THE TALLEST MAN ON EARTH

Toen Shallow Grave zich in 2008 vanuit het niets ontpopte tot de collectieve verslaving van gerenommeerde indieblogs, was daar meer dan één goede reden voor. De charismatische Kristian Matsson was afkomstig uit Noord-Europa, waar destijds al sinds jaren niets dan goeds leek te verschijnen. Bovendien kon de tot nieuwe Bob Dylan gebombardeerde singer/songwriter profiteren van de hernieuwde interesse in folk die het succes van bijvoorbeeld Fleet Foxes, Bon Iver en The Dodos markeerde. Omdat spontane internethypes over het algemeen echter net zo vergankelijk zijn als winnaars van talentenjachten, dient The Tallest Man On Earth nu waar te maken dat hij meer in zijn mars heeft dan een gelukkige toevalstreffer. Goddank slaagt hij daarin glorieus. Opvolger The Wild Hunt is een logisch, maar daarom nog niet minder verleidelijk vervolg op zijn debuutplaat.

Intensief touren lijkt Matsson goed te hebben gedaan. De fijne rauwe stem klinkt zo mogelijk nog zelfverzekerder dan op zijn debuut, en terecht. Je hoeft deze kleine man echter nog niet eens live te hebben gezien om te horen dat hij een bezieling heeft waar menige stadionact jaloers op zou zijn. Zo weerklinkt aan het slot van ‘King of Spain’ een hartverscheurende uithaal die zelfs de meest meedogenloze kip stante pede al zijn veren zou doen verliezen. Getuige ‘Troubles Will Be Gone’ is hij ook het vingervlug getokkel niet verleerd. Nummers als ‘Burden Of Tomorrow’, dat door een meer poppy inslag vergelijkbaar is met buitenbeentje ‘The Gardner’ van de vorige plaat, alsook de pianoballad ‘Kids On The Run’, zorgen dan weer voor de broodnodige variatie. Een verwijt dat The Tallest Man On Earth nogal eens wordt gemaakt, namelijk dat zijn muziek te vaak in herhaling valt, wordt op deze manier handig de wind uit de zeilen genomen.

Het is ondanks de fenomenale aanstekelijkheid van zijn songs overigens niet het enige manco dat de Zweed dient te ontwijken. Zijn flamboyance zorgt er echter voor dat hij zelfs wegkomt met uiterst pretentieuze teksten. Hierin schuilt het belangrijkste verschil tussen Matsson en Dylan. The Tallest Man On Earth overziet wijde landschappen zoals op zijn hoezen, maar heeft niets noemenswaardigs te vertellen. Zijn onnavolgbare spraakwatervallen staan louter in dienst van de prachtige melodieën. Hij is in al zijn perfectie de meester in het oproepen van bewondering voor de schoonheid van vergane folk. Tegelijkertijd voegt hij er voor nieuwe generaties weinig nieuws aan toe. Aan de term retro is bij The Tallest Man On Earth geen ontkomen; het is ironisch genoeg precies de reden waarom de vergelijking met Bob Dylan voorlopig zal worden blijven gebruikt - misschien is dat ook wel de bedoeling.

Maatschappelijk engagement en folk zijn tegenwoordig voor de gemiddelde hipster op Lowlands niet vanzelfsprekend nog twee handen op één buik. Moralisme is een vies woord. De boodschap doet er nu eenmaal niet toe, dus mag ontbreken. Lege hulzen zijn toegestaan, want de overtuigingskracht primeert de overtuiging. Wat zou het? The Tallest Man On Earth is een ware volksmenner, The Wild Hunt een bedwelmend middel en wij eten uit zijn hand.