MIKAL CRONIN

Nou, ik denk dat ik om ben. Een hele mooie galmende popplaat die de zomer inluidt - niet door geforceerd zonnig te klinken, maar vooral door zijn onbevangenheid. Eindelijk weer eens een lekkere verzameling pure no-nonsense gitaarpop. Eigenlijk was ik van plan om het nu al een poosje bejubelde MC II van Mikal Cronin voorlopig nog maar even links te laten liggen - dat zou aanstaande zaterdag tijdens LeGuessWho? May Day maar stress opleveren. Maar mijn broer alsook Matthijs van Nieuwkerk, beiden niet vies van een flinke hype hier en daar, trokken me dan uiteindelijk over de streep. Of ik van mijn comfortabele basisprogramma Menomena - Unknown Mortal Orchestra - Deerhunter afwijk blijft de vraag, maar Mikal Cronin & co. spelen nu eenmaal inderdaad de fijnste Amerikaanse indiepop van de laatste tijd. Ik vermoed de fijnste sinds het debuut van Girls uit 2010. Het is moeilijk om na een paar luisterbeurten al een favoriet te kiezen, maar ik denk dat het stekelige en uptempo I'm Done Running From You tot nu toe de meeste indruk maakte. Bij DWDD, helaas immer belabberd gefilmd, speelden ze vanavond een puike versie van de albumopener.