PROFESSIONEEL: EINDEJAARSLIJSTJE 2009

1. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion

Animal Collective bloeit. Ik vind Merriweather Post Pavilion niet hun meest toegankelijke plaat. De kracht ligt hem in de hypnose. Geperfectioneerde electronische psychedelica voor onder water. Briljante singles.

2. The Dodos - Time To Die

Meer dan een goede opvolger van Visiter. De liedjes zijn nog steeds grillig, maar met toevoeging van een consistent derde bandlid op xylofoon wel vriendelijker voor de radio.


3. Flaming Lips – Embryonic

Embryonic moet volgens frontman Wayne Coyne de retro-beweging naar taai psychedelisch geneuzel uit de zeventiger jaren op weg helpen. Of ik daar op zit te wachten is de vraag, maar deze muffe plaat klinkt anno 2009 bijzonder fris.

4. Gomez - A New Tide

Ooit veelbelovend, nu een veel beloftes inlossende band die de aandacht zou moeten krijgen die het verdiend. Fuck Pete Doherty, Kaiser Chiefs, en Buttons. Al jaren éen van de beste popbands uit de UK.

5. Lovvers - OCD Go Go Go Girls

Beste punkalbum en beroerdste liveband van het jaar, voor een groot deel te danken/wijten aan de schamele productie van Pat Kearns.

6. St. Vincent – Actor

Krankzinnig goede artrock van een stijlvolle Texaanse.

7. Cymbals Eat Guitars - Why There Are Mountains

Why There Are Mountains is de nieuwe Slanted & Enchanted.

8. Sholi - Sholi

Geweldige gitaarband uit underground California rondom de magische Payam Bavafa. Ongeregeld maar gracieus.

9. Charles Spearin - The Happiness Project

Niet het eerste experiment dat is uitgevoerd met de melodie van menselijke spraak, maar wel het eerste dat een uiterst toegankelijk en hartverwarmend album oplevert.

10. The Antlers – Hospice

De mooiste depressieve muziek van het jaar. Prachtige tekst over anorexia, psychoses, romantiek, verval en verlies.

VIDEO: AVETT BROTHERS - SLIGHT FIGURE OF SPEECH

Op de valreep toch nog iets om te lachen! Dit moet welhaast de meest grappige clip van het jaar zijn. Voor liefhebbers van americana à la Violent Femmes én Felice Brothers, maar persoonlijk vind ik de video leuker dan de muziek.

OUD NIEUWS: THE STROKES

Het grappige is dat The Strokes met Is This It volgens NME het beste album in 10 jaar hebben gemaakt, maar het minste nummer van die plaat als single hebben uitgebracht - voorzien van een, hoe kan ik het het best zeggen, nogal ondeskundige clip. Zouden ze misschien hebben geweten dat muziekvideo's vanaf 2001 niet vaak meer vertoond zouden gaan worden op televisie, en daarmee een ludiek statement hebben willen maken? Wat stellen videoclips tegenwoordig überhaupt nog helemaal voor? Welke suggestie wekken de VMA's anders dan het presenteren van de meest fotogenieke artiesten? Hebben moderne videoclips zich te houden aan bepaalde conventies, en zo ja, zijn die anders dan in 2001 het geval was? Is de moderne videoclip toegepaste kunst, is de artistieke videoclip tegenwoordig not done? Heeft de NME bij het zoeken naar een illustratie van Is This It, daarbij de keuze hebbende uit diverse fragmenten, eigenlijk vooral op beeld óf geluid gelet? En Is Hard To Explain eigenlijk wel het minste nummer op de plaat, of gewoon ongepast? In hoeverre is de drumcomputer-sound van The Strokes van belang voor de interpretatie van hun muziek? Stof tot nadenken! Ik vind Hard To Explain het lelijk eendje van het album, maar draai het zo nu en dan graag.

PROFESSIONEEL: (IN DE AANLOOP NAAR HET) EINDEJAARSLIJSTJE 2009

Ik bekeek mijn eindejaarslijstje van 2008. Erbij geschreven had ik: 'Desalniettemin geen echte uitschieters of platen waarover ik durf te beweren er over drie jaar nog even hartstochtelijk naar te luisteren.' Nu ik de balans van 2009 opmaak, zijn we nog lang geen 3 jaar verder. Er kan in theorie nog van alles gebeuren, maar de ongeschreven regel van tegenwoordig is dat de laatste twee weken van december pas volgend jaar meetellen. Een vrij mager jaar, helaas. De Speeldoos is een twijfelgevalletje en valt buiten de boot. Nu volgt een overzicht van de andere afvallers, met nooit eerder op Carpoolparty vertoonde videoclips.

Wavves - Wavvves


Sonic Youth - The Eternal


Julian Plenti - Julian Plenti Is... Skyscraper


Woods - Songs Of Shame


Andrew bird - Noble Beast


Pains Of Being Pure At Heart - Pains Of Being Pure At Heart


Grizzly Bear - Veckatimest


Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix


Girls - Album


The Raveonettes - In And Out Of Control

VIDEO: YEASAYER - AMBLING ALP

Chris Keating tegen Ed Droste, 14 december 2016, aan een strak wit gedekte tafel in een bedrijvig restaurant in Soho: Ik wilde een album maken dat goed ontvangen zou worden in zowel de pers áls de charts. Onze plaats op #8 in SPIN's eindejaarslijstje van 2010 is meer waard dan jullie #3 in die van 2009. Jullie hadden Two Weeks, en dat werd gebruikt in een televisie-commercial, maar nota bene voor een Peugeot 5008 - achteraf gezien nogal achterhaald, vind je ook niet? Op Ambling Alp kon je tenminste dansen! Bovendien was onze video toch echt mooier. Naar zulke dure clips kun jij nu alleen nog maar hunkeren, makker. Wij waren en bleven de beste band van Brooklyn. Ober! Mag ik deze NY strips even afrekenen?

OUD NIEUWS: DE SPEELDOOS

Gisteren op De Wereld Draait Door gezien, vandaag nog eens op geattendeerd, en nu om. Soms past de geschiedenis in een notendop. Het album van De Staat vind ik niks aan, maar uiteraard kunnen die gasten spelen. En Torre Florim en Roos Rebergen, twee begenadigde jonge artiesten, hebben met De Speeldoos echt wel iets moois gemaakt. Voor iedereen zonder TV: een EP met swamp-rock in de traditie van Tom Waits, geïnspireerd op gedichten die verstandelijk gehandicapten uit zorginstelling Dichterbij hebben geschreven. Hoewel niet alle nummers muzikaal even veel te bieden hebben (Mag Ik Je Even Lenen), is het een mooi initiatief en zijn de teksten imposant. Ze liggen in het verlengde van Roosbeef. Het prachtig vormgegeven De Speeldoos verschijnt binnen een week in gelimiteerde (waarom eigenlijk?) oplage op Excelsior. Donderdag 10 december is er een albumpresentatie in De Groene Engel (Oss), en dat is tegelijkertijd, zeer toepasselijk, meteen het laatste optreden. Omdat oren en ogen allebei iets willen, schotel ik, bij gebrek aan beter, die ene DWDD minuut van faam voor.

SEMI-PROFESSIONEEL: MUZIEK EN WISKUNDE

Toen ik een tiener was, was er één formule waar ik bij zweerde: het leven staat gelijk aan chaos. Uit die denkpiste volgden andere formules, waarmee ik probeerde dat leven te bestieren. Zo was er de wetmatigheid dat muziek > chaos. Muziek luisteren hield me recht, net omdat het zich niet leek te houden aan enige vastgelegde patronen.

Nog steeds is het de kracht van muziek, en bij uitbreiding van elke creatieve expressie, dat je de chaostheorie ten volle kan omarmen. Er zijn geen regels, en net daarom biedt het vaste grond onder de voeten. Het is beter mee te surfen op een golf waarvan je niet weet of je er ooit in zal verdrinken, dan op voorhand te roepen dat kopje onder gaan de enige mogelijkheid is.

Dat muziek niet te vatten valt in formules, is iets dat de grote platenmaatschappijen vandaag de dag niet helemaal goed begrepen hebben. Zij hebben niets liever dan vakjes, niets liever dan formules die uiteindelijk gelijk zijn aan succes. En in het verleden zijn al heel wat formules gepasseerd.

Jammer genoeg trappen we er maar al te vaak in. Zo was de formule 'oude groepen + reanimatie in grote concerthallen = pure winst' de voorbije jaren een wiskundige berekening die leek te kloppen. Uit alle hoeken doken plots vergane glories op, soms met de beademingsmachines in de aanslag en de sanseveria's in de hoek van elk podium, om de schok niet te groot te maken. En wij gingen er allemaal gedwee in mee. Wij betaalden monsterbedragen voor een optreden dat op voorhand al de belofte van teleurstelling met zich meedroeg, maar achteraf overtuigden wij onszelf ervan dat bands als The Police en Led Zeppelin het meest memorabele optreden gaven dat we ooit zagen. Teren op vroeger is ook een manier om met het leven om te gaan.

Toch leek de formule na een tijdje zijn uitwerking te verliezen, omdat het een andere wetmatigheid in het leven is dat platenmaatschappijen zich altijd zullen vergalopperen als ze denken een goudmijn te hebben gevonden. Op dat vlak zijn het goudzoekers die zich laten bedriegen door dat ene goudklompje dat ze ooit vonden, terwijl het eigenlijk gewoon een gouden tand is van een andere goudzoeker. Het was dus tijd om op zoek te gaan naar iets nieuws. Al vrij snel werden wiskundigen van over de hele wereld opgetrommeld, met als resultaat de supergroep: een verzameling van succesvolle artiesten, die samen een nieuwe groep zouden vormen. De formule? Succes groep 1 + succes groep 2 + succes groep 3 = Succes³. Dat kon niet fout gaan.

En zo kwam het dus dat ik op het muzikaal literaire festival Crossing Border op Monsters Of Folk zat te wachten. Door een wild stampvoetende menigte in de zaal gedreven, ging ik snel op een rood velours zeteltje zitten, om aan de enerverende drukte te ontsnappen. Nu ik daar toch zo zat, kon ik beter blijven zitten, dacht ik.

Mijn verwachtingen waren eerder laag. Conor Oberst van Bright Eyes was dan misschien wel ooit de steun en toeverlaat geweest in mijn Weltschmerzerige tienerjaren, maar sinds hij op zijn laatste albums de snik in zijn stem zo had laten polijsten, zodat er enkel glans overbleef, was voor mij de aantrekkingskracht weg. En Jim James, dat was toch die man van die groep die van oprechte muziek was geëvolueerd naar middelmatige radiorock? En dat debuutalbum van deze zogenaamde supergroep - illegaal in mijn bezit, want ik ben graag maatschappelijk relevant - was eigenlijk toch maar een slappe hap?

Maar blijkbaar was ik de enige die er zo over dacht, want rondom mij juichten de mensen als waren ze net getuige geweest van de bevrijding. Zodra Monsters Of Folk opkwamen en hun eerste nummers speelden, dacht ik bij mezelf: we hebben ons weer eens gezamenlijk laten vangen. De reactie van het publiek was omgekeerd evenredig met de kwaliteit van de nummers. Toegegeven, het was best aangenaam om te luisteren, maar het was ook weer niet alsof we getuige waren van nummers die mensen over tien jaar nog zullen meezingen. Zou er een formule bestaan om te zien welke liedjes eeuwigheidswaarde hebben?

Toch kon ik achteraf zeggen dat ik genoten had van de show, en dat kwam vooral door het feit dat M.Ward, Oberst en James ook eigen nummers van hun eigen projecten speelden. Nummers die ze zelf ooit hadden geschreven omdat ze de noodzaak voelden om dat te doen. Oberst kreeg zowaar het oude venijn in zijn stem dat mij vroeger zo had aangesproken.

Alle wiskundige berekeningen ten spijt, is er eigenlijk maar één echte formule voor platenmaatschappijen, en dat is oprechtheid. Bands die alleen maar muziek maken om beroemd te worden of om te beantwoorden aan één of ander marketingplan, zijn altijd verstoken van enige bezieling. Het is te kunstmatig, en daarom beklijft het niet.

Op datzelfde Crossing Border hoorden wij de mensen van de literaire uitgeverij McSweeney's, die in de literaire wereld furore maken met hun originele concepten en hun ver doorgedreven enthousiasme. De succesformule hier werd treffend verwoord als: "We doen eigenlijk maar wat." Net in het ontbreken van enige wetmatigheid ligt de kracht van hun succes.

(Onlangs op www.damusic.be verschenen recensie van collega Tom Wouters, bij wijze van stimulatie.)

VIDEO: PIXIES - DEBASER

Waarschijnlijk zal Pink Floyd er ooit mee begonnen zijn. Enkele jaren geleden deed Sonic Youth het met Daydream Nation op Pukkelpop. In de toekomst zal Live het op Werchter doen, met hun Greatest Hits welteverstaan. Zelf zag ik lang geleden The Thermals nog in de kleine zaal van 013 More Parts Per Million er in amper een half uurtje door heen raggen - toen goed voor 90% van hun oeuvre, ja, oké, maar toch! Het integraal spelen van de populairste plaat; de Pixies zijn er sinds een tijdje ook mee bezig. Het doen herleven van Doolittle is simpelweg de beste afleidingsmanoeuvre voor het uitblijven van nieuw werk. In tegenstellig tot Damon Albarn heeft Frank Black echter zo'n aura van 'het kan me geen fuck schelen wat je te zeggen hebt, want zelf ben ik heilig overtuigd van mijn genialiteit'. Hij sust de gemoederen. Rudie (ik weet dat je dit niet leest), ik ben stikjaloers!

SEMI-PROFESSIONEEL: VARIOUS #50

namedropping;

01/The Raveonettes - Boys Who Rape (Should All Be Destroyed)
02/Busta Rhymes - Gimme Some Mo'
03/Sholi - November Through June
04/Mumford & Sons - Little Lion Man
05/Field Music - Measure
06/John Lennon & The Plastic Ono Band - Instant Karma
07/Tortoise - Prepare Your Coffin
08/Dinosaur Jr. - Over It
09/Girls - Lust For Life
10/Julian Casablancas - 11th Dimension
11/Sunset Rubdown - You Go On Ahead
12/Weezer - If You're Wondering If I Want You To
13/Taken By Trees - My Boys
14/Radiohead - Harry Patch
15/Das Pop - Underground
16/Editors - Escape The Nest
17/Zu - Ostia
18/Antony & The Johnsons ft. Metropools Orkest - Crazy In Love (live)

OUD NIEUWS: ALEX GOPHER - THE CHILD

Sinds deze week volg ik het vak Beeldanalyse. Mijn docente is tamelijk verstrooid. Ik vermoed dat het haar veel moeite kost om haar feminisme onder stoelen of banken te steken. Hoe dan ook, smaak heeft ze wel. Naast fragmenten uit speelfilms krijgen we ook videoclips voor onze kiezen. Zo stuitte ik weer op dit haast vergeten grafische hoogstandje uit de oude doos. Naar mijn smaak overigens ook één van de betere Franse housenummers van destijds, net als Sometimes van Les Rhythmes Digitales of Music Sounds Better With You van Stardust.

SEMI-PROFESSIONEEL: BLOEMLEZING

(01)If I'm supposed to sing a song of expression God forbid how long will I able to proof myself that I'm wrong? (02)What would you do if I left town? (03)That's how it goes. (04)Imagine me as if I were a dead man. (05)My contemporaries are not my friends (Those are past, perfect, and tense). (06)You only read the headlines. (07)The only way to end a nightmare is by opening your eyes. (08)I'll be determined what to have done with my life. (09)Come on let's hit the road tonight. (10)Your coffin is shrinking everyday.

14 & 20 november Missing Coins sing-along in Halsteren.

VIDEO: WEEZER - IF YOURE WONDERING IF I WANT YOU TO (I WANT YOU TO)

Weezer heeft een naam hoog te houden op het gebied van clips. Hun video's zijn zonder uitzondering hilarisch. Wat te denken van Buddy Holly, Hash Pipe, Keep Fishing, of een moderne klassieker als Pork & Beans? Deze gasten maken altijd werk van een clip en dat onderscheidt ze van veel andere bands die het medium links laat liggen. Daarbij valt overigens pas na een paar keer kijken op hoe doordacht hun clips eigenlijk wel niet gemonteerd zijn. De video voor de eerste single van hun nog te verschijnen zevende album is, ik geef het toe, een tikje flauw, maar past wat dat betreft erg goed bij het nummer - ook dat is, zelfs voor Weezers begrippen, wat aan de cheesy kant.

SEMI-PROFESSIONEEL: OPSTEL

Dit is het resultaat van een schriftelijke opdracht die ik uit moest voeren op de universiteit. Als dát geen 6.5 wordt, weet ik het ook niet meer!

LUISTEREN ONDER DE OPPERVLAKTE
Over de individuele en universele waarde van muziek.

In de documentaire Touch The Sound wordt een beeld geschetst van Evelyn Glennie, die haar leven heeft gewijd aan muziek. De manier waarop deze Schotse omgaat met het fenomeen klank, vind ik indrukwekkend. Touch The Sound laat zien dat muziek op een spirituele manier kan worden ervaren. Ik was dan ook weinig verrast om bij enkele fragmenten uit de film op YouTube zeer uiteenlopende commentaren te lezen. Waar de één haar haast heilig verklaart omdat ze zo inspirerend is, vindt de ander het veel te zweverig en trekt zelfs haar handicap in twijfel. Internet kent, zo blijkt andermaal, geen gulden middenweg. Zelf kwam Glennie in de documentaire op me over als een bewonderenswaardig persoon. Ze deed me ergens denken aan Selma Jezkova, het hoofdpersonage uit Dancer In The Dark – niet toevallig één van mijn favoriete speelfilms – wier leven met een handicap, hoewel dat fictief is en zich in een volstrekt andere context afspeelt, ook sterk wordt beheerst door muziek.

