I AM OAK

 

Er is geen beter jaar denkbaar om het 10-jarig jubileum te vieren van wat ooit begon als een solitair altfolkproject. Er is ook geen betere wijze om dat te doen dan het uitbrengen van deze rijke verzameling liedjes in quarantaine-stijl op gelimiteerd dubbel vinyl en cassette. I Am Oak is een unieke stem en natuurlijk niet meer weg te denken uit de vaderlandse indiescene. De bedeesde Thijs Kuijken heeft zo’n beetje eigenhandig Utrecht op de kaart gezet met zijn debuut On Claws, dat inderdaad alweer tien jaar geleden verschenen is. Odd Seeds luistert als een catalogus, met 25 oude nummers en 1 nieuweling, dat nota bene de onheilspellende titel That’s That mee heeft gekregen. Dat Kuijken kriskras door zijn oeuvre grasduint en noodgedwongen heeft gekozen voor nog verder uitgeklede versies van zijn vaak toch al sobere songs, is te billijken. Toch is het jammer dat zijn band, met wie hij in 2019 nog het juist zeer hechte Osmosis maakte, hier niet te horen is. Een goed voornemen voor 2021.

AUTECHRE

 
Autechre bracht met SIGN in dit rampzalige 2020 sinds jaren eindelijk weer eens een behapbaar album uit – en wat een verademing was dat! Geen ondoordringbare sessies van 8 uur, maar elf tracks in dik 60 minuten, waar als kers op de taart zowaar nog enige menselijke emotie doorheen leek te sijpelen. Nu is drie maanden later PLUS verschenen; dus toch een meerluik. Doet PLUS dan afbreuk aan SIGN? Welnee. The System, zoals Sean Booth en Rob Brown hun eigenhandig gesoldeerde en geprogrammeerde hard- en software liefkozend noemen, is in het precovidium gewoon weer even heel goed in vorm geweest. PLUS ontbeert de melodie en emotionele lading die de directe voorganger zo kenmerkte, maar moet het hebben van een zekere speelsheid. Dat lukt heel goed, bijvoorbeeld tijdens slotnummer TM1 Open, een verstilde, pulserende technobeat die gedurende elf gelukzalige minuten verzandt in een sereen elektronisch strijkkwartet. Autechre is terug, heeft nog altijd het allerbeste geluidsontwerp, en in deze digitale tijden bovendien een momentum van heb-ik-jou-daar.

DIRTY PROJECTORS

 

Het is zowaar een goed jaar voor fans van Dirty Projectors, de alternatieve popgroep uit New York. In maart verscheen Windows Open als eerste van vijf gloednieuwe EP’s. Nu we in november zijn aanbeland wordt de cyclus afgesloten met het laatste deel, Ring Road, en verschijnt alles samen op vinyl, cd en als luxe boxset. Een fijn parcours muzikale cadeautjes, maar ook een grondig bewijs dat Dirty Projectors meer is dan frontman Dave Longstreth. Op elke EP neemt een ander lid van het viertal namelijk de taak van vocalist op zich. Dit levert een eclectisch maar behapbaar geheel op en biedt een staalkaart van wat de band vermag. Van moderne R&B (Inner World) langs bossanova (Holy Mackerel) tot kamermuziek en progpop; een rijke verzameling warmbloedige onderonsjes. Dirty Projectors staan bekend om hun experimenteerdrift, maar deze compilatie luistert verrassend vlot weg. Zoals de Beta Band ooit furore maakt met hun 3 EP’s, zo is ook deze bundeling een ideale instapplaat voor eenieder die de band nog niet kende.

