Dr. Dog - Fate
release: 22 juli (Park The Van)
1/THE BREEZE
2/HANG ON
3/THE OLD DAYS
4/ARMY OF ANCIENTS
5/THE RABBIT, THE BAT & THE REINDEER
6/THE ARK
7/FROM
8/100 YEARS
9/UNCOVERING THE OLD
10/THE BEACH
11/MY FRIEND
Dr. Dog is een bekende onbekende. De band mocht in het verleden al openen voor onder meer My Morning Jacket, Clap Your Hands Say Yeah, en The Strokes, niet bepaald de minsten. Tot nu toe wilde het steeds niet lukken de status van veelbelovende indiegroep te ontgroeien. Een en ander zou de doorbraak wederom kunnen verhinderen, maar Fate is een uitstekende plaat.
Het Amerikaanse vijftal (TAXI: lead woof+mud distortion guitar, vocals; TABLES: finger bass, vocals, rhythm stomp; TEXT: keyboardings, some guitar/singing; TROUBLE: hammer hands of a surgeon, harmonies, embellishments; THANKS: multi-string guitar, full-grip chords, vocal nuances) is niet aan zijn testcase toe. Fate is inmiddels de vierde full-length sinds Toothbrush uit 2004. Zoals gezegd geniet de groep in Amerika al een betrekkelijke status, getuige passages op SXSW en Letterman. Hun Beatlesque pop is dan ook even authentiek als toegankelijk, en dat laatste kun je dankzij de hedendaagse muziekblogs dubbelzinnig opvatten. Daar zit mede het verschil ook in: waar websites als het Amerikaanse Pitchfork of het Franse Blogotheque in samenwerking met Myspace hebben gezorgd voor iets wat je min of meer een culturele revolte kunt noemen, hebben de Nederlandstalige media daar te weinig inbreng. Ambitieuze initiatieven van 3voor12, OOR, en Excelsior ten spijt, die hun handen doorgaans al vol hebben aan Nederlandse bands en zich maar in beperkte mate richten op het diverse aanbod aan buitenlandse formaties (lees: de bloeiende Amerikaanse indiescenes).
Hoe dan ook, mocht Dr. Dog's nieuwe album straks een Europese release krijgen en opgepikt worden, dan verdient het nu eindelijk eens die aandacht. Fate staat namelijk vol kwalitatief hoogstaande retropop. Het bijzondere aan de band is echter dat de muziek juist bijzonder vooruitstrevend klinkt. Nergens heb je het gevoel dat je hier te maken hebt met een stelletje conservatievelingen. Laten we het voor het gemak Het Decor Van Philadelphia noemen. In de lijn van Seattle, Chicago en Portland, zeg maar.
Hoogtepunten in overvloed: het prettig voortkabbelende 'The Old Days' gaat vooraf aan het geweldig gezongen walsje 'Army Of Ancients', beste nummer van het album. 'The Ark' is dan weer een fuckin psychedelische trip die zo op Wish You Were Here van Pink Floyd had kunnen staan. Easy Beat was een goed album, maar Fate is beter. Jazeker!
Zulke muziek wordt niet meer gemaakt, zou je denken. De jaren 1970 en daarvoor zijn een te grote generatiekloof en daarom draaien we nu liever de originele klassiekers (of bij uitzondering eens een liedje van The Coral, tevens een groep die nooit veel heeft weten klaar te spelen), maar ben ik dan de enige die vind dat het in 6 op 7 gevallen deprimerend is om naar dode muziek te luisteren? Dat is ten nadele van Dr. Dog, een hardwerkend, moedig, springlevend gezelschap dat beter verdient. Dat niet alleen, het is ook zonde voor ons, liefhebbers. Organische Muziek is dood, leve de Organische Muziek! In de herfst op tournee door Europa, dat gaat de goede kant op, mis het niet.
http://www.myspace.com/drdog
http://www.drdogmusic.com
3 opmerkingen:
Buiten de overdrijvende vergelijking met Pink Floyd ben ik het grotendeels met je eens.
Hoe zit het met de albums na Easy Beat? Ik ben namelijk alleen bekend met het debuut (en nu dus met het laatste album).
zo overdreven vind ik die vergelijking zelf niet, eigenlijk.
om misverstanden te voorkomen; easy beat is het tweede album. daarna was er nog de takers & leavers EP en 2 jaar geleden het derde album we all belong. laatstgenoemde is zeker niet slecht, maar ook niet zo geweldig als fate.
Ah, ok ik zal me er eens verder in verdiepen Max.
Een reactie posten