Ik heb nooit noten kunnen lezen, laat staan muziek spelen of componeren, en dat is logischerwijs de reden dat ik plaats heb genomen in de klas voor beginners. Desalniettemin speelt muziek een onmiskenbare rol in mijn leven. Ik ben een fervent platenverzamelaar en concertganger, medewerker van een popmagazine, en zing in een band. Je zou het daarom ook vreemd kunnen noemen dat ik mezelf er nooit toe aan heb gezet om fatsoenlijk een instrument te beoefenen. Daar liggen helaas voornamelijk praktische zaken aan ten grondslag. Al op jonge leeftijd werd ik geïntrigeerd door ritme, maar een drumstel is nu eenmaal duur en betrekkelijk ongewenst wanneer je opgroeit in een rijtjeshuis. Mijn fascinatie is echter nooit verdwenen: zo nu en dan maak ik als drummer nog mijn opwachting in een lollig duo dat elementaire punkcovers speelt (als de gelegenheid zich voordoet dat ik spullen kan lenen, welteverstaan), en in mijn iets serieuzere groep hanteer ik naast mijn stem ook de tamboerijn. In beide gevallen excelleer ik niet bepaald, desondanks heb ik er veel plezier in.

Hoe belangrijk is muziek voor mij? Het is maar hoe je het bekijkt. Tegen mij is wel eens gezegd dat ik ermee geobsedeerd ben, maar dat vind ik uiteraard wat ver gaan. Anderzijds betrap ik mezelf er soms op dat ik mensen die naar eigen zeggen ‘niet zo van muziek houden’ in stilte verwens: ook dát kun je overdreven noemen. Ik walg eigenlijk in het algemeen van, wat ik noem, lafaards. Tot die categorie behoren verder nog de moeilijke eters en de xenofoben. In mijn ogen getuigt het van bekrompenheid dat mensen per definitie weigeren te zien hoeveel moois er niet te ontdekken valt, hoeveel spannends er niet te verkennen valt, en hoeveel we niet van elkaar kunnen opsteken. Laat ik echter gauw ter zake komen, voor ik verder afdwaal.

Men zou zich allereerst moeten realiseren dat muziek niet voor niets door Schopenhauer werd beschouwd als de hoogste kunst. Hij sluit hiermee aan op Plato’s filosofie, implicerend dat muziek de organische kunst bij uitstek is, die rechtstreeks kan doordringen tot onze psyche. Juist daar schuilt mijns inziens een groot gevaar. Ik denk niet dat men zich werkelijk realiseert hoeveel muziek we anno 2009 dagelijks onbewust (en waarschijnlijk voor het overgrote deel onvrijwillig) tot ons nemen. Niet alleen laten we de radio aanstaan wanneer er een nummer passeert dat ons eigenlijk niet zo bevalt, we horen ook dag in dag uit dezelfde deuntjes en jingles op televisie, andermans ringtones in het openbaar vervoer, achtergrondmuziek in winkelcentra en ga zo maar door. Dit zijn zaken waar ik me persoonlijk nogal aan stoor, en waarschijnlijk ben ik niet de enige, maar muzak is nu eenmaal sinds jaar en dag ingeburgerd in de westerse samenleving. Tja, wat kan men ook anders doen dan zich neerleggen bij het feit dat we zelf een wereld hebben geschapen die wordt beheerst door commerciële instanties die heel goed begrijpen wat Schopenhauer en Plato reeds voorspelden?

De vraag hoe belangrijk muziek voor me is doet opeens wat futiel aan. Muziek is mijns inziens, veel meer dan andere kunstdisciplines, zonder uitzondering belangrijk voor iedereen, en er valt alleen maximaal genoegen uit deze kunst te scheppen wanneer we haar ook als zodanig beschouwen. Anders gezegd: laten we de tijd nemen om muziek echt tot ons door te laten dringen. Laten we luisteren onder de oppervlakte en onze zintuigen hun taak laten verrichten, zoals Glennie dat doet in Touch The Sound. In haar geval lijkt een handicap daarbij een voordeel te zijn, maar dat een open geest een gave zou zijn waar slechts weinigen over beschikken, betwijfel ik.

Uiteraard zal elke luisteraar zo zijn voorkeur hebben voor een bepaald genre, maar of dat nu pop, jazz, of klassiek is, is irrelevant wanneer we in het achterhoofd houden dat muziek niet uitsluitend bedoeld is om ons te vermaken - zoals ook niet alle beeldende kunst hoofdzakelijk wordt geproduceerd om mooi te worden gevonden. In onze huidige cultuur lijkt er sprake te zijn van twee extremen: enerzijds beleven we muziek individueel via een mp3-speler, waarop het aanbod vaak louter bestaat uit een veilige, door onszelf gemaakte selectie van muziek waar we vertrouwd mee zijn, en anderzijds worden we blootgesteld aan muzak zonder ook maar de minste artistieke waarde. Daarom pleit ik voor een nieuwe manier van luisteren; we moeten muziek de aandacht geven die het verdient.

VIDEO: GIRLS - LUST FOR LIFE

Ik heb echt niet de intentie om voortdurend en klakkeloos Pitchfork (en in nog mindere mate Gijsbert Kramer) te volgen, maar wat een geweldige band hypen ze nu weer! Girls uit San Francisco hebben met Lust For Life iets geschapen wat me nu al een week van mijn huiswerk afleidt. De videoclip is uitzinnig, de muziek is bedroefd, en dat is in dit geval een perfecte mix. Mensen die er verstand van lijken/schijnen/denken te hebben steken hun vingers alle mogelijke richtingen uit: referenties aan onder meer Spiritualized, Roy Orbison, The Shangri-La's, Nick Drake, Wavves. Waar ik echter vooral benieuwd naar ben is of iemand mij na het beluisteren van Album kan zeggen welke plaat van Elvis Costello ik in huis zou moeten halen.

RECENSIE: MARIACHI EL BRONX - MARIACHI EL BRONX

The Bronx bracht tot op heden drie albums uit die bol stonden van ontwrichtende riffs, venijnige schreeuwpartijen en energiek slagwerk - je kent dat wel. Sinds hun debuut in 2003, zijn er in thuishaven Los Angeles heel wat eigenzinnige bands opgedoken. Zo brachten vorig jaar No Age en Abe Vigoda veelbelovende debuutplaten uit. Onder het weinig verhullende pseudoniem 'Mariachi El Bronx' lijkt de band nu te willen proberen hun stadsgenoten een stap voor te zijn. Het is een twijfelachtige poging.

Het idee om eens iets nieuws te proberen kwam toen The Bronx enkele jaren geleden werd uitgenodigd om op te treden in een televisie-uitzending. Rebels als de groep is, had ze geen zin om een flauwe akoestische uitvoering van één van haar nummers ten gehore te brengen. Daar valt iets voor te zeggen. Bij wijze van alternatief werden enkele muzikale vrienden (leden uit onder andere Los Lobos, Mad Caddies en Beasty Boys) opgetrommeld om een nieuw project te beginnen dat een radicaal andere koers zou gaan varen. Want hoewel de band het zelf probeert te ontkrachten door in de bio te stellen dat 'Mariachi (...) every bit as much of a soundtrack to southern California as punk' is, ligt deze overeenkomst voor alle luisteraars van buiten de Sunny State toch wat minder voor de hand.

Hoe dan ook, wanneer we na deze voorbeschouwing uiteindelijk op play drukken, klinkt dat wat we te horen krijgen beslist niet onaardig. Een handvol deuntjes nestelt zich zelfs al direct in ons hoofd. Daaronder valt bijvoorbeeld het openingsnummer Cell Mates, dat met een onweerstaanbaar vrolijke trompetmelodie gelijk goed van start gaat. Ook Silver or Lead, met zijn swingende percussie buitengewoon dansbaar (voor gevorderden), is de moeite waard. En vooruit, zelfs een gezapig walsje als Despretador kan best op zijn tijd.

Kortom, dit verdient een prijs voor originaliteit. Vooral Matt Caughtran levert, in vergelijking met eerder werk van de band, een opmerkelijke prestatie door zich te ontpoppen tot een veelzijdig vocalist. Het is alleen jammer dat de liedjes, hoe authentiek ze ook mogen klinken, op den duur toch wat gaan vervelen.

Toegegeven, we zijn wellicht niet bekend genoeg met het genre om hier een beredeneerd oordeel over te vellen. Toch lijkt Mariachi El Bronx ons een band die tussen wal en schip valt; enerzijds zullen ze waarschijnlijk bij veel fans weinig potten breken, anderzijds is er een geringe kans dat het album opvallend genoeg is om in het circuit terecht te komen waar men dit wél op waarde weet te schatten.

VIDEO: FOOL'S GOLD - SURPRISE HOTEL

Wat was ik verrukt toen ik een paar dagen geleden vanuit het niets het idee opvatte om Youtube te doorzoeken op beeldmateriaal van Alter8, en het volgende fragment boven kwam drijven. Alter8, kan ik je zeggen, heeft bij gebrek aan een oudere broer of internetverbinding mijn muzikale opvoeding voor zijn rekening genomen. Een schamel half uurtje per week onderricht in alternatieve hits, iedere maandagavond voor het slapengaan. De teloorgang van het programma is in dit muziekloze televisietijdperk haast vanzelfsprekend. Toch wil ik jullie bij deze graag eventjes op het hart drukken, lieve Stephen en David Dewaele, dat jullie de eerste zijn die ik zal benaderen om de rol van VJ te bekleden, mocht ik mijn wilde plannen om een muziekstation op te richten ooit nog eens verwezenlijken.

