YO LA TENGO

Naar het optreden van Yo La Tengo, over twee maanden in Paradiso, kijk ik al uit. Ik heb altijd al erg verlangd het Amerikaanse trio eens met eigen ogen aan het werk te zien, en hun nieuwe album Fade geeft meer dan genoeg aanleiding dit keer de daad werkelijk bij het woord te voegen. Was het altijd eenvoudig om (noisy) uitschieters en hoogtepunten op te noemen (respectievelijk Sugarcube en Cherry Chapstick op I Can Hear The Heart Beating As One en And Then Nothing Turned Itself Inside Out), dit album vraagt er om - in de woorden van een kunstcriticus - van begin tot eind beluisterd te worden. Sterke songs in een slimme tracklist die de suspense creëert die Fade onderscheidt van haar voorgangers. Het begint allemaal met Ohm, een heerlijke midtempo binnenkomer die drijft op percussie, een bedaarde, harmonieuze zanglijn en de onmiskenbare wacky gitaarsolo van Ira Kaplan. Ik kwam er laatst trouwens achter dat hun naam niet ontleend is aan Pythagoras, maar aan de honkbalspeler Richie Ashburn.