REMY VAN KESTEREN

Hoewel hij het virus zelf niet bij naam noemt, heeft Remy van Kesteren met The Red Turtle een typische, misschien zelfs ideale coronaplaat gemaakt. Toen de geschoolde harpist dit voorjaar net als iedereen thuis kwam te zitten, verzamelde hij eindelijk al zijn moed om telefonisch contact op te nemen met gevierd filmmaker Michael Dudok de Wit. Van het een kwam het ander, en een lang gekoesterde wens ging in vervulling. Nu ligt er een jaar na zijn vorige album Shadows (en drie jaar sinds de mystieke animatiefilm over een schipbreukeling een Oscar-nominatie ontving) een nieuw album dat smeekt om een optreden. De orginele soundtrack van Laurent Perez Del Mar bevatte ook harp, klonk zwierig en bij vlagen bombastisch. Van Kesteren leunt meer op tokkels dan strijkers, maar klinkt met zijn warme bassen net zo gedragen, desolaat en onderhuids. Prachtige landschappen als April en Lake zijn de moeite waard, maar staan niet op zichzelf. Het is dan ook reikhalzend uitkijken naar live opvoeringen.

LUKA

Eindelijk komt Luka met haar eerste langspeler op de proppen. First Steps Of Letting Go is een warmbloedig album geworden over het omgaan met druk van buitenaf en het kiezen voor jezelf in het hier en nu. Dus ja, natuurlijk mocht dat wat tijd kosten. Dat Lisa Lukaszczyk zich niet van de wijs heeft laten brengen is vooral ook een zegen voor de luisteraar, die getrakteerd wordt op een mooie verzameling eigentijdse indiepop. Stuk voor stuk levert Lukaszczyk slimme liedjes af die door de uitmuntende arrangementen en productie (haar partner Wannes Salomé van Klangstof zat achter de knoppen) even melancholisch als lichtvoetig klinken. Geen enkel instrument eist een hoofdrol op, alles staat in dienst van de onnadrukkelijke gouden melodieën. Hoogstens verdienen de speelse partijen van drummer Joost Wesseling een extra vermelding. Hij tilt nummers als Nocturnal Animals en Underwater nog wat verder op. Luka is één van de interessantste nieuwe popsterren van het land.

WORKING MEN'S CLUB

Zou The Haçienda soms weer open zijn? Dat is de vraag die deze titelloze langspeler van Working Men’s Club oproept. De legendarische nachtclub in Manchester sloot weliswaar in 2000 haar deuren, maar wanneer deze tieners uit het nabijgelegen West Yorkshire hun versterkers aanzetten, is het alsof je terug naar 1990 wordt gekatapulteerd. Frontman Syd Minsky-Sargeant is een driftig en ambitieus baasje. In het korte, rumoerige bestaan van de groep ontwikkelde Working Men’s Club zich van een opstandige postpunkband naar een meer op dance georiënteerde live-act. Dat resulteerde al in het vertrek van twee bandleden, waaronder de drummer, en nu is er dus een al even onstuimig debuutalbum. De bigbeats, ratelende hi-hats en vintage keyboards razen je om de oren. De plaat drijft – hoe kan het ook anders – vooral op een handvol sterke floorfillers zoals Cook A Coffee, Valleys, en Teeth. Wie het wachten op nieuw werk van Soulwax, Human League of LCD Soundsystem beu is, kan deze plaat blind aanschaffen.

VARIOUS #103

01/Naive Set - Falling Asleep
02/Spinvis - De Dag Dat Richard Krajicek Wimbledon Won
03/Bonsai Panda - De Alarmschijf
04/Nouveau Vélo - Waves
05/Spectres - An Annihilation Of The Self
06/Dinosaur - Quiet Thunder
07/Protomartyr - Tranquilizer
08/Lorana - Moonwater
09/The Go! Team - Cookie Scene
10/Mauro Pawlowski - Always Someone
11/Kate NV - Plans
12/Rosa Butsi - April
13/100 Gecs - Ringtone
14/Lisette - Somehow
15/Pauwel - Molly
16/Lewsberg - Nature
17/Euroboy - Dog Lover
18/Portico Quartet - Cittàgazze
19/Kylie Minogue - Say Something
20/Wardrobe - Vexed Question
21/AUA - Coke Diet
22/Whitney - Country Roads

OSCAR JEROME

Die kwieke Londense jazzscene blijft maar gouden eieren leggen. Ditmaal is het gitarist Oscar Jerome die naar voren stapt met zijn eerste soloplaat – een betrekkelijk gegeven gezien de samenwerkingen met Ezra Collective, Maisha, Sons Of Kemet en Lianne La Havas. Slimme zet om de al los verschenen upbeat singles ‘Gravitate’, ‘Sun For Someone’ en ‘Give Back What You Stole From Me’ hun krachten te laten bundelen. Zorgelozer dan Breathe Deep gaat de zomer van 2020 niet meer klinken.

