Björk - Vulnicura
Je hebt comebackplaten en comebackplaten. Naar de echte terugkeer van deze IJslandse grande dame werd eigenlijk al jaren uitgekeken. De laatste degelijke plaat Volta dateerde immers alweer van 2007. Voor Vulnicura wist de diva niet alleen één van 's werelds hipste producers van het moment te strikken (Arca), maar kon ze zich tevens beroepen op een klassiek thema uit de popmuziek; liefdesverdriet. Geluk bij een ongeluk? Het resultaat mag er hoe dan ook wezen: Björks grillige stem gaat door merg en been, en songs als Stonemilker, Lionsong en Black Swan behoren tot haar beste materiaal ooit.
Ryley Walker - Primrose Green
Incubate, 16 september 2014. Ryley Walker speelt met zijn band alles en iedereen weg in jazzpodium Paradox. Figuurlijk dan. Op de setlist, zo weten we nu, prijkte toen voornamelijk materiaal van het album dat een half jaar later zou verschijnen. Zelden hoorden we een blowend en skateboardend schoffie uit Chicago zo'n feilloze hommage brengen aan het werk van wijlen Tim Buckley. Op dit tweede, prachtig gearrangeerde album Primrose Green klinken de liedjes van Walker nog rijper en rijker dan eerst. Alsof het weer 1971 is.
Krill - A Distant Fist Unclenching
Je hebt comebackplaten en comebackplaten. Naar de echte terugkeer van deze IJslandse grande dame werd eigenlijk al jaren uitgekeken. De laatste degelijke plaat Volta dateerde immers alweer van 2007. Voor Vulnicura wist de diva niet alleen één van 's werelds hipste producers van het moment te strikken (Arca), maar kon ze zich tevens beroepen op een klassiek thema uit de popmuziek; liefdesverdriet. Geluk bij een ongeluk? Het resultaat mag er hoe dan ook wezen: Björks grillige stem gaat door merg en been, en songs als Stonemilker, Lionsong en Black Swan behoren tot haar beste materiaal ooit.
Ryley Walker - Primrose Green
Incubate, 16 september 2014. Ryley Walker speelt met zijn band alles en iedereen weg in jazzpodium Paradox. Figuurlijk dan. Op de setlist, zo weten we nu, prijkte toen voornamelijk materiaal van het album dat een half jaar later zou verschijnen. Zelden hoorden we een blowend en skateboardend schoffie uit Chicago zo'n feilloze hommage brengen aan het werk van wijlen Tim Buckley. Op dit tweede, prachtig gearrangeerde album Primrose Green klinken de liedjes van Walker nog rijper en rijker dan eerst. Alsof het weer 1971 is.
Krill - A Distant Fist Unclenching
Wat
zullen we dit eens noemen? Het meest geschifte nummer van het jaar?
Mwah. Niet echt, het is meer een solide ontsporend rocknummer,
ijzersterk bouwend op niet een niet eens heel erg memorabele
monsterriff. In elk geval kan het vanaf nu bijgezet worden in de
vitrinekast vol klassiekers over krankzinnig worden. En zou er iets
in het drinkwater van Boston, MA zitten dat alle zangers daar doet
zingen als een psychopaat?
Beach House - Depression Cherry
Petje af voor Beach House, dat dit jaar vriend en vijand (maar vooral vriend) verraste met liefst twee langspelers. Vooral de eerste, Depression Cherry, was een schot in de roos. Mooiste hoes van het jaar, en wellicht ook de beste single. De groep tapt op Sparks duidelijker dan ooit uit het vaatje met sensuele shoegaze-invloeden, en de wonderschone climax die dat aan het slot oplevert, is om door een ringetje te halen. Beach House doet haar naam steeds minder eer aan; dit is al lang geen muziek voor een zwoele zomeravond.
Half Way Station - DODO
Dit Rotterdamse gezelschap is inmiddels uitgegroeid tot een hechte band met een uniek smoelwerk. Rikke Korswagen, Elma Plaisier en co. voeren al jaren een felle, verbeten strijd tegen de hokjesgeest - of wie heb jij americana, psychedelica, rap, en orkestrale pop al beter horen vervlechten tot een herkenbaar eigen geluid? - en zijn zodoende in het buitenland veel populairder. Dat daar maar eens verandering in komt. Het geweldige tweede album DODO ten spijt is Half Way Station nog altijd een te ontdekken pareltje van eigen bodem.
Petje af voor Beach House, dat dit jaar vriend en vijand (maar vooral vriend) verraste met liefst twee langspelers. Vooral de eerste, Depression Cherry, was een schot in de roos. Mooiste hoes van het jaar, en wellicht ook de beste single. De groep tapt op Sparks duidelijker dan ooit uit het vaatje met sensuele shoegaze-invloeden, en de wonderschone climax die dat aan het slot oplevert, is om door een ringetje te halen. Beach House doet haar naam steeds minder eer aan; dit is al lang geen muziek voor een zwoele zomeravond.
Half Way Station - DODO
Dit Rotterdamse gezelschap is inmiddels uitgegroeid tot een hechte band met een uniek smoelwerk. Rikke Korswagen, Elma Plaisier en co. voeren al jaren een felle, verbeten strijd tegen de hokjesgeest - of wie heb jij americana, psychedelica, rap, en orkestrale pop al beter horen vervlechten tot een herkenbaar eigen geluid? - en zijn zodoende in het buitenland veel populairder. Dat daar maar eens verandering in komt. Het geweldige tweede album DODO ten spijt is Half Way Station nog altijd een te ontdekken pareltje van eigen bodem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten