PONYTAIL (R.I.P.)

Als R.E.M. er mee kapt, dan hoeft het voor Ponytail ook niet meer. Wat een ellende deze week. Gescheiden wegens gescheiden wegen. Ponytail gaf een van de beste concerten waar ik de afgelopen jaren heen ben geweest. In ieder geval toch veruit het meest energieke, in de 013 Batcave. Beetje flauw om te zeggen, maar je had er bij moeten zijn. Want hoe excentriek (en daarmee voor velen afstotelijk) de band ook mag overkomen, live was het onmogelijk om niet als een blok te vallen voor hun melodieuze noisepunk. Kenmerkend blijft natuurlijk vooral de enigmatische vocaliste Molly Seagel, er lustig op los kraaiend alsof het leven een groot kinderfeestje was. Taal was zeg maar niet echt haar ding; ik heb me laten vertellen dat ze in haar vorige leven een oververhitte arcadekast is geweest die aan zijn einde kwam door vast te lopen op Tekken II. Het leverde hoe dan ook shows op met Hella, Don Caballero, Battles, High Places en Deerhoof. Een fan heeft als eerbetoon het openingsnummer van hun laatste album Do Whatever You Want All The Time voorzien van een hartverwarmende assemblage.