ANOTHER SKY

Het gras blijkt dus niet altijd groener aan de overkant, ontdekte Catrin Vincent nadat ze van het platteland naar Londen was verhuisd. De songs op het debuutalbum van Another Sky hadden een verhaal van ontworsteling moeten vertellen, maar ook de grote stad kan beklemmen. In muziek die nogal wat weg heeft van de etherische rock van Talk Talk valt Vincents androgyne zangstem op. Een talentvolle band om in de gaten te houden.

ROLLING BLACKOUTS COASTAL FEVER

Met de fijne debuutplaat Hope Downs beschikte Rolling Blackouts Coastal Fever in 2018 over een prima visitekaartje om wereldwijd de ene na de andere clubzaal en festivaltent in lichterlaaie te zetten. De Australische band werkte zich het schompes en zag zich beloond door vele eindejaarsnoteringen. Toch wrong er iets bij thuiskomst; het vijftal was te lang ontheemd geweest. De minzame Aussies zijn eens flink gaan bezinnen, en nu is er Sideways To New Italy. Normaliter zouden ze ook met dit nieuwe album live hoge ogen hebben kunnen gooien; de gitaren jengelen, de ritmesectie jakkert voort, en voor niemendalletjes is wederom geen plaats ingeruimd. Hoewel de indiepopsongs muzikaal gezien in een rechtstreekse lijn van hun voorganger (en verder terug: de vroege R.E.M.) liggen, is er thematisch echter wel het nodige veranderd. Zachte melancholie druipt af van simpele zinnetjes als in uitschieter The Only One: ‘I’m back in the state / to find another way / back into the new world / that looks exactly the same’. Op het eerste gezicht misschien wel, denk je dan, maar als luisteraar bekruipt je het gevoel dat relaties stukje bij beetje op de klippen zijn gelopen en dat collega’s stilletjes je plek op kantoor hebben ingenomen. Sunglasses At The Wedding – treffende beeldspraak - is juist een opmerkelijk ingetogen liedje. En dan zijn de oorwurmen van singles als She’s There en Cars In Space nog niet eens ter sprake gekomen! Sideways To New Italy is een mooie plaat over emotionele afstand en het ongemerkt verstrijken van de tijd.

OPERA ALASKA

Je komt je collega tegen in de IKEA, blijkt op een steenworp afstand van elkaar te wonen, besluit om samen eens wat te jammen. In een mum van tijd heb je opeens een plaat af. Dat Marzio Scholten (Identikit, Mathijs Leeuwis) en Marien Dorleijn (Moss, Happy Camper, Caesar) elkaar hebben gevonden is fijn voor hen, maar ook voor ons. Opera Alaska grossiert namelijk in leuke muzikale vondsten en ademt het spontane spelplezier van twee liefhebbers pur sang. De plaat opent met een hiphopbreak (Fall), maar laveert tevens langs synthpop (The Stream) en indiefolk (de zwaar op percussie leunende instrumental Your Eyes). Wat een goede zanger blijkt Dorleijn toch, wanneer hij het lichtvoetige Breath - een ogenschijnlijk vergeten Nick Drake-nummer dat wordt opgesierd met bassynth - volledig naar zijn hand weet te zetten. En wat een formidabele baslijn horen we in het met finesse opgebouwde Hear Me Out. The Stream is een knappe en vrolijke plaat die soelaas biedt in tijden van isolatie en uitgestelde releases.

