. Weet niet of het live überhaupt in de buurt kan komen van de strakke productie, maar mocht ik gaan, als ze spelen, dan denk ik dat ik geen leverworst meeneem. Of: Hoe een herrinnering aan vervlogen tijden weer tot leven kan worden gewekt.

RECENSIE: SPINTO BAND - MOONWINK

Spinto Band - Moonwink
release: 22 september (Park The Van)



De moeilijke tweede plaat. Het is een alomtegenwoordig fenomeen sinds The Strokes in 2003 Room On Fire uitbrachten. Toch stel ik soms zo mijn vraagtekens bij de beweringen van critici en fans, die menen dat ‘de tijdsgeest is vervlogen’, ‘deze tweede plaat jammergenoeg niet meer zo fris klinkt’, of ‘de groep hier de verkeerde weg in is geslagen’. Ok, ik vond Is This It ook beter, maar stel je nu voor dat die twee albums in een andere volgorde uit waren gebracht, of tegelijkertijd, zou mijn oordeel dan anders zijn? Waarschijnlijk niet. De tweede plaat is vaak gewoon een equivalent van de vorige. Schijnheilig om die dan (al bij voorbaat) de grond in te boren. En wat betreft de tijdsgeest: laat me je er nog even aan herrinneren dat er in de popmuziek zelden nog werkelijk vernieuwende groepen actief zijn. Dus: nonsense. De ware reden, jongens en meisjes, schuilt in het feit dat debutanten voor recensenten een pak cooler zijn om mee te pronken.

De Spinto Band bracht met Nice And Nicely Done drie jaar geleden een erg vrolijk album uit vol bescheiden indiepop, waaronder de geweldige singles Brown Boxes en Oh Mandy. De opvolger heet Moonwink en klinkt inderdaad weinig anders. De nummers liggen buitengewoon goed in het oor, maar zijn niet oppervlakkig. Ook het feit dat de groep twee zangers heeft met elk een eigen stemgeluid, komt de afwisseling ten goede. Soms een beetje Talking Heads, soms een beetje Death Cab, soms een beetje Weezer, en lekker uptempo. Je wordt aangenaam verrast, en er is dan ook simpelweg geen goede reden om Moonwink niet net zo’n warm hart toe te dragen. Uitschieters zijn eerste single ‘Summer Grof’, werkelijk even aanstekelijk als Oh Mandy destijds, en The Black Flag, een prettig gestoorde afsluiter. Is Spinto Band eigenlijk al in The O.C. geweest?

http://www.thespintoband.com
http://www.myspace.com/thespintoband

VIDEO: THE WAVE PICTURES - I LOVE YOU LIKE A MADMAN

Lekker nummertje van een band uit Londen. Drie sullige, aandoenlijke Britten in de bloei van hun leven. Vrienden van Herman Dune en Jeffrey Lewis. Veel EP's en singles. Meer weet ik eigenlijk ook niet van ze. Voorlopig niet op tournee door Nederland. I Love You Like A Madman was een tip via MSN. Toen ik deze clip vond op Youtube was ik helemaal verkocht. Aanstekelijk en uitermate verslavend. Ik heb er tot nu toe niet eens aan gedacht om de rest te gaan beluisteren. Citaat: Die artiesten denken allemaal zeker dat ik niets beters te doen heb, met al hun releases. Gauw checken voordat ze in zee gaan met Vodafone!

RECENSIE: BLOC PARTY - INTIMACY

Bloc Party - Intimacy
(fysieke) release: 23 oktober (Wichita)



Toen ik Bloc Party 3 weken geleden zag spelen op Pukkelpop was dat een zeer degelijk optreden. Ik had ze tot dat moment nog nooit eerder live gezien, en was aangenaam verrast. Alleen de setlist liet naar mijn mening hier en daar te wensen over, in de zin dat het slot van het optreden nogal voorspelbaar was; Banquet werd gevolgd door She's Hearing Voices. Duizenden mensen uit hun dak, ik niet. Liever had ik Waiting For The 7.18 (beste nummer van Weekend In The City) of een echte oude kraker als Little Thoughts voorbij horen komen. Tja, mensen hebben ook altijd iets te zeiken.

Een devies dat in dit geval toepasselijk is. Het kleeft aan Intimacy. Amper een week na het optreden werd de digitale release van het nieuwe album aangekondigd, en de volgende morgen was hij op menig mp3-speler te vinden. Maar: wie tegen beter weten in had gehoopt op een stap terug in de tijd naar 2005 (...) komt bedrogen uit.

Intimacy vervolgt de nieuwe weg die de band in is geslagen sinds de electropop van Flux. Mercury, tijdens Pukkelpop reeds op de setlist, was daar al een voorbode van. Op deze eerste single zijn de gitaren in geen heinde en verre te bekennen, Okereke's stem wordt veelvuldig gesampled en vervormd, en de drummer lijkt definitief toe te geven dat hij inderdaad een computer is. Ook de schurende synthesizermelodie op Trojan Horse en het glockenspiel van Signs zijn wat we nog niet gewend waren van het Londense viertal te horen. Alleen Halo doet denken aan de vroegere postpunk, en is daarmee een vreemde eend in de bijt.

De meningen zijn behoorlijk verdeeld. Waar de ene recensent een (vergezocht en onterecht) verband legt tussen Intimacy en Kid A, en de band prijst om zijn elektronische experimenteerdrift, merkt een ander op dat de band haar sound heeft verminkt. Beide standpunten gaan echter voorbij aan het gegeven dat Bloc Party, ondanks het nieuwe instrumentarium, nog steeds herkenbaar klinkt. Er is namelijk ook een heleboel hetzelfde gebleven. De teksten zijn nog even weemoedig, de songstructuren allesbehalve structureel veranderd (daar gaat de vergelijking met Kid A al niet meer op), de zang net zo fel. Het is juist de optelsom van alle kleine trucjes van meneer de producer die je op het eerste gehoor het gevoel geven dat dit album wezenlijk verschilt van Silent Alarm. Want even voor de goede orde: Op Weekend In The City stond de achtergrond eigenlijk al vol elektronica.

Het grote veschil is simpelweg dat de nummers kwalitatief onderdoen voor het oudere materiaal. De ideeen raken op. De nieuwe elementen vormen in dit geval eerder een afleidingsmanouevre dan een meerwaarde. Mogelijk is de band oprecht en heeft ze dat in haar enthousiasme niet door. Beluister de outro van One Month Off en je zult echter verstaan wat ik bedoel. Mij ga je zeker niet horen klagen wanneer een populaire groep haar grenzen probeert te verleggen, maar als dat geen stap voorwaarts oplevert, of ten koste gaat van de kwaliteit van de muziek, neemt het verlangen naar die romantische debuutplaat logischerwijs enkel maar toe. Ik zou voorstellen dat Bloc Party zich de komende jaren even koest houdt.

http://www.blocparty.com/
http://www.myspace.com/blocparty

VIDEO: SPINTO BAND - SUMMER GROF

Luister! Dit is de band waar ik 2 jaar geleden tot over mn oren verliefd op was. Hun album Nice & Nicely Done werd toen hier en daar opgepikt, wat memorabele optredens opleverde op onder meer Pukkelpop en in de Vooruit te Gent. Dit schreeuwde ik van de daken. Over een maand komt het nieuwe album Moonwink uit. Summer Grof is alvast een leuke single. De formule van springerige, volslanke, sympathieke indiepop is behouden gebleven. Sinds afgelopen week heb ik een OV, en die komt goed van pas om ze over een paar weken in Paradiso weer eens te gaan zien. Aardige gitaarsolo, trouwens. Ohja, en de video zelf is niet bijster origineel. We zullen zien of Moonwink kan bewijzen dat liefde op het eerste gehoor echt bestaat.

SEMI-PROFESSIONEEL: VARIOUS #45

namedropping;

01/Venetian Snares - Gentleman
02/The Music - Strength In Numbers
03/John Fahey - Wine & Roses
04/The Wave Pictures - I Love You Like A Madman
05/Bloc Party - Halo
06/Air France - Collapsing At Your Doorstep
07/4Hero - Les Fleurs
08/Squarepusher - Anstromm-feck 4
09/Fleet Foxes - Tiger Mountain Peasant Song
10/Black Kids - I'm Not Gonna Teach Your Boyfriend How To Dance With You
11/Fugees - Ready Or Not
12/Fool's Garden - Lemon Tree
13/Das Pop - Fool For Love
14/Muse - In Your World
15/The Cardigans - Love Fool
16/The Verve - Love Is Noise
17/Beck - Deadweight
18/The Dodos - Fools

RECENSIE: MONKEY - JOURNEY TO THE WEST

Monkey - Journey To The West
release: 7 augustus(XL Recordings)



Sommigen vinden alles wat Damon Albarn maakt geniaal. Anderen zullen enkel maar platen van Blur in huis hebben. Zelf neig ik naar de eerste categorie. The Good, The Bad, & The Queen was een zalige band. Toch hebben Gorillaz me nooit echt heel enthousiast kunnen maken. Monkey is wederom een samenwerking tussen muzikant Albarn & beeldend kunstenaar Hewlett, maar heeft niets van doen met Gorillaz, ook al bestond er even de twijfel of het project onder die naam uit zou worden gebracht. Volgens Albarn beluister je Journey To The West 'as a proper album', ook al is het een uitvloeisel van hun grandioze opera die vorig jaar al in het Verenigd Koninkrijk werd opgevoerd, en vertoonde de BBC er fragmenten van ter begeleiding van hun uitzendingen tijdens de Olympische Spelen in Peking.

Jazeker, opera! Nota bene een vertolking van een klassieke legende uit de Chinese literatuur. In samenwerking met een groot gezelschap aan diverse vocalisten, acrobaten, en andere theaterlieden. Op het album wordt, net als in de voorstelling, uitsluitend gezongen in het Mandarijn (niet door Albarn). De arrangementen zijn herschreven en de strijkerspartijen worden op plaat vervangen door analoge elektronica.

Hoe zou dat klinken? Behoorlijk hallucinerend, maar weinig meeslepend. Een collega-recensent omschreef de vele korte instrumentals als verlengstukken op de tekstloze nummers van Blur ten tijde van 13. Dat is een vergelijking die helaas nergens op slaat. Dan is het logischer om de parallel te trekken tussen het onderschatte, want relatief onbekende, Mali Music en Journey To The West. Damon Albarn bleek op achtereenvolgens 13 en Think Tank al weinig meer affiniteit te hebben met conventionele pop zoals Blur deze jarenlang had geschreven, en lijkt met dit nieuwe zijproject (Think Tank dateert van 2003, Graham Coxon is ondanks verscheidene geruchten nog altijd niet welkom, en er zijn vooralsnog geen aanwijzingen dat het huidige drietal op termijn een album uit gaat brengen: met andere woorden, kunnen we eigenlijk nog wel spreken over een zijproject?) wederom te willen bewijzen als componist te zijn gegroeid.

Maar waar dat een buitengewoon intelligente en aangename plaat opbracht onder de naam Mali Music, lovende kritieken oogstte met de allstar-formatie The Good, The Bad, & The Queen, en intelligente hits scoorde dankzij de silhouetten van Gorillaz, lijkt dit tragisch genoeg een eerste misstap te zijn. Dit is een wisselvallige plaat. Het ontbreken van Albarns vocalen is alvast een teleurstelling. Dat was immers een belangrijk element, een constante factor, een bindmiddel op de plaat van The Good, The Bad & The Queen. Het album telt 22 tracks, die in totaal precies 50 minuten bedragen, maar voltrekt zich met de snelheid van een slak over een verlaten fietspad. Dat is overigens niet per definitie slecht. Een goede trip kan eindeloos lijken te duren. Punt is dat er een duidelijke spanningsboog ontbreekt. Je hebt in de verste verte geen idee wat er aan gaat komen, en dat is in dit geval nogal vermoeiend. Alleen tijdens Monkey Bee, het op 1 na laatste en - niet toevallig - ook het op 1 na langste nummer, weet ik de aandacht gedurende vijf minuten achter elkaar te behouden, dit mede dankzij de fijne beat die tegen het slot zijn intrede doet, als ware het een goddelijke regen na een maandenlange droogte.

