THE FEELIES

Dat The Velvet Underground tot de canon van de westerse muziek gerekend mag worden; evident. The Feelies behoeven wellicht nog wél enige introductie. Zoals de invloed van Lou Reed en de zijnen geleidelijk via collega-muzikanten doorsijpelde, zo zijn Bill Million, Glenn Mercer en co. altijd vooral artist’s artists gebleven. De groep werd eind jaren ‘70 opgericht nabij New York en hun rudimentaire, nerveuze postpunk is duidelijk door The Velvets beïnvloed. Dat de band nu een hommage brengt aan hun grote voorbeelden verbaast niet (er verschenen al eerder VU-covers op reguliere studioplaten), maar waarom zou je dit live-optreden uit 2017 eigenlijk willen uitbrengen? Simpel: omdat het spelplezier ervanaf spat. Het moet weliswaar even op gang komen, maar hoor dan hoe de band er tijdens songs als What Goes On, I Heard Her Call My Name en Run Run Run vol voor gaat; je moet toegeven dat de stoïcijnse avant-gardepop van The Velvet Underground intussen tijdloos is geworden maar nog altijd niet aan rock ‘n roll heeft ingeboet.

HAPPY CAMPER

 

Het duurde even, maar wie sinds 2017 geduldig op een nieuwe Happy Camper heeft gewacht wordt ruim beloond met vierde album The Both Of Us. Geestelijk vader Job Roggeveen won met zijn debuut destijds niet voor niets een Edison, en nog altijd weet hij als geen ander zijn zielenroerselen om te zetten in appetijtelijke popliedjes. Ook op The Both Of Us zijn de even montere als melancholische deuntjes weer gedrenkt in smaakvolle akoestische arrangementen. Wat er onder die fraaie verpakking schuil gaat is echter een pijnlijke thematiek van scheiding en transformatie; Roggeveens huwelijk liep intussen op de klippen. Dat hij de liedjes nu eens helemaal zelf durft te zingen, enkel bijgestaan door vaste compagnon Leine, is daarom wel zo toepasselijk. Het maakt van The Both Of Us de meest persoonlijke, intieme Happy Camper-plaat tot dusver, die mooi het midden houdt tussen uitbundigheid en weemoed. Dit najaar volgt een theatertour.

MESHELL NDEGEOCELLO

In haar muzikale carrière, die ondertussen drie decennia beslaat, is Meshell Ndegeocello nooit voor één gat te vangen geweest. De multi-instrumentalist, songwriter, producer en zangeres scoorde begin jaren ‘90 al hits met If That’s Your Boyfriend (He Wasn’t Last Night) en covers van Bill Withers en Van Morrison. Bovendien werkte ze samen met tal van gerenommeerde artiesten uit soul, rock, jazz, en r&b, stijlen die ze allen even behendig naar haar hand zet. Ook nu weer. Met 11 Grammy-nominaties op zak (waarvan ze er één verzilverde) maakt ze anno 2023 op 54-jarige leeftijd zowaar haar debuut op Blue Note Records. Maar noem The Omnichord Real Book geen jazzplaat – te kort door de bocht. Het album is een voedzame, zij het met 72 minuten ook nogal copieuze hybride van en voor muzikale alleseters. Sleutelnummer Virgo is kosmische jazz gone jazzrock. De bijdragen van Jeff Parker en Ambrose Akinmusire mogen er ook zijn. Eenkennige luisteraars zijn de pineut.

BLACK COUNTRY, NEW ROAD

Luttele dagen voor het verschijnen van Ants From Up There (februari 2022) leek de stormachtige carrière van Black Country, New Road abrupt te eindigen. Zanger en ongewild frontman Isaac Wood gaf er om mentale reden de brui aan en de plaat werd nooit live voorgesteld. Wood was bepalend voor de groep, maar bepaald niet onmisbaar, zo blijkt nu. De band vervolgde als sextet (bezetting: bas, drums, gitaar, piano, viool, saxofoon / dwarsfluit) en had al gauw een nieuwe setlist gereed. Sterker: met het derde album, een live-registratie van die nieuwe nummers in thuishaven Londen, heeft de band haar beste werk tot nu toe afgeleverd. Ze grossiert nog steeds in dramatische indiepop, maar die klinkt minder zwaarmoedig en wordt toonvast gezongen. Hoogtepunten: het lichtvoetige Across The Pond Friend, het gedragen Turbines/Pigs en het tongue-in-cheek Dancers. Maar vooral het levendige Up Song, met die hartverwarmende openingszin ‘Look At What We Did Together!’ Dat de bandleden elkaar tegenwoordig afwisselen achter de microfoon was een wens die blijkbaar al langer leefde. Wat wrang voor Wood, maar de deur voor hem staat op een kier.