In de bijlage treffen jullie aan, de langverwachte officiële videoclip van Fool's Gold - Surprise Hotel, weliswaar ingekort doch verrijkt met een saxofoonsolo, en gelukkig niet minder Hebreeuws dan voorheen. Hun selftitled debuutalbum komt volgende week uit in Noord-Amerika, en hoewel het niet in Europa zal verschijnen, is het voorbestemd om een goede ontvangt te krijgen in het alternatieve circuit der lage landen!

Fool's Gold - "Surprise Hotel" from Paul Tao on Vimeo.

SEMI-PROFESSIONEEL: CONTEST

De drums roffelen. Wie wint de wedstrijd? Uit alle inzendingen die ik binnen heb gekregen - en neem maar van mij aan dat het er véél waren - is het met pijn en moeite gelukt om een ranglijst te schikken. Op de derde plaats is geëindigd Amy van de Klundert, die met een lieflijke close-up van haar gezicht en Sonic Youth - Murray Street van alle kandidaten de eerste was die iets instuurde! Gefeliciteerd! Op de tweede plaats is geëindigd Cesar Majorana, wiens inzending een tamelijk opzichtige pose met Led Zeppelin - Mothership betreft, maar eerlijk is eerlijk, toen ík dertien was, was ik alleen bekend met Stairway to Heaven.

De onbetwiste #1 van deze wedstrijd is echter Boy de Nijs. Hij ging op de foto met Emmylou Harris - Evangeline. Een gewaagde keuze, gezien het feit dat de hoes niet bepaald spectaculair is en de jury maar weinig affiniteit met country heeft. Dit alles schiet voorbij aan het simpele feit dat Boy de Nijs het meest originele portret heeft geschoten. Een portret dat meer zegt dan woorden. De beste man had zichzelf net zo goed met, pak hen beet, Moby - Hotel, U2 - Pop, of Michael Jackson - Invincible kunnen vereeuwigen. Een bakstenen muur, een fauteuil van bruin nepleer, en een plaat die over het algemeen wordt beschouwd als één der minsten van de artiest in kwestie. Wat wil je nog meer?

Alle winnaars ontvangen binnen onafzienbare tijd een ambachtelijk gecompileerd album.

OUD NIEUWS: JOHN LENNON & THE PLASTIC ONO BAND - INSTANT KARMA

Nee maar, alweer een heruitgave van the Beatles! Vooral leuk voor de Leo Blokhuizen onder ons, dunkt me. Maar kende je deze eigenlijk al? John Lennon oogt hier vrij casual, maar zingt tenminste een tekst waar hij ten volle achter staat (en dat hoor je). Als ik deze clip zie vind ik het jammer dat we ons de solo-carrière van dit icoon doorgaans vooral associëren met zijn tenenkrommende naïviteiten als War is Over en/of Imagine. Goed, wat Yoko Ono hier aan het doen is, het moge duidelijk zijn, is volslagen ridicuul. Het zal je moeder maar zijn! Maar dit blijft een gaaf nummer, en het is wat mij betreft het beste wat Lennon na the Beatles heeft geschreven. Tot slot nog even een huishoudelijke mededeling aan hen die daadwerkelijk nog niet bekend zijn met the Beatles en zich daar, zeer waarschijnlijk en vrij terecht, voor zullen schamen: schaf de albums Rubber Soul en Revolver eens aan.

VIDEO: THE DODOS - TROLL NACHT

Hoewel ik vermoed dat het grootste deel van mijn lezers inmiddels bekend is met The Dodos, wil ik de volgende video, geschoten tijdens een gratis concert in Seattle eerder deze maand, niet onvermeld laten. Troll Nacht werd geüpload door gebruiker Kexpradio, die wijselijk genoeg niet het gehele optreden filmde, zoals gebruiker Bkraai dat bijhvoorbeeld deed (ik snap zulke mensen niet), maar jammergenoeg - voor hem/haar, weltevestaan - wél het beste nummer van de nieuwe plaat Time To Die verkoos om te bekijken door een lens. Waarvoor dank.

RECENSIE: JULIAN PLENTI - JULIAN PLENTI IS... SKYSCRAPER

(release 3 augustus via Matador)

Interpol is al sinds het debuut 'Turn On The Bright Lights' uit 2002 enigszins een buitenbeentje geweest. De groep uit New York manifesteerde zich ten tijde van die grote lichting nieuwe Amerikaanse garagerockbands als een beheerst, ernstig en intellectueel gezelschap dat opvallend goed gekleed ging en de mosterd liever ging halen bij de new wave en postpunk uit de tachtiger jaren. Het leverde ons tot op heden drie albums op. Frontman Paul Banks, alias Julian Plenti, brengt nu uit het niets zijn solo-debuut uit.

Een constante is nog altijd het duistere voorkomen van Plenti . En dan hebben we het zowel over zijn muziek als zijn gestalte. De mysterieuze titel 'Julian Plenti is... Skyscraper' en zo mogelijk nog geheimzinnigere albumhoes zijn daarvan het meest in het oog springende bewijs. Een interessant gegeven is ook dat we uit de spaarzame informatie die we het internet en de platenmaatschappij Matador wisten te ontfutselen hebben begrepen dat dit alter ego zelfs al langer dan Interpol actief is. Bepaalde nummers werden zelfs reeds een decennium geleden geschreven.

Dat is eigenlijk al dadelijk te horen, want hoewel het onduidelijk is welke van de elf nummers het oudste zijn, liggen openingsnummer Only If You Run en Games For Days (met de eeuwige seksuele toespelingen) in ieder geval in het verlengde van Interpol. Het zijn compacte popsongs die op 'Antics' niet zouden hebben misstaan.

Toch slaat Plenti ook nieuwe wegen in, zo getuigt het titelnummer. Dit vertrekt vanuit een lichtvoetig gitaarmotiefje om uiteindelijk door bombastische strijkpartijen uit te monden in een tamelijk zwaarmoedige track. Ook Madrid Song, een sober piano-miniatuur dat dienst doet als rustpunt, is in dat opzicht een aangename verrassing.

Vooralsnog blijft het voor het grootste deel gissen naar de context waarin we dit album het beste zouden plaatsen, maar desalnietemin valt moeilijk te ontkennen dat 'Skyscraper' over de hele lijn aandoet als een door de jaren heen bij elkaar verzamelde collectie aan afdankertjes van Interpol. Hoewel Plenti zonder inbreng van zijn vaste band hier en daar een plank misslaat, bijvoorbeeld in het saaie tweeluik dat het album afsluit, komt hij ten opzichte van Interpols laatste plaat echter geïnspireerd uit de hoek. Bovendien weet hij middels zijn fraaie stem een aardig coherent geheel te smeden dat absoluut sterke momenten kent.

Zo slaagt de man er in om de term 'zoethoudertje' voor één keer eens geen negatieve klank mee te geven.

SEMI-PROFESSIONEEL: CONTEST

Tijd voor een wedstrijdje. De bedoeling is dat de deelnmers poseren met een album "waar je mee voor de dag kunt komen". Ik meen dat dit in 2006 een heuse trend was, in ieder geval pronkt mijn krampachtige poging van destijds nog altijd onderaan deze pagina. Iedereen mag meedoen. Je gezicht en de hoes moeten duidelijk zichtbaar zijn. Stuur je portret vóór 1 september naar faast_german_car@hotmail.com omder vermelding van Carpoolparty. In de daaropvolgende week maak ik op deze plaats de winnaar bekend. De leukste foto wordt beloond met een entreebewijs voor het Incubate festival op zondag 20 september aanstaande. Als troostprijzen geef ik ook enkele compilatie-cd's weg. Succes!

OUD NIEUWS: RADIOHEAD

Om eerlijk te zijn, moet ik zeggen dat ik over het nieuwe nummer van Radiohead nog dezelfde dag hoorde. Dat Harry Patch overleden was vernam ik pas twee weken na zijn dood. De voormalig loodgieter stierf 25 juli jongstleden op een leeftijd van 111 jaar. Daarmee was hij niet alleen de op twee na oudste man van de wereld, de oudste man van Europa, en één van de 70 oudste mannen ooit, maar ook de oudste veteraan die nog gevochten had in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog.

De Brit schreef zich als 18-jarige in het leger in. Hij sprak niet over zijn ervaringen tot hij 100 werd. 'Oorlog is geen enkel leven waard', zei hij toen. Patch verloor drie van zijn beste vrienden in 1917 tijdens de Derde Slag om Ieper, een van de grotere veldslagen van de zogenaamde War To End All Wars. Zeker 500 000 soldaten lieten destijds hun leven.

Kun je oprecht verdriet voelen om het overlijden van iemand die je nooit hebt gekend? Ik bedoel, wanneer je Wikipedia er op na slaat was deze man beslist een held! Thom Yorke helpt een handje, door met zijn falset een aangrijpende tekst te brengen op Jonny Greenwoods indringende strijkpartijen. Het eerbetoon aan Harry Patch is te koop voor 1 pond en alle opbrengsten zullen gaan naar het Royal British Legion. Ik kan niet ophouden met luisteren en heb gestort.