A proper album zou ik dit niet kunnen noemen. Op het 3voor12-forum reageerde iemand: Ik kocht dit album blind, en was behoorlijk teleurgesteld. Wellicht beter wanneer je het voorrecht gehad hebt om de gehele voorstelling te zien. Dat is echter niet iedereen gegeven, en dus geen excuus. Te weinig samenhang, te experimenteel. Het werk van een genie?

OUD NIEUWS: OPMERKELIJKE FRASEN UIT DE POPGESCHIEDENIS

Lucky that my breasts are small and humble
So you don't confuse em with mountains
(Shakira - Whenever Wherever)

Wie heeft er nu geen hekel aan de almaar aanhoudende goede bedoelingen van sexy popzangeressen om in teksten te benadrukken dat het helemaal niet belangrijk is om aantrekkelijk of rijk of te zijn? Ik vind zulke valse bescheidenheid nooit zo geloofwaardig. Shakira gelooft op haar beurt dat haar luisteraars idioten zijn die tieten met bergen verwarren. Shakira heeft trouwens helemaal geen dikke tieten nodig, want ze heeft mooie heupen, waar ze niet alleen in de clip van dit nummer mee pronkt, maar ook enkele jaren later in 'My Hips Don't Lie' nog uitvoerig over uitwijdt. Zie in deze categorie ook: Jennifer Lopez - 'My Love Don't Cost a Thing', Christina Aguilera - 'Beautiful'.

I believe I can fly
I believe I can touch the sky
(R. kelly - I believe I can fly)

Wat betreft grootheidswaan spant R Kelly duidelijk de kroon. Zie ook: R Kelly - 'The World's Greatest'.

Un, dos, tres, quatorze
(U2 - Vertigo)

Bono heeft op zijn luxueuze reisje naar luttele onderontwikkelde staten in Zuid-Amerika blijkbaar wat Spaanse hoofdtelwoorden geleerd en wil daar ontzettend graag de eerste 10 seconden van het veertiende album van u2 mee opleuken. Vertaling: 1, 2, 3, 14. Kom op, dit klinkt toch gewoon niet.

It's like 10 000 spoons when all you need is a knife
(Alanis Morrisette - Ironic)

Het liedje heet dan wel 'Ironic', maar dat is geen excuus om uit te pakken met de meest idiote metaforen, en het bovendien op zo'n hopeloze manier te zingen. 'Murphy's law' was een betere titel geweest.

I'm all out of faith
This is how i feel
I'm cold and i'm ashamed
Lying naked on the floor
(Natalie Imbruglia - Torn)

Alsof het achterwege laten van dat zinnetje 'This is how i feel' een onnavolgbare tekst op zou leveren. En verder: als je te lang naakt op een vloer blijft liggen, terwijl je jezelf al niet meer zo heet voelt, word je verkouden.

You're beautiful
You're beautiful
You're beautiful
It's true
(James Blunt - You're Beautiful)

James Blunt drukt zichzelf in zijn hitsingle tamelijk omslachtig uit.

I drew a line
I drew a line for you
Oh what a thing to do
And it was all yellow
(Coldplay - Yellow)

Mooi nummer, maar wat is er zo bijzonder aan het tekenen van een lijn die helemaal (helemaal!) geel is?

He was a boy
She was a girl
Can i make it any more obvious?
(Avril Lavigne - Sk8er Boi)

Ik behoor tot het minder intelligente segment van je fans, Avril. Kom op, leg uit. Ik hang aan je lippen.

Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag
Voor de dood
(Bløf - Mooie Dag)

Ik heb gewoon een hekel aan Bløf.

OUD NIEUWS: LEONARD COHEN

De Wereld Draait Door begint binnenkort weer. Kun je je nog herrinneren dat Van Nieuwkerk vorig seizoen (in gesprek met de regisseur van de bruiloft van het koninklijk paar in 2002)op de hem zo typerende, vervelende wijze almaar bleef doordraven over De Traan Van Maxima? De perfecte timing van de georganiseerde emotie. Blablabla. Ik ben bezig met een singer/songwriter compilatie, een verjaardagscadeau, en kwam dit fragment van Leonard Cohen nog eens tegen. Matthijs, jij hielenlikker, als dit je niet stil krijgt, weet ik het ook niet meer. Leo Blokhuis, jij opschepper, eat your heart out. Muziek om naar te luisteren, muziek om bij te zwijgen.

VIDEO: CHEMICAL BROTHERS - MIDNIGHT MADNESS

Eindelijk weer een ouderwets gave videoclip van de oude rotten, die doet denken aan het pre-Galvanize tijdperk, toen het duo nog ambachtelijke techno produceerde in plaats van oppervlakkige house. OK, je moet de broertjes nageven dat ze nog altijd nu en dan een hit scoren, iets waar geestverwant Underworld al ruim 10 jaar niet meer in is geslaagd. Maar naar mijn mening is het sinds hun album Surrender, dat alweer dateert uit 1999, toch maar bergafwaarts gegaan (al was Star Guitar nog wel de moeite waard, misschien ook wel hun beste video bovendien). Het is dan ook zeer de vraag of Chemical Brothers ooit weer hun oude niveau kunnen halen. Met waardeloze clips en dito tracks over aquariums gaat het ze commercieel gezien misschien voor de wind, maar mij zul je niet zien dansen. Nee, dan liever een ultieme 1990s clip als deze. Hoop voor de toekomst, en in de tussentijd draai ik Block Rockin Beats. Oldskool, baby!

OUD NIEUWS: PUKKELPOP 2008

HOOGTEPUNTEN

Flaming Lips; Sigur Ros; Bloc Party; M83; Girl Talk; The Dodos; Tokyo Police Club, Menomena, British Sea Power.

DIEPTEPUNTEN

Security; Duur Ongezond Eten; Alphabeat, Yeasayer, MGMT gemist; Metallica T-shirts; The Subways; Karig Openingsfeestje; Shitburen.

BIJKOMSTIGHEDEN

Een Nieuw Luchtbed; De Kut Van Tante Liesbeth 'Live'; Pissen Naast De Pot; Mensen Voor De Gek Houden, Gratis Biertjes Op De Terugweg, High Zijn.

VIDEO: DAS POP - UNDERGROUND

Das Pop - Underground


Voor liefhebbers van pop. Das Pop uit Gent. Leuke band, groot in de UK, bovendien in waardering gestegen sinds ik ze zag als backing band van Daniel Johnston. In september komt het nieuwe album uit, maar nieuwsgierigen checken ondertussen alvast (oude) nummers als You, The One, Telephone Love, Feelgood Factors etc. Bezetting is blijkbaar opnieuw gewijzigd, van vijftal naar drietal naar viertal. Bent van Looy drumt niet meer tijdens het zingen, maar speelt nu tambourine - het instrument voor aan lager wal geraakte drummers bij uitstek. Ook horen we bij tijd en wijlen een cowbell. Geproduceerd door de broertjes Dewaele. Vrijdagmiddag op Pukkelpop, waarheen ik morgen vertrek.