VARIOUS #102

01/Born Ruffians - Breathe
02/The Beths - Dying To Believe
03/Tenfold - Response To Rivers
04/Paard - Oci
05/ГШ - Недолж
06/Apneu - This Love Is Better For You
07/Personal Trainer - Issue Box
08/Siekiera - Nowa Aleksandria
09/Meskerem Mees - Joe
10/Lithics - Hands
11/The Clungels - Geen Cent
12/San Holo - We're All Just On Our Way Home
13/De Kift - Ik Ken
14/Audri - Harbor Me
15/Milo Gore - Green Eyes
16/Chris Forsyth - Tomorrow Might As Well Be Today
17/Nes - Ahlam
18/Mourn - Call You Back
19/Lyra Pramuk - Tendril
20/Dirk - Stay Indoors

THE BOBBY LEES

Ze vernoemden zich naar een uit zwang geraakte B-acteur, verhuisden naar het illustere Woodstock en namen hun plaat op met niemand minder dan Jon Spencer aan de knoppen. Negen liedjes in 23 minuten. Zegt genoeg. Skin Suit is een genadeloze verzameling garagepunk die doet denken aan de vroege White Stripes. Alle registers worden open getrokken, alle clichés uitgeserveerd: de call & response in opener Move, de schaamteloze double bass op Redroom. Lekker hard draaien op een zinderende zomerdag binnenshuis.

CAR SEAT HEADREST

Will Toledo cum suis kwamen in 2016 voor het laatst met nieuw materiaal uit de studio. De rusteloze en getormenteerde frontman van Car Seat Headrest ontstijgt dit jaar de beruchte leeftijd van 27, maar is duidelijk nog niet volledig van ‘s mans demonen verlost. Making A Door Less Open markeert echter wel een nieuwe fase voor de indierockband. Toledo schreef mondjesmaat, nummer voor nummer, en besloot een alter ego aan te nemen met bijhorend masker voor komende liveshows. Geïnspireerd door Bob Dylan doopte hij MADLO een folkalbum. Figuurlijk, dan toch, want weliswaar valt op dat de elektrische gitaren wat naar de achtergrond verdreven zijn, maar dat daar eerst en vooral scheuten EDM en hiphop voor terugkeerden. Wat is gebleven? Die herkenbare, overslaande stem van Toledo, die de paranoia in songteksten als van Can’t Cool Me Down nog wat accentueert. De epische proporties tot welke een song als There Must Be More Than Blood wordt opgeblazen. En de echo’s van Nirvana en The Strokes.

MOANING

“If God is real / You’re not them.” De eenvoudige, soms wat mysterieuze maar altijd trefzekere songteksten van Sean Solomon drukken een dik stempel op Uneasy Laughter, de tweede plaat van dit hechte trio uit Los Angeles. Solomon’s voordracht is kalm en pretentieloos, de boodschap des te ontwapenender; durf je kwetsbaar op te stellen, roep anderen en jezelf op tijd tot de orde. Nuchtere woorden die de laatste jaren wel vaker vallen in de indierock. Moaning verpakt ze voor het contrast in ijle new wave die, veel sterker dan op het gelijknamige debuut uit 2018, leunt op synthesizers - een geweldige productie van Alex Newport. Jammer dat de teksten niet in het boekje staan.

ULTRAÍSTA

Schijnbaar uit het niets lost het fameuze supertrio Ultraísta zijn tweede langspeler Sister. Dat niemand überhaupt een opvolger zag aankomen heeft zeker te maken met de valse start na het debuut in 2012; drummer Joey Waronker werd eerder vader dan verwacht, orkaan Sandy raasde over en blies een tournee af. Aan het schrijfproces blijkt in acht jaar niets gewijzigd. De band jamt er op los, waarna producer Nigel Godrich de schaar hanteert en alles vervolgens weer netjes in elkaar schuift. Ingenieus hoe op Anybody een dwalende bas, wat pulserende strijkers en lukrake stemsamples toch een geheel vormen. Ook opvallend: de vocalen van Laura Bettinson zijn ineens voorin de mix komen te liggen. Enigszins bedrieglijk, want aan echte liedjes met kop en staart doet de band nog steeds niet. Sister draait om textuur. Laat de fixatie op compositie gerust varen, want alsnog blijft er dan een plaat vol wufte synthpop over.

