SIMONE CRISTICCHI

In Italië is net weer het festival van San Remo geweest. In principe niet meer dan het nationale songfestival, dus je zou zeggen; big deal. Toch wil ik er even aandacht aan besteden. Ik veronderstel het bekend dat Italianen zichzelf door de bank genomen buitengewoon serieus nemen en nooit gespeend zijn van een flinke dosis pathos. Ieder jaar rond deze tijd, wanneer mijn oude vader de San Remo-koorts te pakken heeft en me bombardeert met clipjes op YouTube, moet ik dan ook weer die cartooneske flauwekul aanhoren. De charmante Romein Simone Cristicchi vormde nu eens een aangename verrassing. Mi Manchi is een mooi niks-aan-de-hand liedje over dualisme en een gebrek aan liefde, met een luchtig poëtisch tintje - ik mis je zoals een wielrenner zijn afdaling, zoals de maccheroni hun kaas, zoals de yeti zijn gletsjer, zoals de notaris zijn vulpen. Aan de ene kant een beetje uitgekauwd allemaal, als ik het zo opschrijf, maar wie heeft er gezegd dat er op dit blog niet ook eens plaats mag zijn voor lichte muziek?