MADI DIAZ

Met Fatal Optimist legt de Amerikaanse singer-songwriter Madi Diaz haar meest sobere en persoonlijke plaat tot nu toe op tafel. Waar haar doorbraakalbum History of a Feeling en het Grammy-genomineerde Weird Faith nog uitpakten met rijkere arrangementen, klinkt dit nieuwe werk haast als een besloten huiskamerconcert. Diaz nam de liedjes grotendeels alleen met haar gitaar op, en dat hoor je: de intimiteit is tastbaar, alsof ze haar hart recht in je oor uitstort. Haar gepolijste stemgeluid, dat soms aan Sarah McLachlan doet denken, contrasteert mooi met de sobere omlijsting. In nummers als Hope Less en Why’d You Have to Bring Me Flowers hoor je de directe eerlijkheid van een Joni Mitchell anno 2020, terwijl Heavy Metal in zijn melancholische kracht verwant lijkt aan het werk van Laura Marling. Toch sluipt er geregeld loomte in: niet elk lied kan binnen deze spaarzame vorm zijn volle zeggingskracht behouden. Fatal Optimist is geen meesterwerk, wel een moedige en ontwapenende stap die Diaz’ vakmanschap en kwetsbaarheid overtuigend etaleert.