VIDEO: THE NOTWIST - BONELESS

Ik ken The Notwist nu een tijdje, heb ze vorig jaar op Dour gezien, van een eindje. Dit jaar speelden ze ook maar was ik afwezig. Hun laatste album The Devil, You + Me oogst lovende kritieken, in mijn ogen een vanzelfsprekend gegeven, gezien het feit dat hun vorige album, dat ik niet ken, blijkbaar een geweldige plaat is, die de pers niet alleen bewoog tot het verzinnen van een nieuw genre, dat van de indietronica, maar bovendien al weer dateert van 6 jaar geleden. Intussen genoten insiders van Mrs. John Soda en Lali Puna. Thom Yorke liet zich nadrukkelijk positief uit over laatstgenoemde. Berlin must be a nice place to work, aldus Deadairspace. Boneless is de nieuwe video van de band (en wordt tevens op vinylsingle uitgebracht). Een schetsmatig portret van een jongetje. Arm, verslaafd, de leeftijd van je kleine minderjarige broertje (uit het Midden-Oosten, onder wie tegenwoordig, for your information, tot 5 keer toe meer wordt gerookt dan 10 jaar geleden). The Notwist heeft goed gezien dat het nummer - de ingekorte versie - dat in verhouding tot de rest van The Devil, You + Me een zwak moment is, door de video een interessante meerwaarde krijgt. De kenmerkende knisperende electronica voorziet de mooie melodien van een behaaglijke gloed als een haardvuur. De waterige beelden vullen dat mooi aan, en de tekst krijgt een tastbare betekenis. Mooi gedaan.

SEMI-PROFESSIONEEL: WHAT'S IN A NAME

In deze nieuwe rubriek, die een broertje dood heeft aan alfabetische volgorde, belicht ik eens in de zoveel tijd enkele bands in het kader van hun al dan niet eigenzinnige groepsnaam. De letter G geeft vandaag het startschot voor wat zal uitgroeien tot een memorabel register.

GOMEZ, de naam van deze Britse band werd geboren vlak voor aanvang van hun eerste optreden in 1996. Een klassiek voorbeeld, wat niet wil zeggen dat het altijd even goed af loopt. Een bepaalde groep besloot zich Clap Your Hands Say Yeah te noemen nadat ze, tijdens een wandeltje door Brooklyn vlak voor de eerste show, een levensgrote leuze op de muur ervoeren als een heilige openbaring. Hier kom ik in een latere aflevering nog eens op terug. In het geval van Gomez kunnen we spreken van een gelukje. Ook deze band was relatief radeloos op die regenachtige novemberavond in Leeds, en we zullen wel nooit meer kunnen achterhalen hoe dit aanvankelijk opgelost zou zijn geworden. De man die hen bij het beklimmen van het podium aankondigde als Gomez was hier uiteindelijk verantwoordelijk voor. Hij was niet de enige die het bordje met de aanwijzing gomez, the gig's in here als zodanig had opgevat. Het bordje was in feite bedoeld om een Spaanse muchacho, klaarblijkelijk een goede vriend van de band, de goede weg te wijzen in een tijdperk zonder navigatie-systemen. Zo bezegelde de groep zelf het lot. Eind goed, al goed. Gomez klinkt avontuurlijk, funky, cool. Beste nummers: Shot Shot, Catch Me Up, Sweet Virginia. Referentie: Soulwax ten tijde van Much Against Everyone's Advice. Te categoriseren bij de familienamen, waar ze een voorsprong hebben op Hanson, The Kelly Family en The Jackson Five.

GIRLS IN HAWAII, deze naam correspondeert op geen enkele wijze met de muziek die het Waalse zestal maakt. De groep moet het hebben van haar gelaagde melancholische pop, die op het eerste gehoor verrassend opgewekt klinkt. Ze gooiden met hun eerste album From Here To There hoge ogen in zowel binnen- als buitenland, maar profileren zich graag als buitenbeentje: songtitels als Short Song For A Short Mind of This Farm Will End Up In Fire, mysterieus(/nietszeggend) artwork en dito opnametechnieken, en een vervreemdende liveshow door gebruik te maken van videoprojecties op het podium. Denk aan Spinvis, wiens Voor Ik Vergeet ze onlangs trouwens moedig maar weinig succesvol coverden. Dit alles gezegd hebbende, is het verhaal achter de groepsnaam er een van een haast verbazingwekkende luciditeit. Hij werd bedacht toen de eerste EP af was. In het achterhoofd beseffend dat de mens in wezen zwak is, kondigden ze zichzelf aan als een frisse wind in het Belgische clubcircuit, met de belofte dat eenieder die hun cd kopen zou, op de foto zou mogen met een bandlid naar keuze. Vanaf dat moment ging het hard. Referentie: Grandaddy. Beste nummers: This Farm Will End Up In Fire, Bored, Casper.