SEMI-PROFESSIONEEL: VARIOUS #49

namedropping;

01/Fool's Gold - Surprise Hotel
02/Wavves - No Hope Kids
03/Fiery Furnaces - Charmaine Champagne
04/Wilco - Wilco (The Song)
05/Jackson Five - I Want You Back
06/Shaggy - It Wasn't Me
07/Gomez - If I Ask You Nicely
08/The Dodos - Fables
09/Animal Collective - What Would I Want Sky
10/St. Vincent - The Strangers
11/Flaming Lips - Silver Trembling Hands
12/Marnie Stern - Prime
13/Pet Shop Boys - Love Etc.
14/Huilende Rappers - Dikkertje
15/Yo La Tengo - Periodically Double Or Triple
16/Manic Street Preachers - Me & Stephen Hawking
17/Herman Brood ft. Jules Deelder - Oh Kut
18/Julian Plenti - On The Esplanade
19/Joe Gideon & The Shark - Kathy Ray

SEMI-PROFESSIONEEL: ALANIS MORISSETTE

Komkommertijd!

OUD NIEUWS: PET SHOP BOYS

Ondergetekende ging dit jaar voor de vijfde maal naar Dour Festival. Dat was leuk! Ik was erg benieuwd naar de Pet Shop Boys en ze zetten een fuckin show neer die mijn stoutste dromen nog wist te overtreffen. Zeker één van de hoogtepunten van deze editie en hét bewijs dat niet per definitie alles wat op een mainstage speelt de moeite niet waard zou zijn. Het niet minder dan briljante Go West is wat mij betreft dan ook de ultieme festivalhit. Life is peaceful there in the open air. Impressie:

SEMI-PROFESSIONEEL: (DE AANLOOP NAAR) DOUR FESTIVAL 2009

Nog één week tot Dour, het beste festival voor alternatieve popmuziek in de Benelux. Dit zijn enkele clips van bands waar ik in het bijzonder naar uitkijk.

SEMI-PROFESSIONEEL: LOOKALIKES PT. 4

Tweemaal twee minuten vol levensverwachting. Tweemaal de ultieme blues gevat in de tijdgeest; Optimisme versus pessimisme. Pro en contra. De legendarische soulzangeres tegenover het enfant terrible van de huidige lo-fi beweging.

OUD NIEUWS: MICHAEL JACKSON

Het stomme is, dat ik sinds het eerste bericht over Michael Jacksons hartstilstand, onophoudelijk heb gezocht naar een fatsoenlijke afbeelding van de King of Pop. Inmiddels heb ik er een gevonden, en zijn de geruchten over zijn veronderstelde overlijden bevestigd. Aldus sterft de maker van het meest verkochte album allertijden donderdag op vijftigjarige leeftijd een tragische dood. Ik zal hem missen, maar dat deed ik al jaren.

Michael Jackson - Stranger In Moscow
by dodo3003

VIDEO: PHOENIX - 1901

Phoenix - 1901 live from wearephoenix on Vimeo.

Zijn er trouwens echt mensen die de dvd van De Wereld Draait Door met showcases van artiesten die 'kwamen, speelden, en overwonnen' hebben besteld? Nog steeds vraag ik me af hoe artiesten in Gods naam binnen een minuut door kunnen breken. Wellicht ligt het aan de overenthousiaste Matthijs van Nieuwkerk. Wat dat betreft trek ik graag de vergelijking met die andere televisieheld David Letterman. Zijn show is het paradepaardje van Het Gesprek, maar stelt in wezen niet veel voor. Waar Van Nieuwkerk zich gedurig verliest in interessantdoenerij, doet Letterman dat in ellenlange anekdotes, die ongetwijfeld grappig bedoeld zijn, maar bij mij enkel irritatie opwekken - wat overigens nog wordt versterkt door het publiek, dat zich schijnbaar voortdurend even oppervlakkig gedraagt en de melige hap slikt als zoete koek. Ach, tenminste krijgen artiesten bij Letterman de vrijheid om hun kunsten gedurende een fatsoenlijk tijdsbestek te vertonen. Daarom nogmaals een fragment, ditmaal uit een aflevering van een kleine week geleden: Phoenix. Sommigen, zoals Matthijs van Nieuwkerk, willen antwoorden op vragen als 'Wat wordt de zomerhit van 2009?'. Wel, voilá. Dit nummer is onweerstaanbaar in de letterlijke zin van het woord. Die ondeugende nonchalance aan het slot! Ik mijmer over mijn eigen band. Hadden wij maar zulke monsterhits...

VIDEO: SONIC YOUTH - SACRED TRICKSTER

Sonic Youth behoeft geen introductie. Hun 16e reguliere studioplaat The Eternal is inmiddels een poosje uit, en ik begin almaar enthousiaster te worden. Dit nummer was 2 maanden geleden bij wijze van voorproefje voor het eerst te horen, en toen was ik eigenlijk een stuk minder gecharmeerd. Het uitgebreide aanbod aan visuele uitzendingen van het nieuwe materiaal heeft me echter gaandeweg overtuigd. Hoewel alle oorspronkelijke leden de vijftig reeds goed en wel zijn gepasseerd - alleen nieuw bandlid Mark Ibold, bekend van het lang ter ziele gegane Pavement, zit net onder die grens - weten ze nog steeds hoe je een gave tv-show moet neerzetten: door ronduit met het mes tussen de tanden te spelen. De ongekende noisy uitbarstingen blijven in het relatief rechttoe rechtaan Sacred Trickster uit, de eeuwig valse maar coole stem van Kim Gordon blijft echter enig in haar soort.

OUD NIEUWS: DAVID BOWIE

David Bowie is een artiest die ik net zoals Smashing Pumpkins en Radiohead, maar vooral zoals Smashing Pumpkins, heb ontdekt in hun nadagen. Paradoxaal genoeg was ik er wat dat betreft redelijk vroeg bij; toen Thursday's Child in 1999 in de tipparade circuleerde - Bowie had in datzelfde jaar overigens zijn laatste top40 notering, nota bene met de heruitgave van Under Pressure, en teert sindsdien, om even op mijn vorige opmerking terug te komen, op oude hits, zoals het notabele artiesten van over de vijftig nu eenmaal betaamt - was ik amper 11 jaar oud. Afgelopen week stuitte ik op een tweedehands singletje van dit nummer, en ik werd direct weer herrinnerd aan mijn kleine tv'tje op mijn slaapkamer en de indruk die deze clip op me maakte toen ik hem voor het eerst zag. Een sfeervolle korte film over uiterlijk vertoon.

SEMI-PROFESSIONEEL: INSTRUMENTALS

Voor een vriend (die bij mijn weten slechts beweert deze weblog te lezen) ben ik bezig een compilatie samen te stellen met uitsluitend instrumentale nummers. Nouja, hij is eigenlijk al nagenoeg af, maar het zou kunnen dat ik iets over het hoofd heb gezien, en in dat geval zou ik graag willen dat je me daar over inlicht.

01/Yo La Tengo - Dr. Crash
02/Clap Your Hands Say Yeah - Blue Turning Gray
03/Pavement - 5 Minus 4 Equals Unity
04/Electrelane - If Now Now, When?
05/Múm - I'm 9 Today
06/Eels - Bride Of Theme For Blinking Lights
07/Mogwai - Thank You Space Expert
08/Aphex Twin - Flim
09/Radiohead - Hunting Bears
10/Coparck - Song For A Next Album
11/Smashing Pumpkins - Mellon Collie And The Infinite Sadness
12/Reynolds - Grohl
13/Explosions In The Sky - Your Hand In Mine
14/Future Sound Of London - Max
15/John Fahey - Wine And Roses
16/Quasi - Only Success Can Fail Me Now
17/The Go! Team - Panther Dash
18/British Sea Power - The Great Skua
19/Tortoise - Benway
20/Sigur Rós - (3)
21/Four Tet - Unspoken

RECENSIE: GOMEZ - A NEW TIDE

(release 31 maart 2009 via Eat Sleep)

Gomez is zo een band waar enerzijds over wordt gezegd dat ze de meest onderschatte groep van de UK zijn, anderzijds dat ze hun debuutalbum gewoon nooit meer hebben kunnen evenaren. Het is een discussie die letterlijk al 10 jaar wordt gevoerd, en mijn persoonlijke mening is dat hoewel Bring It On mogelijk inderdaad hun beste plaat tot nu toe is en het er alle schijn van heeft dat die niet meer wordt overtroffen (althans niet in de ogen van de behoudende Britse pers), je jezelf als luisteraar wel van een enorme hoeveelheid hoogstaande liedjes ontzegt wanneer je de andere 5 albums van de band links laat liggen.

De grote troef van de groep is duidelijk haar veelzijdigheid. Gomez heeft drie verschillende zangers en songschrijvers in dienst, en daarmee een streepje voor. A New Tide klinkt, net als alle voorgaande albums, dan ook erg gevarieerd. Het knappe van de band is echter dat het ondanks die vele invloeden toch onmiskenbaar een eigen geluid heeft weten te creëren dat laveert tussen indiepop, folk, en blues.

Sinds hun vierde plaat Split The Difference uit 2004 heeft het Noord-Engelse vijftal haar experimenteerdrift wat laten varen en ze houdt er tegenwoordig wat conventionelere songstructuren op na.
Dat wil gelukkig absoluut niet zeggen dat ook de zesde langspeler niet weer heel wat moois in petto heeft. If I Ask You Nicely zou met zijn aanstekelijk basloopje perfect de toekomstige reclamespot voor, pak hem beet, de nieuwe Renault Twingo kunnen voorzien. Songs zoals Mix of Win Park Slope zijn dan weer schoolvoorbeelden van moderne gelaagde britpop. En dan heb ik het nog niet gehad over eerste single Airstream Driver, met die heerlijke laidback groove.