VARIOUS #101

01/Grimm Grimm - Shayou
02/Styrofoam - A Heart Without A Mind
03/Rolling Blackouts Coastal Fever - Cars In Space
04/Caribou - Back Home
05/Real Estate - Younger Than Yesterday
06/Zoon - Vibrant Colours
07/Paard - Bembé
08/Sea (Peoples) - Water
09/Kidbug - Good Inside
10/Fake Indians - Cheyenne
11/Eefje de Visser - Stilstand
12/Planningtorock - Beulah Loves Dancing
13/Heisa - Let Go
14/Black Midi - Sweater
15/Cindy Lee - Heavy Metal
16/Dirk - Artline
17/Kruidkoek ft. Joost Oomen - Vruchtjes Eten
18/Bizzey - Drup

SOCCER MOMMY

Het blijft toch wat eigenaardig om je band Soccer Mommy te dopen. Is dit alter ego waarachter de 25-jarige Sophie Allison schuil gaat soms bedoeld als een geuzennaam? De waakvlam voor het toekomstige burgerleven waarin kroost ‘s weekends van en naar de sportclub in Nashville vervoerd wordt? Color Theory biedt geen pasklare antwoorden, maar lijkt wel degelijk te handelen over de met obstakels bezaaide weg die twintigers door schade en schande afleggen naar volwassenheid. Toch klinkt die omschrijving zwaarder dan de muziek zelf. Wie twee jaar geleden debuutplaat Clean hoorde, weet ongeveer wat er te wachten staat; bedeesde, maar fonkelende gitaarpop die ergens tussen Snail Mail, Bettie Serveert en Alanis Morissette blijft zweven. Het ruim zeven minuten durende Yellow Is The Color Of Her Eyes is wat onbehouwen en richtingloos, maar Circle The Drain en Night Swimming zijn prima songs. Absoluut hoogtepunt vormt het sinistere en mooi opgebouwde Lucy, dat met een geweldig refrein alle zorgen weg neemt.

TORII

De naam zong al jaren rond in het Nederlandse indiecircuit, maar nu komt Torii (Japans voor poort tot het heilige) dan eindelijk met haar eerste langspeler op de proppen. Het is een plaat geworden waar de klasse van afstraalt. Als het wat zwaarmoedige jongere broertje van Jacco Gardner baant de groep rond Domenico Mangione zich een weg door elf verrukkelijk zwoele psychpopliedjes. Is It Now, Heat Lightning en het titelnummer zijn delicate, maar krachtige songs die bewijzen dat geduld een schone zaak is.

MATT WATTS

Gaat Matt Watts onderhand eens doorbreken? De al sinds 2007 in België wonende Amerikaan heeft er met de twaalf nieuwe liedjes op Queens in elk geval weer wat munitie bij. Als geen ander rijgt hij country, folk en rock ‘n roll aan elkaar. Nouja, muzikaal peetvader Stef Kamil Carlens kan er natuurlijk óók wat van. En die doet – net als Nathalie Delcroix en Guido Belcanto – met plezier een flinke duit in het zakje. Kanjer van een plaat.

THE HOMESICK

Nooit eerder bracht een Nederlandse artiest muziek uit op het vermaarde Subpop uit Seattle, maar The Homesick is het gelukt. Ere wie ere toekomt, want het van oorsprong Friese trio heeft sinds debuutplaat Youth Hunt hard gewerkt aan haar indrukwekkende live-reputatie. De enigmatische postpunkband was jarenlang veel van huis en speelde al in Azië, Amerika en nagenoeg heel Europa. Dat maakt dat The Big Exercise allesbehalve klinkt als een moeilijke tweede. The Homesick is onmiskenbaar gegroeid en heeft de nieuwe songs flink laten rijpen; zo prijkten Focus On The Beach en Leap Year reeds in 2018 op de setlist. Door de toevoeging van klavecimbel, klarinet en akoestische gitaar is het bandgeluid in de studio opgeschoven naar barokke progpop. Drummer Erik Woudwijk strooit onverstoorbaar met roffels, Elias Elgersma en Jaap van der Velde zijn als duo steeds beter en harmonieuzer gaan zingen – Animal Collective is een duidelijke invloed. Hoogtepunten te over, zoals de tweetrapsraket Kaïn / Male Bonding die het album afsluit. Zeer geslaagd.

