TALK SHOW

Wat verwacht je van een groep die zich Talk Show noemt en een album uitbrengt dat Miss America heet? Toch niet onmiddelijk het experimentele klankenkabinet dat Steph Richards en Qasim Naqvi hier opentrekken, zou je zeggen. Richards' trompetten en bugel waaieren als koude mist door Naqvi's pulserende elektronica en rinkelende percussie. Miss America is freejazz going places; het lukt dit duo wonderwel om verder te reiken dan de eigen navel. Je hoort water trillen, leer zoemen, lucht zwoegen - pure analoge en geïmproviseerde magie die zelden zo vrij én tegelijkertijd zo precies klonk. We Jazz Records, het Finse label dat al jaren hét kompas vormt voor avontuurlijke nieuwe muziek, biedt het duo een uitstekend platform. Geweldige, tikkeltje sinistere hoes trouwens, waarop twee bimbo's prijken van wie de oppervlakkige schoonheid in schril contrast staat met de uitdagende muziek. 

SML

O, dat grensgebied tussen jazz, elektronica en postrock; het is nog altijd één van de fijnste plekken om op vakantie te gaan. Het Amerikaanse kwaliteitslabel International Anthem is zich er terdege van bewust, want het biedt luisteraars uit Chicago en daarbuiten al sinds 2014 comleet verzorgde reizen aan. Zo hebben ze onder meer Emma-Jean Thackray, Tortoise, Alabaster Deplume en Irreversible Entanglements in hun hangar. Het tweede album van SML uit Los Angeles is het nieuwe paradijselijke eiland en dé bestemming van 2025. Het vijftal (drums, bas, gitaar, synth, saxofoon) heeft met How You Been een heerlijke plaat gemaakt die zich kenmerkt door een haast tropische muzikale dichtheid, als een mangrove waarin je beslist de weg kwijt raakt. How You Been werd grotendeels live op het podium bij elkaar geïmproviseerd en opgenomen (de kreetjes van de musici zijn zowat het enige die je af en toe terug het hier en nu in roepen), om achteraf in de studio te worden opgevijzeld tot wat je nu hoort; een ijzersterk tijdsdocument van hedendaags Los Angeles. 

VARIOUS #121

01/Meric Long - Exit Forward
02/No Joy - Bugland
03/David Byrne - Everybody Laugs
04/Stella Donnelly - Feel It Change
05/Knower - Fuck The Makeup
06/Just Mustard - Endless Deathless
07/Heavy Lungs - Get Out
08/HIIIT - Last Bird
09/Mark William Lewis - Tomorrow Is Perfect
10/Madi Diaz - Fatal Optimist
11/Lip Service - Living Alone
12/Field Music - Logic
13/SML - Chicago Four
14/Elaine Stritch - Are You Having Any Fun?
15/Few Bits - Cobblestones
16/Guided By Voices - (Don't Go Back To) Oxford Talawanda
17/Jeff Tweedy - Lou Reed Was My Babysitter
18/MOULD - Snails
19/Robin Kester - Happy Sad (It's A Party)
20/Kaat Van Stralen - Stop Met Wenen
21/Tame Impala - End Of Summer

JUST MUSTARD

Het spookt in de songs van Just Mustard. De Ierse noiserockband, die enkele jaren geleden in Zuid-Amerika mocht openen voor The Cure, beweegt zich op We Were Just Here als door een droom van staal en stroboscooplicht: ruisend, dreunend, maar met een glimp van euforie. Denk Space Siren, A Place To Bury Strangers, Mogwai. Zwaar vervormde gitaren buigen zich hier tot melodieën die tegelijk snijden en strelen — Endless Deathless en Out of Heaven bewijzen hoe fenomenaal een hook kan klinken als hij door ruis wordt gedragen.

Af en toe zet de band een stap terug, zoals op het minder lawaaiige Dreamer. Katie Ball, toegerust met een stem als een sirene, neemt daar de spotlights, al schuurt haar opgewektheid soms tegen een vreemd soort happy hardcore-nostalgie. Dat haar stem prominenter in de mix staat dan op vorige platen, benadrukt vooral dat Just Mustard’s magie schuilt in de chemie tussen de verschillende bandleden: zo mag ook drummer Shane Maguire, die steeds haarfijn aanvoelt wanneer er een tandje bij moet, niet onvermeld blijven. We Were Just Here klinkt als ontwaken in verblindend licht.

MADI DIAZ

Met Fatal Optimist legt de Amerikaanse singer-songwriter Madi Diaz haar meest sobere en persoonlijke plaat tot nu toe op tafel. Waar haar doorbraakalbum History of a Feeling en het Grammy-genomineerde Weird Faith nog uitpakten met rijkere arrangementen, klinkt dit nieuwe werk haast als een besloten huiskamerconcert. Diaz nam de liedjes grotendeels alleen met haar gitaar op, en dat hoor je: de intimiteit is tastbaar, alsof ze haar hart recht in je oor uitstort. Haar gepolijste stemgeluid, dat soms aan Sarah McLachlan doet denken, contrasteert mooi met de sobere omlijsting. In nummers als Hope Less en Why’d You Have to Bring Me Flowers hoor je de directe eerlijkheid van een Joni Mitchell anno 2020, terwijl Heavy Metal in zijn melancholische kracht verwant lijkt aan het werk van Laura Marling. Toch sluipt er geregeld loomte in: niet elk lied kan binnen deze spaarzame vorm zijn volle zeggingskracht behouden. Fatal Optimist is geen meesterwerk, wel een moedige en ontwapenende stap die Diaz’ vakmanschap en kwetsbaarheid overtuigend etaleert.