Ik ben niet de laatste om te beweren dat bands zich dienen te ontwikkelen, en in het geval van pakweg The Thermals of The Coral is het absoluut jammer dat de scherpe randjes na verloop van tijd enigszins verdwenen zijn. Anderzijds is het niet meer dan normaal dat bands die langer dan 10 jaar meedraaien op een gegeven moment volwassen worden. De ontwikkeling in kwestie die Gomez heeft doorgemaakt is eigenlijk volstrekt logisch, en bovendien niets om je druk over te maken. Zulke slimme, solide, en bovendien hitgevoelige nummers als op A New Tide hoor je namelijk niet vaak meer.

VIDEO: GRIZZLY BEAR - TWO WEEKS

Grizzly Bear is ongetwijfeld de band die momenteel de grootste buzz op internet veroorzaakt, en ik ben de beroerdste niet om daar mijn steentje aan bij te dragen danwel mijn graantje van mee te pikken.

Wat Gijsbert Kramer, popjournalist van de Volkskrant, op zijn weblog te zeggen heeft, is interessant. Hij vindt hun nieuwe album Veckatimest vrij goed, maar betreurt het dat de plaat al op voorhand (en dus ten onrechte) de hemel in is geprezen. Volgens hem is dat steeds vaker het geval bij 'langverwachte opvolgers' van albums die met terugwerkende kracht succesvol bleken - en daar mogen we het debuut van de New Yorkers, Yellow House, met daarop de culthit Knife, ook toe rekenen. De criticus is nogal snel geneigd zijn onoplettendheid, mogelijkerwijs te wijten aan de hedendaagse muzikale overvloed, op een bepaalde wijze te compenseren, en dit leidt tot een nieuw fenomeen, nl. dat van De Plaat Die We Graag Goed Willen Vinden.

Daar zit best wat in. Een gezonde dosis scepsis is hier op zijn plaats. Veckatimest is in mijn ogen bijvoorbeeld bepaald geen typisch 3voor12 Album Van De Week 21. Potentiële hitsingle Two Weeks wordt op diverse onbenullige fora 'nu al de zomerhit van 2009' genoemd, terwijl het nummer vorig jaar al in premiere ging. Illustratief is ook de IJmuider Courant, doorgaans geen koploper wanneer het gaat om scoops in de alternatieve mainstream, maar er ditmaal als de kippen bij om de veel- en tegerlijktijd nietszeggende vergelijking met Fleet Foxes te maken, die door tal van andere regionale redacties wordt overgenomen.

Ik heb Veckatimest zelf nog niet aandachtig genoeg beluisterd om er een weloverwogen oordeel over te vellen of om domweg te smijten met referenties. Dat geef ik toe, en dat is nu gemakkelijk. Two weeks is hoe dan ook inderdaad een ijzersterk nummer en de clip (ohja, de clip!) is, hoewel niet echt origineel, toch tamelijk opzienbarend vanwege de mooie effecten. Ik ben benieuwd of de laaiend enthousiaste reacties op Veckatimest ook hun optreden op Lowlands ten deel zullen vallen.

SEMI-PROFESSIONEEL: VARIOUS #48

namedropping;

01/Destiny's Child - Bills Bills Bills
02/Boston Spaceships - Winston's Atomic Bird
03/Sonic Youth - What We Know
04/Four Tet - Smile Around The Face
05/Queen - You Don't Fool Me
06/The Thermals - When I Died
07/Grizzly Bear - Two Weeks
08/Phoenix - 1901
09/M.I.A. - Paper Planes
10/Petula Clark - Downtown
11/Tinted Windows - Kind Of A Girl
12/Woods - To Clean
13/Titus Andronicus - Titus Andronicus
14/Charles Spearin - Vittoria
15/Huilende Rappers - Last Van Je Lul
16/Yo La Tengo - Beanbag Chair
17/Women - Shaking Hands
18/Pains Of Being Pure At Heart - Everything With You
19/Antony & The Johnsons - Another World
20/Dinosaur Jr. - Kracked

VIDEO: WOODS - TWISTED TONGUE

Tijdje geleden dat ik hier ben geweest. Woods stonden op Motel Mozaique en hun album Songs Of Shame, dat blijkbaar al hun vierde plaat is, kreeg op Pitchfork maar liefst een 8,3. Nu wil ik absoluut niet de suggestie wekken dat Pitchfork altijd gelijk heeft - een score van boven de 8 is dit medium niet bepaald vreemd, en ze zijn al voor minder gegeven. Dit doet niets af aan het feit dat de site nogal een goede neus voor interessante (nieuwe) bands heeft, en Woods is in die zin zeker zo een groep waarbij je op het eerste gehoor denkt 'goh, apart'. Waar het grootste deel van de muziekliefhebbers in de regel niet houdt van aparte muziek, zou de aandachtige luisteraar blij verrast kunnen zijn met deze band, al was het maar omdat het een behoorlijk lastige opgave is om een goede definitie van het album te geven. Ik vang hier en daar de term freakfolk op, maar zelf zou ik het eerder omschrijven als de som van Mercury Rev (de dromerige, iele zangpartijen), Grandaddy (de rommelige, onderhuidse krankzinnigheid), en Guided By Voices (de aspiraties naar perfecte lo-fi pop). Dit is overigens een oud nummer. Veroordeel zelf!

RECENSIE: THE THERMALS - NOW WE CAN SEE

Kill Rock Stars (7 april 2009)

The Thermals zijn volgens de statistieken mijn favoriete band. Maar na het optreden in Ekko afgelopen december stond in feite al vast dat ze hun beste tijd wel zo een beetje gehad hebben. Now We Can See lost de lage verwachtingen in, en nu vrees ik voor het ergste.

Dat de band graag live speelt, en bij voorkeur in Nederland, is zonneklaar. Die avond in Utrecht ging ik al voor de elfde keer naar The Thermals kijken. De korte Europese tournee was bedoeld als een eerste kennismaking met werk van het aankomende album - en uitverkocht. Dat moet de verontwaardiging van zowel band als publiek ten opzichte van elkaar alleen maar in de hand hebben gewerkt. Het grootste deel van de set bestond toen uit nummers die nu op Now We Can See verschijnen, terwijl het wederom klassiekers als It's Trivia waren die die avond voor de twijfelachtige hoogtepunten zorgden.

Het is misschien een beetje flauw om het nieuwe album met ouder werk van de band te vergelijken. Aan de andere kant: de vierde langspeler van The Thermals stelt me op sommige momenten zó teleur dat ik me niet kan voorstellen dat het enthousiasme waarmee Now We Can See werd aangekondigd oprecht is. In de eerste plaats valt op te merken dat het hoge tempo dat het debuut kenmerkte tamelijk vlug is gedaald. Waar dat op hun vorige plaat The Body The Blood The Machine nog klonk als een natuurlijke ontwikkeling, omdat het resultaat een uitgebalanceerd geheel was waarin het voornamelijk de teksten waren die een hoofdrol opeisten, wekt Hutch Harris nu de indruk dat hij, ondanks de nog altijd goede teksten, een beetje is uitgeblust. Inderdaad Hutch, Obama is nu president, maar dat is nog geen vrijbrief om zelfs b-kant onwaardige nummers als Bottom Of The Sea (een slechte imitatie van Guided By Voices) en I Called Out Your Name (niets meer dan een lege huls) op te nemen.

Begrijp me niet verkeerd. Now We Can See is ook weer niet zó een slechte plaat. Na 3 keer luisteren werd het al wat beter, en niet toevallig zijn de twee nummers waar ik het zoëven over had tekstueel gezien de lelijke eendjes van de plaat. Daar ligt wat mij betreft dan ook de essentie; er lijkt bij The Thermals sprake van een onlosmakelijk verband tussen de kwaliteit van de teksten enerzijds en hun gedrevenheid anderzijds. Het zal niemand verbazen dat ik persoonlijk de miniatuurcryptogrammen van More Parts Per Million hoog in het vaandel draag. Maar die tijd is nu voorgoed voorbij. Harris is sinds TBTBTM volgens velen volgroeid tot een zogenaamd 'volwaardig songschrijver', en daarmee lijkt de kous af.

Een scherpe interpretatie van een collega-recensent is daarvoor illustratief. Hij noemt Now We Can See 'andermaal een logische verzameling nummers, waarin Harris zijn optimistische kijk tentoonspreidt van het hemelse post-Bush tijdperk'. Nouja, dat is mooi gevonden, wellicht klopt het, en niemand heeft daar ook maar iets op tegen. Maar je kunt je aan de andere kant ook afvragen of de media (waaronder ikzelf) eigenlijk niet te veel aandacht aan die teksten besteden. Want waar het op neer komt is dat Now We Can See, een handjevol nummers als I Let It Go, When We Were Alive, en When I Died uitgezonderd, misschien niet minder urgent klinkt dan voorheen, maar toch zeker minder energiek. Geen wonder dus dat dit live niet uit de verf komt. Daar verandert ook de overbodige samenzang met bassiste Kathy Foster, die voor het eerst zo nu en dan eens wat volzinnen meezingt, dus helemaal niets aan. Wellicht breekt het vertrek van voormalig drummer Jordan Hudson de groep dan alsnog op.

VIDEO: SHOLI - OUT OF ORBIT

"Out of Orbit" by Sholi

Een tip voor de avonturiers onder ons: Sholi. Dit drietal uit San Francisco onder leiding van Payam Bavafa (Amerikaanse moeder, Iranese vader) bracht 2 maanden geleden hun debuut uit op het indie-label Touch & Go. Greg Saunier, beter bekend als drummer van Deerhoof en Thurston Moore lookalike, hielp mee bij het produceren ervan. Hij zal zich ongetwijfeld hebben verkneukeld tijdens de opnames van de verrukkelijke drumpartijen. Ik moet er bij zeggen dat het bovenstaande nummer aanzienlijk anders klinkt dan op het album (zonder meer omdat het moest worden ingekort) maar wie de gerenommeerde reeks van La Blogotheque een beetje kent, weet dat dit niet noodzakelijkerwijs een goede impressie van desbetreffende band in de weg staat. Ook nu is de akkoestische versie karakteristiek, want we horen naast die weirde percussie ook de mooie stem van Bavafa en proeven van de hypnotiserende, beklemmende sound van dit gevarieerde en spannende album - overigens in zijn geheel online te streamen op http://www.sholimusic.com/SHOLI-LP.html. Een koptelefoon en een beetje geduld kunnen daarbij van pas komen, want dit is progressieve muziek die zich pas na een aantal maal aandachtig beluisteren laat ontvouwen. Deerhoof speelde ooit in het voorprogramma van Radiohead, en het wachten is op het moment dat Thom Yorke deze band ontdekt.

SEMI-PROFESSIONEEL: LOOKALIKES PT. 3

Een hit is nooit weg. Dat zullen de van oorsprong Oekraïense Colorados gedacht hebben. Het resultaat van hun inspanning is inderdaad een behoorlijke hit op Youtube. Het betreft hier een cover van zelfverklaard bimbo Katy Perry, waar ze zichtbaar hard op hebben geoefend maar die ze helaas nog niet volledig beheersen. Desalniettemin mijn complimenten voor het decor, het enthousiasme en de outfits.

VIDEO: TINTED WINDOWS - KIND OF A GIRL

Voilá, de langverwachte eerste single van Tinted Windows. Voor wie 't niets zegt: dát is dus die nieuwe all-star formatie met James Iha (ex-gitarist van Smashing Pumpkins) in de gelederen. Het feit dat ik hem als eerste noem, heeft niet alleen met persoonlijke smaak te maken, want het waren niet alleen bij mij voornamelijk zijn naam en die van Taylor Hanson die aanvankelijk voor de meeste opwinding zorgden. Wat blijkt nu? Vooral Adam Schlesinger van de Fountains Of Wayne drukt een duidelijke stempel op Kind Of A Girl, in de zin dat het hier je reinste powerpop is wat de luisteraars krijgen voorgeschoteld. Die wordt dan nog opgesierd door Iha's typische gitaarspel. Wat een player, hij maakt me helemaal week met die ene noot op 02:01! Van Hanson kan ik dat allerminst zeggen, hij heeft misschien een toepasselijke maar allesbehalve prijzenswaardige stem, en bovendien geen keyboard meer om handen. Het is duidelijk dat hij geen idee hoe hij zich op het podium een houding moet geven. Met de drummer van Cheap Trick ben ik in zijn geheel niet bekend, maar waar het op neerkomt is dat de som der delen uiteindelijk slechts een iets coolere versie van Jonas Brothers oplevert. Mijn oordeel luidt dan ook dat, hoewel het wellicht naïef was om te hopen op een supergroep onder leiding van Iha, de luisteraars zich toch behoorlijk teleurgesteld zouden mogen voelen.

OUD NIEUWS: I LOVE SARAH

I Love Sarah geniet al jaren mijn waardering. Hun optreden tijdens de opening van Trix in 2006 was het eerste optreden dat ik bijwoonde gedurende mijn tweejarig verblijf in Antwerpen, en sindsdien heb ik het Mechelse duo in mijn hart gesloten. Na een handjevol EP's is sinds kort hun eerste fulllength getiteld 'Isle Of Sarah' uit. Dat levert ze nu enige publiciteit op in België, en ook OOR blijft niet achter. Willem Jongeneelen is weliswaar nog kaler dan Humberto Tan, Jan Van Halst en En Jack Van Gelder bij elkaar, maar zeker niet achtelijk! Dat de Vlaamse media nu ook langzamerhand overstag lijken te gaan, is interessanter. In chronologische volgorde evolueerde I Love Sarah van 'een flauw pretentieus avant-gardistisch collectief' (Knack) tot 'de beste overbodige band van het land' (RifRaf) om uiteindelijk (in Goddeau Magazine) te worden beschreven als 'technisch geschoolde muzikanten die goud waard zijn (..) en om dat niet toe te hoeven geven maar al te graag een rookgordijn van ongein opwerpen'. Ga dit vooral eens live zien. Ik deed dat persoonlijk onder meer tijdens support-acts van Battles en No Age. Bijgevoegd is de Studio Jezus Sessie die opmerkelijk genoeg geen nummers van Isle Of Sarah bevat, maar desalniettemin de moeite waard is; een goede gelegenheid ter kennismaking.

VIDEO: THE PAINS OF BEING PURE AT HEART - EVERYTHING WITH YOU

Een clipje uit de A>D>D-reeks, die de afgelopen tijd met videoclips van Ponytail ('een verloren middag live vanuit de wasserette') en Max Tundra ('ijverige multi-instrumentalist knoopt de eindjes aan elkaar' )al wist te overtuigen. Nu: The Pains Of Being Pure At Heart. Wat een walgelijke bandnaam, zo een beetje het misselijkste wat ik gehoord heb sinds Panic! At The Disco. Maar de muziek is wél goed: zeer poppy 1980s fuzz. Het ligt voor de hand om deze band te vergelijken met huidige groepen als The Raveonettes of Manhattan Love Suicides, want ook hier is de invloed van veteranen The Jesus & Mary Chain onomstotelijk. En waar zou het geluid van dit kwartet uit New York beter tot zijn recht komen dan in een (op het eerste oog vrij steriele) badkamer?

OUD NIEUWS: SKUNK ANANSIE

Even mijn kop laten zien. Skunk Anansie komt weer bij elkaar! In 1999 kwam Post Orgasmic Chill uit. Ik zat toen in groep 7 en was idolaat van die band. Wanneer ik er nu aan terug denk was Skunk Anansie feitelijk mijn eerste stap richting een leven als alto - al was ik daar toen nog niet zo bewust van. Wie had kunnen bedenken dat ik 10 jaar later dit stukje zou schrijven? Mijn toenmalige beste vriend (de enige in de klas met wie ik überhaupt over muziek durfde te spreken, we wisselden op mijn aandringen wekelijks een top 10 uit op een blaadje uit ons dicteeschriftje en bleven op maandagavond op om TMF te kijken, hij stiekem, wat zijn ouders hem niet in dank afnamen, en hij was trouwens wel een stuk populairder dan mij, dat wil ik onder deze omstandigheden best toegeven want ik ben nu immers toch bezig over jeugdsentiment) werd met het verschijnen van Post Orgasmic Chill echter duidelijk dat ik niet langer de paden van The Offspring en Rage Against The Machine wilde bewandelen, en Smashing Pumpkins waren in groep 8 de druppel die de emmer deed overlopen: we kregen knallende ruzie over iets wat ik me nu niet meer kan herrinneren, hielden ons aan onze morele plicht door in het jaarboek voor schoolverlaters de zaak intern te houden, en deden vervolgens op het gymnasium alsof we niets met elkaar gemeen hadden. Nu zitten we beiden in bands die 1 overeenkomst hebben: een imagoprobleem. Maar dit terzijde, er komt vooralsnog enkel een Greatest Hits uit en ze zullen waarschijnlijk wel op Pinkpop spelen.

VIDEO: ANTONY & THE JOHNSONS - ANOTHER WORLD

Ik moet eerlijk bekennen dat I Am A Bird Now grotendeels langs mij heen is gegaan. Antony Hegarty maakte me na enkele opmerkelijke interviews en de wederom zeer lovende recensies over zijn laatste album echter toch wel zeer benieuwd. En toen hoorde ik dit Another World, dat overigens eind vorig jaar al is verschenen. In de video komt andermaal Antony's grote liefde voor modern ballet tot uiting - ook het artwork van zowel de gelijknamige EP als The Crying Light, dat portretten bevatte van kunstenares Kazuo Ohno, gaf daar al blijk van. Het resultaat is simpelweg verbluffend. Het vervreemdende, ingetogen karakter van de clip sluit perfect aan bij de sobere arrangementen en melancholie van het nummer. Wie dit onberoerd laat is beslist een flinke jongen.

VIDEO: WAVVES - SO BORED

De laatste tijd schijn ik maar geen genoeg te kunnen krijgen van gammele noisepunk. Zie ook het uit San Diego afkomstige Wavves. Een weinig origineel en/of beklijvend duo, daar ben ik me van bewust. De meeste bewondering oogsten ze eigenlijk juist door zich zo zorgvuldig aan de ongeschreven wetten van het genre te houden. Poppy riedeltje; check! Rammelende productie; check! Een bandnaam die tot de verbeelding spreekt; check! So Bored is het beste nummer van hun tweede abum WaVVVes en een hitje in undergroundkringen. Toch jammer dat het allemaal zo snel gaat vervelen. No Age blijft door hun zin voor het experiment de uitzondering die de regel bevestigt dat de houdbaarheidsdatum van bands als Wavves zeer vlug verstrijkt. Desalniettemin is er op planeet Youtube altijd wel een of andere mafkees die na lang wachten eindelijk een geschikt geluidsfragment weet te vinden om onder zijn favoriete Chinese beeldmateriaal te monteren.