GENGAHR

Het stof was een beetje gaan liggen rond Gengahr, dat leuke Londense bandje dat in 2015 debuteerde met A Dream Outside. Hun derde album Sanctuary namen ze op zonder label of management, maar mét Jack Steadman (Bombay Bicycle Club) achter de knoppen. Het is een plaat geworden vol bruisendee indiepop die op gezette tijden openlijk durft te flirten met de dansvloer. Hoogtepunten? De militaire precisie van opener Everything & More en het lekker opruiende You’re No Fun.

JEFF PARKER & THE NEW BREED

Hoewel Jeff Parker al bijna twee decennia platen onder zijn eigen naam uitbrengt, zullen de meesten hem toch vooral kennen als gitarist van de Amerikaanse groep Tortoise. Hoog tijd om daar verandering in te brengen middels zijn jongste worp Suite For Max Brown, een zeer divers werk dat bij vlagen de beste momenten van het moederschip weet te benaderen. Maar de Suite behelst in haar eclecticisme zoveel meer. De opzet is sowieso knap: Parker plaveit een stevige basis met knip- en plakwerk van jarenlang opgespaarde samples en nodigt daarna vrienden uit om te komen improviseren. 3 For L is een jazztrack die doet zinderen naar een cocktail, terwijl Go Away laat horen wat afrobeat anno 2020 nog vermag. Ook Parkers liefde voor hiphop doet een duit in het zakje op het heerlijke, door zijn 17-jarige dochter Ruby gezongen openingsnummer. Een mooi eerbetoon aan haar grootmoeder Maxine Brown, wier portret de hoes siert.

VARIOUS #100

01/Corridor - Topographe
02/Roosbeef - Menselijke Mensen
03/Jeff Parker & The New Breed - Go Away
04/Tempers - Daydreams
05/Real Derek - Bricks
06/EOB - Santa Teresa
07/Lifafa - Jaago
08/Fragile Gang - Good To Go
09/Lungbutter - Flat White
10/Guided By Voices - Volcano
11/Kate Moore - Whoever You Are Come Forth
12/Headland - Tasty Witch
13/Oh Wonder - Happy
14/Zea - Moarn Gean Ik Dea
15/Frankie Cosmos - Rings (On A Tree)
16/Neighbours Burning Neighbours - Grace
17/The Empathy Exams - All I Want (Is To Disappear)
18/Soccer Mommy - Lucy
19/Hatchie - Her Own Heart
20/Dave Budha - Tuinen Van Het Licht

FIELD MUSIC

De muzikaal hoog opgeleide broertjes Brewis, twee vakkundige en keurige heren uit de Engelse middenklasse, schreven aan het begin van hun carrière als Field Music nog wel eens een pakkend en eenvoudig liefdesliedje. Die tijd is voorbij. Het afgelopen decennium zijn met de steeds progressiever arrangementen ook hun songs politieker van aard geworden. Hun achtste album, Making A New World, werd geschreven in opdracht van Imperial War Museum; een heuse conceptplaat over de (nasleep van de) Eerste Wereldoorlog. De toon is net zo opgetogen als aan het begin van WO I, maar de tweede analogie is dat de plaat met 19 nummers wat langer duurt dan aanvankelijk gehoopt.  Het naadloos in elkaar overlopende Beyond That Of Courtesy en A Shot To The Arm zijn klassieke Field Music songs; opzichtig funky, zwierig, geraffineerd tot in de puntjes, met echo’s naar de new wave van Talking Heads en XTC. Met Money Is A Memory heeft de band bovendien een potentiële hit te pakken.