GHINZU, waanwinnige live-band. Zo dat is eruit. Verder valt over deze groep te zeggen dat het een stel rare snuiters is, toevallig ook uit het Franstalige deel van Belgie. De muziek is bepaald niet van enig bombast gespaard gebleven, en hun album Blow werkt als een hypnose zodra je hem opzet. Ghinzu lijkt van een andere dimensie. Alleen hun maatpakken verraden een saai doordeweeks bestaan in de diplomatenstad Brussel. Zeer geschikt om (een gematigde hoeveelheid) drugs bij te incasseren. En dan zo een bandnaam. Te rangschikken bij Hella en Mogwai aka de fantasten.

GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR, beter bekend als een van de pioniers op het gebied van postrock, residents van het fameuze Constellation label, tot op heden uniek in zijn soort. Loodzware, epische instrumentals. Dit gezelschap bestaat dan ook uit ruim 13 muzikanten, bij gelegenheid aangevuld door nog wat extra koperblazers. Of zoals een recensent eens opmerkte: large ensemble plays large music. De naam is illustratief voor het politiek engagement dat de groep sinds jaar en dag uit. In een vrije vertaling betekent het zoiets als Goede Reis, Zwarte Keizer, en is een verwijzing naar een Japanse cultfilm uit de 1970s. Yanqui U.X.O. is mijn favoriete plaat, daterend uit 2002 en vooralsnog het laatste wat onder deze groepsnaam werd uitgebracht. Ter informatie: op de hoes prijkt een zojuist gelanceerde clusterbom, binnenin fungeert een kopie van een brief, afzender US Investigations, die burgers oproept someone you know who is not trustworthy aan te geven, als artwork. Motherfucker = Redeemer is een dodenwals, 09-15-00 is wat ik zou draaien wanneer ik de enige ben die de apocalyps heeft weten doorstaan. Daarop wordt in het dankwoord aangespoord to avoid giving money to predatory retailers & superstores. Het moge duidelijk zjin dat GY!BE staat voor andersglobalisme en een kritische houding tot de gevestigde orde. In 2001 was er een relletje toen de band op tournee was. De Effenaar wist de band te overtuigen hun concert te verplaatsen naar Eindhoven door er op te wijzen dat Pepsi een van de hoofdsponsoren van 013 is. Ieder die verklaart deze band gaaf doch ietwat depressief te vinden, en er aldus 'wel voor in de stemming dient te zijn', ontgaat volledig de essentie van de muziek. Geniale bandnaam dus eigenlijk. Uit de tijd dat Panic! At The Disco nog op highschool vertoefde. De evidente kracht en onzichtbare macht van het uitroepteken.

VIDEO: NO AGE - ERASER

Over No Age schreef ik in juni een albumrecensie. Deze videoclip voor 'Eraser' is al een tijdje uit, maar ik deel hem nu toch met jullie omdat ik onlangs dit interessante commentaar op het spoor kwam. Oordeel zelf, participeer!

SEMI-PROFESSIONEEL: NERDS & VIEZERIKKEN

OUD NIEUWS: CAKE

Cake (band)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken

Cake (vaak gespeld als CAKE, dus met vier hoofdletters), is een band uit Sacramento, Californië, en is geformeerd in 1991. De band heeft enkele grote hits gehad. Ze zijn nog steeds actief en hebben vijf albums op hun naam staan.

