MOGWAI

Ready, steady, ignition. Op DaMusic werd onlangs een voor onze begrippen roerige discussie gevoerd naar aanleiding van een omstreden stuk dat één van de redacteuren had geschreven. Ik was het zelf ook met hem oneens, toen hij rücksichtlos, ongefundeerd en wel erg kort door de bocht het hele genre postrock dood verklaarde.

Over azijnpissen gesproken. Wie doet zoiets? Goed, in termen van joie de vivre zijn de tijden dat postrock spannend (want: een vernieuwende en nog te ontdekken stroming binnen popmuziek) was, misschien inderdaad grotendeels voorbij. Maar wie maalt daar om wanneer veteranen als Mogwai nog steeds consistent platen uitbrengen die niet alleen van een uitmuntende kwaliteit zijn, alsook hoorbaar met toewijding gemaakt worden? Ook het optreden van Godspeed You! Black Emperor in Paradiso afgelopen week, alle bekende argumenten tegen reünies van bands even daargelaten, blonk allicht niet uit in urgentie - maar doeltreffend en intens was het zeker. En wat te denken van de ontwikkeling die Sigur Rós in tien jaar tijd heeft doorgemaakt? Om tal van kleinere grootmachten nog maar onbesproken te laten!

Het zit hem wellicht gewoon in de naam; postrock impliceert een zekere moderniteit die inmiddels lang vervlogen is. Aan de andere kant: waarom zeuren over postrock als je weet dat de vervelendste mensen die bestaan, juist de wijsneuzen zijn die beweren dat er na de 1970s niets fatsoenlijks meer is gemaakt. Postrock leeft! Het zal net zoals rock of elk willekeurig ander genre tot in den treure beoefend worden door soms waardeloze copycats, maar uiteindelijk geleidelijk evolueren. Dat Mogwai anno 2011 nog altijd uniek is in zijn soort en zeker niet om inspiratie verlegen zit, moeten ze mijn collega dan noodzakelijkerwijs maar bewijzen middels deze supercoole video.