AROOJ AFTAB, VIJAY IYER & SHAHZAD ISMAILY

Recht uit het hart, gespeend van al te veel franjes, en transcedentaal dat het een aard heeft. De muziek van Arooj Aftab, de New Yorkse zangeres met Pakistaanse wortels, werd in 2021 op het schild gehesen toen ze een Grammy ontving voor haar wereldwijd bejubelde doorbraakalbum Vulture Prince. Ze wist er zowaar een hele nieuwe generatie luisteraars de liefde voor spirituele, oosterse freejazz á la Pharoah Sanders en John Coltrane mee bij te brengen. Love In Exile is een indrukwekkende, zij het wat atypische opvolger. Aftab ontmoette toetsenist Vijay Iyer en multi-instrumentalist Shahzad Ismaily immers al ver vóór ze furore maakte. Op de zes lange, geïmproviseerde nummers is ze het leeuwendeel bovendien niet eens hoorbaar. De soms behoorlijk sinistere klanken, afkomstig van een Fender Rhodes, Moog synth en basgitaar, scheppen een adembenemende, trage en verduisterde droomwereld waarin de zangeres slechts nu en dan – maar steeds precies op tijd - eens uit de struiken gekropen komt. Best te beluisteren in de 71 minuten voor zonsopkomst.

ROBIN KESTER

Om maar met de deur in huis te vallen; het debuutalbum van Robin Kester, waar reikhalzend naar werd uitgekeken, lost de hoog gespannen verwachtingen schijnbaar moeiteloos in. Waar ze op haar vorige EP (This Is Not A Democracy, 2020) al liet horen aanzienlijk meer in haar mars te hebben dan de aanvankelijk toch al niet misselijke indiefolk (Peel The Skin, 2018), is Honeycomb Shades onmiskenbaar weer een stap voorwaarts. Referenties en hoogtepunten te over; op Dead End lijkt de heerlijke beat zo uit de Radiohead-catalogus afkomstig, en Goodnight Argus mondt uit in een zalige outro die Deerhunter in herinnering roept. Een liedje als Cat 13 lijkt dan weer op de melancholische folk van weleer, zij het ditmaal geënt op zwoele synths. Knap dat Kester, met hulp van producer Marijn Dorleijn (Moss) en mastering door Joe Lambert (o.a. The National) zo’n coherent doch kwikzilverig geheel inclusief spanningsboog weet te presenteren. Één van de spannendste en meest ambigue indiepopplaten van het jaar tot dusver – inclusief de mooie titel.

VARIOUS #113

01/Rachika Nayar - Heaven Come Crashing
02/Harry Styles - As It Was
03/Kipgeweer - Little Monkey
04/Isolde Lasoen - Ghosting
05/Bonobo - Closer
06/Marble Sounds - Soon It'll Make Us Laugh
07/David Brewis - The Last Day
08/Kruidkoek - Ik Ben Een Heel Klein Kurkje
09/Sef & Abel - De Machine
10/DIRK - No
11/Kynsy - Happiness Is Not A Fixed State
12/Caroline Rose - Miami
13/Deathcrash - American Metal
14/Hendrik Lasure - Wolkje
15/Fragile Gang - Summertime In The City
16/Oneida - I Wanna Hold Your Electric Hand
17/Teambuilding - Bert Tres Emo
18/Quasi - Queen Of Ears
19/Massih Hutak - Kom Niet Met Je Bullshit
20/Caterina Barbiera - Transfixed

DHAFER YOUSSEF

Sinds Dhafer Youssef zo’n 15 jaar geleden op het internationale jazztoneel verscheen bracht hij bijna 10 albums uit. Zijn nieuwste, Street of Minarets, kostte vijf jaar om te voltooien – niet eerder trok de begenadigd zanger en bespeler van de oud (arabische luit) daar zoveel tijd voor uit. Het moet dan ook een enorm plezier zijn geweest om deze muziek te maken; iedereen die hij belde met het verzoek om mee te werken, nam de telefoon op en stemde in. Met Marcus Miller (bas) en Ambrose Akinmusire (trompet) is dat al een line-up van formaat, maar de absolute ster is uiteraard niemand minder dan Herbie Hancock op toetsen. De beste man doet als sidekick mee op 5 van de 12 composities en zijn immer gefocuste spel vormt zowel tijdens de rustiger passages (het mooie duet Bal d’Âme) als uitbundiger werk (de jazzrock van Funky Sharq) een mooi tegenwicht op de meanderende sound van Youssef. Diens smeltkroes van Indiase, Arabische en westerse invloeden blijft uniek in zijn soort.