De muziek van Cake wordt vaak gezien als zgn. alternatieve rock, maar de groep gebruikt vaak vele verschillende muziekstijlen per album, zelfs per nummer. Funk, pop, jazz, rap, country, blues en hiphop zijn terug te vinden in hun liederen. Zij zijn misschien wel het bekendst geworden door het spelen met taal en de semi-ongeïnteresseerde stem van leadsinger John McCrea. Gitaar en trompet worden het meest gebruikt om de bas funky uit te doen komen. "She's got a silk dress and healthy breasts that bounce on his Italian leather sofa"; de teksten doen op het eerste gezicht inhoudsloos aan maar vaak ligt er een diepere boodschap in, zoals in "Comfort Eagle", een nummer dat klaarblijkelijk over de globalisering van de maatschappij gaat.

Hun grootste hits zijn "The Distance" (een nummer dat vaak gespeeld wordt bij American-Football-wedstrijden), "Never There" (klaagzang over een meisje dat er nooit is) en "Short Skirt, Long Jacket" (laconiek nummer waarin de perfecte vrouw wordt beschreven). Ook hebben zij met behoorlijk succes "I Will Survive" gecoverd van Gloria Gaynor. De als tweede en derde genoemde nummers komen van Comfort Eagle, hun in 2001 uitgebrachte album. Dit album wordt gezien als hun meest succesvolle album, aangezien het de meeste hits opleverde (overigens bijna alleen in de Verenigde Staten) en het meest werd verkocht.

Op tours werkten ze samen met onder andere Modest Mouse, The Flaming Lips, De La Soul, "Latin techno fusion band" Kinky en de bluegrass-groep The Hackensaw Boys.

Copy/paste, zodat er wat te zien valt. De videoclip van 'Short Skirt Long Jacket' valt namelijk niet te embedden (suggesties voor een goede Nederlandse vertaling zijn van harte welkom), te wijten aan Sony/BMG, just so you know. Hoe dan ook, neem even vier minuutjes de tijd. Deze clip is simpelweg briljant, behorend tot mijn absolute favorieten, en maakt zoveel overbodig.

VIDEO: THE MUSIC - STRENGTH IN NUMBERS

Dit is de eerste single getrokken uit het gelijknamige nieuwe album van The Music, ook wel bekend als de band met de slechtste naam allertijden. Ik vind hen best goed, maar vraag me niet waarom.

Korte geschiedenis: de Britse muziekpers is verliefd op hun debuut uit 2002. Een piepjonge band met een - voor die tijd - verfrissend geluid. De naam zal indertijd wel voor lief zijn genomen omdat hij vooraf werd gegaan door Het Lidwoord. Mede door de geweldige productie klinkt The Music meeslepend, gewichtig, en bovenal urgent. In de hoogtijdagen van The Strokes belandde het album op menig jaarlijstje. Tweede album Welcome To The North is meer dan een goede opvolger, maar is voor veel bands van die generatie (neem The Strokes, The Libertines, Interpol, om de ware eendagsvliegen nog achterwege te laten) toch een commerciele mislukking. Je kunt het ze ook moeilijk kwalijk nemen. In tijden van nood tot de dood gehypt worden betekent automatisch een mindere tweede - in ieder geval toch volgens NME. Toegegeven, dat album brengt dan ook weinig vernieuwing, de singles zijn voorspelbaar, en bovendien is het artwork niet om aan te zien. FFWD: 2007, Nu-rave; 2008, Strength In Numbers.

Het nieuwe album borduurt voort op de vlotte, dansbare kant van de groep. In alle gevallen klinken de nummers echter minder dan zes jaar geleden. Luister naar de verschillende openingstracks van hun drie platen en het verschil is duidelijk hoorbaar. Toch klinkt Strength In Numbers voor het grootste deel nog altijd vertrouwd. Drums waar je niet stil bij kunt zitten en vervelende maar verslavende vocalen van Robert Harvey. De gitaren zijn ditmaal wat naar de achtergrond verplaatst. Ik vind The Music nog steeds gaaf, en zou maar al te graag eens naar een concert gaan. Deze band is niet cool, maar gewoon lekker. Een vergelijking met bands als Shitdisco en Infadels zouden ze moeiteloos winnen.