SEMI-PROFESSIONEEL: LOOKALIKES PT. 2

Wegens het nog altijd uitblijven van een degelijke soulseekverbinding en weinig geld op de bank presenteer ik wederom muziek uit de oude doos. Dit zijn duidelijke voorbeelden van nummers die gewoon gemaakt zijn om te draaien tijdens een rustige autorit - al dan niet op een highway door een dor woestijnlandschap in een roestende Pontiac - nochtans doet het uptempo My Favourite Game anders vermoeden. In beide gevallen vullen de bandleden zelf de hoofdrol in en is de clip een schets van een roadtrip waarbij het er alle schijn van heeft dat er allerhande verdovende middelen in het spel zijn. Tenslotte eindigen beide video's tragisch. The Cardigans doen dat zeer expliciet en satirisch, maar Scar Tissue laat nog wat aan de verbeelding over; precies zoals die supercoole gitaarsolo aan het eind. Toch geen onaardig nummer. Het zijn er juist van dit soort waar het de Red Hot Chili Peppers sinds Californication aan ontbreekt. Lekker carpoolen, jongens!

OUD NIEUWS: ANDREW BIRD

Andrew Bird's vorige album Armchair Apocrypha is deze week het juiste album op de juiste plaats. Ik kocht het tweedehands en tegelijk met een Fun Lovin Criminals single. Waar ik die laatste sindsdien veelvuldig draai wanneer ik een jointje opsteek in de achtertuin, kwam deze plaat aanvankelijk op de stapel 'nog te draaien' terecht. Geleidelijk aan overtuigde het me echter van haar schoonheid. Nu probeer ik al een week tevergeefs Andrew Bird's nieuwe Noble Beast in handen te krijgen. Youtube biedt dan enigszins uitkomst. Sinds enige tijd blijken er namelijk opnames van enkele nieuwe nummers rond te zwerven. Deze zijn echter van dermate slechte kwaliteit dat ik besloten heb om die vorige plaat nog eens op te zetten. Een goed idee, al zeg ik het zelf. David Letterman vroeg Bird in 2007 om op te treden in zijn programma en was daar zichtbaar van onder de indruk; de beste man mocht vorige week daarom ook zijn nieuwe single Fitz & Dizzyspells komen spelen. Maar ik ben vooralsnog in de ban van Armchair Apocrypha, een uitstekende plaat om op koude middagen in januari bij op te warmen. Specialiteit van het huis: fluiten en tokkelen. Fijne muziek. Nog een woordje voor de fans van Beirut (die wellicht zullen beweren dat ik hem onderschat): de zangstemmen van Zach Condon en Andrew Bird vertonen nogal wat gelijkenissen.

OUD NIEUWS: LOW

Afgelopen donderdag ben ik naar het concert van Low geweest, dat plaats vond in de kerk van St. Catharina te Eindhoven. Het optreden fungeerde als de afsluiting van het festival Heartland, een 'interdisciplinair expositieproject' met Eindhoven als uitvalsbasis. Het betrof artiesten uit het gelijknamige deel van de Verenigde Staten, grenzend aan de Mississippi, dat in Europa over het algemeen wordt beschouwd als boers, bekrompen en achtergesteld. Low timmert al ruim 15 jaren aan de weg, maar heeft het uitverkochte concert waarschijnlijk ook voor een groot deel te danken aan de prachtige documentaire die de VPRO vorig jaar over de groep uitzond. Daarin werd een sfeervolle schets gemaakt van het leven van het mormonen-echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker in het afgelegen Dulluth, Minnesota. Enfin, ik heb een kleine 3 uur lang gehypnotiseerd in het kerkbankje gezeten, en sacraal is een geschikt adjectief. Denk je na Sigur Rós zo een beetje alles wel gezien en gehoord te hebben, worden die loops uit Belarus live uitgevoerd door een koor. Kippenvel. Deze clip is niet opgenomen in Wit-Rusland, dat is wel jammer. Dat langlaufen cool was wisten we natuurlijk al langer.

RECENSIE: ANIMAL COLLECTIVE - MERRIWEATHER POST PAVILION

Domino Records (12 januari 2009)

Het nieuwe album van Animal Collective is een plaat waar velen, waaronder ondergetekende, naar hebben uitgekeken en mag zich de eerste grote release van het jaar noemen. Die release werd voorafgegaan door enkele relletjes. Zo verscheen er eind december een oproep op internet om Merriweather Post Pavilion voortijdig te laten lekken. Iemand had ingebroken op het emailadres van bandlid Geologist, zo bleek later. Ook de hoes, een tamelijk psychedelische optische illusie, was voorafgaand aan de datum van verschijning, en nu nog altijd, een punt van discussie op diverse blogs. Animal Collective is nooit een eenvoudige band geweest. Daar gaat nu eenmaal een bepaald verwachtingspatroon mee gepaard.

De groep hanteert zo haar eigen methodes. Allereerst ligt de bezetting van de band niet vast. Gitarist Deakin ontbreekt al sinds het laatste album Strawberry Jam, en ieder kalenderjaar schieten er wel enkele zijprojecten uit de grond (waarvan Person Pitch, het bejubelde album van drummer Panda Bear dat hij opnam na zijn verhuizing naar Lissabon, het meest bekende is). Het beste voorbeeld van hun onorthodoxe werkwijze is waarschijnlijk toch de ongebruikelijke routine van de band. Hun concerten zijn allesbehalve het zogenaamde feest der herkenning (toch een ongeschreven wet in de popcultuur), maar dienen meestal als graadmeter voor nieuw materiaal. Enige vorm van improvisatie wordt daarbij niet geschuwd en een half jaar later verschijnt dan het resultaat, waarna een uitgebreide tour ter promotie van het nieuwe album uitblijft. Er zijn weinig andere bands die op die manier opereren. Tijdens shows in het verleden heeft dit nogal eens tot verontwaardiging en teleurstelling op de gezichten van bezoekers geleid. Tenslotte is de muziek - ook niet onbelangrijk - niet echt toegankelijk voor een groot publiek. En toch ontvangt Animal Collective al jaren haast louter lovende reacties van zowel pers als publiek. Hoe is dat eigenlijk mogelijk?

Liefhebbers prijzen met name hun onophoudelijke vernieuwingsdrang. Daar valt iets voor te zeggen. De band verveelt zich klaarblijkelijk nogal snel, iets wat blijkt uit hun discografie: onder de naam Animal Collective werd sinds de milleniumwisseling een totaal van maar liefst 9 albums en EP's uitgebracht, die nagenoeg allemaal van hoge kwaliteit worden bevonden, maar toch behoorlijk van elkaar verschillen. De constante factor is hun typische sound, gekenmerkt door een kinderlijk enthousiasme. De groep krijgt het voor elkaar om iedere keer weer even euforisch te klinken; als het ware een baby die enthousiast de eerste woordjes leert.

Merriweather Post Pavilion is niet anders. Animal Collective maakt duidelijk muziek voor het plezier, en weet zichzelf bovendien te manifesteren als band die er toe doet. Dat staat in zijn geheel los van het feit of jij en ik de muziek nu wel of niet zouden kunnen waarderen. Brothersport trakteert op prachtige klanken, mits je je concentratie kunt behouden. Lion In A Coma is ook zo een nummer waarvoor je 'in de stemming moet zijn' - heerlijk. My Girls, onmiskenbaar het beste nummer van het album, zou #1 genoteerd zijn in de lijst met muziek om op te dansen wanneer je alleen thuis bent. En Summertime Clothes is dan weer het nummer dat de eeuwige vergelijking met Beach Boys geoorloofd maakt; het sluit aan op het relatief toegankelijke Strawberry Jam.

Om een lang verhaal kort te maken: Merriweather Post Pavilion is een goede plaat en de aandacht zeker waard. Ik ben het persoonlijk niet eens met de opvatting dat de albums van Animal Collective steeds toegankelijker worden. Integendeel, de leek zal meer bevrediging halen uit Sung Tongs of Feels, die dankzij geweldige singles inmiddels een cultstatus verworven hebben, of het ondergewaardeerde Strawberry Jam. Merriweather bewijst echter iedere keer dat ik hem draai opnieuw dat Animal Colelctive een van de beste bands is van de laatste tijd. Weliswaar muziek die moeite kost, maar het toch zeker in zich heeft om door te stomen naar een breder publiek dan enkel maar dat selecte groepje liefhebbers dat de Blijde Boodschap nu van de daken schreeuwt. Alle achterdochtige ontkenners van de hype hebben het ditmaal bij het verkeerde eind.

Door de massale vraag liep de distributie wat vertraging op, maar tegen het eind van januari is dit pareltje ook in Bergen op Zoom te verkrijgen. Live te zien in Paradiso op 17 maart.

http://www.myspace.com/animalcollectivetheband
http://www.myanimalhome.net/